تعداد بازدید: 3228

بولینگ از آن ورزش‌هایی است که هم تفریح به حساب می‌آید و هم ورزش. فدراسیون بولینگ در ایران از سال 1380 راه اندازی شد.

• محتویات:

تاریخچه(جهان و ایران)

اصطلاحات بازی

آشنایی با ایزار مورد نیاز

بولینگ و نحوه بازی بولینگ

دستورالعمل های استيل شروع ، قدمها و پرتاب توپ

•  تاریخچه بولینگ

بولینگ در واقع از زمانهای قدیم به عنوان بازی در کشورهای مختلف وجود داشته و با مروری بر تاریخچه بولینگ متوجه خواهیم شد که بازی بولینگ در چه زمان و مکانی به یک ورزش رسمی تبدیل شده است.

 بولینگ ابتدا به عنوان بازی ۵۲۰۰ سال پیش از میلاد مسیح در مصر وجود داشته است. بازیهای بولینگ اولیه با سنگی گرد به جای توپ بولینگ، که از بین سه قطعه سنگ مرمر به ۹ سنگی که به شکل گنبد و به جای پین چیده شده بود، بصورت چرخشی پرتاب می شده است.

 بازی بولینگ در دانمارک با پرتاب توپ گرد سنگی از فاصله ۶۰ پائی(حدود ۲۰ متر) به سمت هدفهای سنگی به جای پین انجام می گرفت. این همان ۶۰ پائی است که امروزه بعنوان اصل اول در بولینگ با ۱۰ پین نیز بکار می رود.

 تاریخچه مسابقات بولینگ:

مسابقات بولینگ از قاره اروپا و کشورهای اسکاندیناوی شروع و بعدها توسط نویسنده ای به نام واشنگتن ایرویک در کتاب مشهور به سوی هدف در سال ۱۸۱۸ با شناختی از پینهای ساخت آمریکا به شکل کنونی به آمریکا کشیده شده است.

بولینگ در کشورهای مختلف با قوانین و تجهیزات اولیه متفاوتی انجام می شد و در واقع علت و زمان تبدیل ۹ پین برای بازی بولینگ در اروپا به ۱۰ پین در آمریکا، هنوز مشخص نیست. بولینگ در قرن ۱۹ شهرت بسیاری پیدا کرد و برای اولین بار در شهر باوری آمریکا انجمن ملی بولینگ تاسیس شد.

منبع: www.beytoote.com

• اصطلاحات بازی بولینگ

اسپلیت در بولینگ:دو دسته پین باقیمانده که با توپ بعدی نمی ریزد. حتما باید پین ۱ افتاده باشد تا اسپلیت محسوب شود.

 اسپر:پینهای آزاد و تکی که با پرتاب توپ بعدی می ریزد را در بولینگ اسپر می نامند.

استرایک:زدن کل پینها با پرتاب اولین توپ در بولینگ استرایک نام دارد.

میس در بولینگ:عدم موفقیت در زدن پینها در بازی بولینگ میس نامیده می شود.

تپ: تپ در بولینگ اصطلاحا جا ماندن یکی از پینهای سمت چپ که معمولا پین شماره ۷ یا ۱۰ است، می باشد.

واش در بولینگ: در بولینگ اوت شکست در گرفتن پین با توپ دوم و جاگذاری پین شماره ۱، واش نامیده می شود.

چاپ:  در ورزش بولینگ اگر با توپ دوم از یک فریم پینی را از بین چند پین باقیمانده بزنیم و باز هم پینی بماند یا اگر فقط یک پین باقی مانده بود و پس از توپ دوم هنوز همان یک پین بماند اصطلاحا چاپ نامیده می شود.

منبع: www.beytoote.com

• آشنایی با ابزار مورد نیاز

توپ بولینگ  توپ: وزن توپ های بولینگ به پوند محاسبه می شود. به ظاهر رنگی توپ های بولینگ نگاه نکنید، حسابی سنگین هستند. از ۶ پوند تا ۱۶ پوند. هر پوند هم ۴۵۰ گرم است. با این حساب سبک ترین توپ بولینگ هم ۲کیلو و ۷۰۰ گرم وزن دارد. پس حواستان باشد که با دست ضعیف یا آسیب دیده نمی شود سراغ ورزش بولینگ رفت.

هر کسی برای انتخاب توپ بولینگ باید به دو نکته توجه کند، وزن توپ و اندازه جای انگشتان. باید توپ بولینگی را انتخاب کنید که از پس پرتاب کردنش بر بیایید. اندازه انگشتتان هم باید به این سه سوراخ روی توپ بولینگ بخورد تا با کنترل آن را بغلتانید. لایه رویی توپ بولینگ پلی اتیلن است. در مرکز توپ های بولینگ یک فرم استوانه شکل با جنسی شبیه گچ وجود دارد با تعدادی زا ئده که به چرخیدن توپ بولینگ کمک می کنند و جهت آن را هم تعیین می کنند.

منبع: www.beytoote.com

به توپ های بولینگ معمولی و آماتور که بیش تر برای تفریح هستند، هاوس بال می گویند. که وقتی به یک سالن بولینگ می روید در اختیارتان می گذارند.

• کفش بولینگ

 بولینگ کفش مخصوص خودش را دارد. یکی به خاطر اینکه کفش های معمولی روی لاین سر نمی خورند. بعد هم چون کفش های معمولی کف سالن بولینگ را کثیف می کنند و کیفیتش از بین می رود. بسته به اینکه چپ دست یا راست دست هستید کف یک لنگه از کفش های بولینگ یک کفی دارد تا روی لاین سر بخورید و پرتاب خوبی داشته باشید.

 کفش های معمولی که در سالن های بولینگ هم به شما می دهندمعمولی است و اجاره کفش برای یک ساعت است.

کفش های حرفه ای بولینگ، حسن این کفش های بولینگ این است که می شود کفی مخصوص آن را وقتی کهنه می شود عوض کرد و یک کفی چسبی جدید چسباند.

• پین بولینگ
  

پین در بولینگ همان ۱۰ هدف چوبی است که در انتهای لاین می بینیم. جنس این پین ها ابتدا تمام چوب بود ولی بعدها به خاطر جلوگیری از شکستگی آن ها روی شان لایه ای از فایبرگلاس تعبیه کردند. طول پین های بولینگ ۲۵ سانتی متر است و ۱ کیلو و ۳۸۰ گرم وزن دارند. پین های بولینگ به صورت مثلثی و با فاصله ۲۰ سانتی متر از هم چیده می شوند. و همه امتیازات بسته به تعداد پینی دارد که شما در هر بار پرتاب در بولینگ می توانید بریزید.

منبع: www.beytoote.com

• سالن بولینگ

 سالن های بولینگ به طور میانگین ۱۰ لاین برای بازی دارند و روی هر لاین حداکثر ۴ نفر می توانند بولینگ بازی کنند. کف سالن بولینگ کاملا پارکت است. قسمت میانی لاین تا یک سوم انتهایی را، روغن می زنند تا توپ بولینگ سر بخورد. دو قسمت کناری لاین را هم کاتر یا اصطلاحا جوب می گویند که اگر توپ بولینگ وارد آن شود از قسمت اصلی خارج شده و دیگر به پین های بولینگ برخورد نمی کند.

 این فلش هایی هم که کف لاین می بینید برای هدف گیری بهتر است.

 اگر هم عضو یکی از مجموعه های ورزشی شوید، حق عضویت می پردازید و برای ساعت های بازی تخفیف می گیرید. فقط یادتان باشد که از قبل برای آخر هفته برنامه ریزی کنید و اگر می خواهید با انجام بولینگ خوش بگذرانید یک لاین رزرو کنید، چون خیلی از باشگاهها ی بولینگ شلوغ هستند.

• مانیتور سالن بولینگ

این مانیتورها که در سالن بولینگ می بینید، همان صفحه امتیاز است. و برای هر بار ضربه زدن با توپ بولینگ تعداد پین های ریخته شده، امتیازتان و سرعت توپی که پرتاب کردید را برایتان نشان می دهد. برای هر چهار نفری که در یک ردیف بازی می کنند، دو دوربین بالای لاین نصب شده است که این ها را محاسبه می کند.

•  تیبل

تیبل یک ست کامل است، شامل دستگاهی که پین های بولینگ را می چیند، توپ ها را برمی گرداند و دستگاه دست خشک کن. وقتی که توپ بولینگ را پرتاب می کنید این دستگاه توپ های ریخته شده را جمع می کند و بعد از آن هم ۱۰ پین جدید برایتان می چیند.

 توپ بولینگ را هم از زیر لاین به دستگاهی که کنارتان است برمی گرداند. در انتهای تیبل هم یک دستگاه با باد سرد تعبیه شده است تا وقتی هنگام بازی بولینگ دست تان عرق کرد با باد آن را خشک کنید.

 این دستگاه هایی هم که می بینید پشت ماجراست. که توپ های بولینگ را جمع می کند و دوباره می چیند. دو نفر هم همیشه آنجا مراقب هستند که اگر دستگاه ها گیر کرد درست شان کنند.

•  دستگاه سوراخ کردن توپ بولینگ:

• بولینگ‎:  وقتی بازی بولینگ حرفه ای می شود هرکسی توپ های خودش را دارد. توپ های حرفه ای بولینگ را که می خرند رویشان هیچ سوراخی ندارند. با این دستگاه و مته های مخصوصش که می بینید سه سوراخ به اندازه انگشت شصت و دو انگشت میانی روی توپ بولینگ ایجاد می کنند.

• ساک : ساک ورزشی و تجهیزات اضافه در بولینگ سلیقه ای است و هر کسی با توجه به بودجه اش هزینه می کند. البته این ها جزو هزینه های ورزشکاران حرفه ای این رشته به حساب می آید.
• کیسه توپ بولینگ: کیسه توپ هم از آن تجهیزات ورزشکاران حرفه ای به حساب می آید و وقتی با یک توپتان می خواهید به سالن بروید دیگر لازم نیست تا ساک بزرگی را با خودتان حمل کنید.
• کلودیوم: چون بولینگ با دست انجام می شود بیشترین آسیب را هم روی دست ها و انگشتان دارد. اول از همه اینکه ۳ انگشتی که با آن ها توپ بولینگ را می گیرید بعد از مدتی تغییر فرم می دهند و زخمی شدنشان هنگام بازی بولینگ کاملا طبیعی است.

برای اینکه آسیب و خراش های کوچک بازی بولینگ را متوقف نکند از مایعی لاک مانند به نام کلودیوم استفاده می کنند. باند کوچکی روی ناحیه زخمی می گذارند و بعد آن را روی باند می مالند تا روی زخم ها را بگیرد.

منبع: www.beytoote.com

• نحوه بازی بولینگ

توپ بولینگ را از روی ریل برگشت بردارید. توپ را با هر دو دست بردارید، بازو را خم کنید و به سمت مسیر ورودی بروید. بهتر است تا به مسیر ورودی نرسیده اید انگشتان را داخل سوراخهای توپ بولینگ فرو نبرید چون ممکن است مجبور شوید صبر کنید تا بازی بازیکن دیگری تمام شود. اینکار باعث خستگی یا عرق کردن غیر ضروری انگشتان بخصوص انگشت شصت می شود.

• نشانه گیری در بولینگ

بدیهی است که در ورزش بولینگ نشانه گیری بسیار مهم است. اگر نتوانید با توپ بولینگ هدف را مشخص کنید توپ در جای درست به پینهای بولینگ اصابت نخواهد کرد.

بولینگ، زمان بندی و حفظ تعادل

در بولینگ مسیر ورودی به دو معنی بکار می رود :

قسمتی از مسیر اولیه قبل از فول لاین که می ایستید و توپ بولینگ را پرتاب می کنید. حرکات مشخصی است که در این مسیر انجام می دهید و توپ را می چرخانید تا به طرف پینها پرتاب کنید.

•  تعادل بدن در بولینگ

تعادل بدن در واقع يکی از مهمترين عوامل حساس و سرنوشت ساز در لحظه تحويل توپ بولینگ طی مسير ورودی است. تنظيم تعادل برای جلوگيری از سقوط شما لازم است اما باعث عدم کارائی در سه هدف اصلی مسير ورودی می شود:هدف اول توليد انرژی است که ضمن تنظِم مجدد تعادل در بازی انرژی هدر می رود و به توپ منتقل نمی شود.  هدف دوم هماهنگی حرکات پاندولی با قدمها است . تا زمانيکه توپ را رها می کنيد بايد اين حرکات هماهنگ و موزون باشند. اگر دوباره تعادل بر قرار کنيد حساسيت زمان بهم ريخته و برای انتقال انرژی به توپ مجبوريد آن را زودتر يا ديرتر از موعد رها کنيد که به پرتاب شما بستگی دارد.  هدف سوم نشانه گيری دقيق با توپ است . عدم تعادل و در واقع تغيير برای حفظ تعادل ممکن است شما را وادار کند متمايل شويد يا کلا باعث شود از مسير منحرف شويد که در هر دو حالت شما را از نشانه گيری دقيق دور می کند و باعث می شود توپ بولینگ را از سمت راست يا چپ نقطه مورد نظرتان رها کنيد.  بنابراين رمز موفقيت در حرکات مسير ورودی و تحول صحيح توپ و از بين بردن عدم تعادل در حرکاتی است که نياز به اصلاح آگاهانه دارد. اما قبل از اينکه بتوانيد عدم تعادل را از بين ببريد بايد آنها را تشخيص دهيد. مسئله اين است که مغز ما بخودی خود برای برقراری تعادل طراحی شده است.  بنابراين مجبور نيستيم به هر قدمی که بر می داريم فکر کنيم . بيشتر بازيکنان بولينگ با علائمی که موجب عدم تعادل و اصلاح حرکات می شوند آگاهی دارند و توپ در مسيری که انتظار داشتند نرفته است.  پس آنها بجای اصلاح علل اصلی مشکلات با افزودن حرکاتی اضافی و غير معمول در حرکات مسير ورودی آنها را بهبود می بخشند. متاسفانه اين تنظيم معمولا عدم تعادل بيشتری را بوجود می آورد و در نتيجه اصلاح آگاهانه بيشتر می شود.

 اين حرکات غير معمول و نشان دهنده گرفتاريهائی است که بعضی بازيکنان دارند. راه حل اين است که بجای مبارزه آگاهانه با سيستم تعادل بدن با آن کنار آمد. آگاهی به تغييرات اصلاحی ضمير آگاه را متوجه می کند و به عدم تعادلی که لازم است از بين برود اشاره می کند.

منبع: www.beytoote.com

•  دستورالعمل های استيل شروع ، قدمها و پرتاب توپ اولين قدم در پيشرفت استيل شروع، تعيين محل ايستادن با توپ روی خط بازی در مسير ورودی است. محل دقيق استيل شروع بستگی به وضعيت بدنی شما دارد. وقتی محل استيل شروع مشخص شد، توپ را بلند کرده و آن را تا امتداد آرنج بالا ببريد.

 مطمئن شويد توپ و مچ دست تان در امتداد شانه راست قرار دارد. در حاليکه وزن تان را بطور مساوی روی هر دو پا تقسيم کرده ايد در استيل شروع بايستيد بدن را جلو ببريد تا جائيکه فشار روی پهلوی پای چپ باشد. پای راست را جلو ببريد. سپس برای انتقال وزن بدن به پای راست، پاشنه پای راست بايد با زمين تماس داشته باشد.

 در محل مناسب استيل شروع قرار بگيريد و با پای راست قدم اول را بر داريد. سپس با پای چپ قدم دوم را ادامه دهيد.

 قدم سوم مجددا با پای راست برداشته می شود. همانطور که در خيابان راه می رويد. با پاشنه و پنجه قدم بلندتری بر داريد وقتی قدم می زنيد احساس می کنيد وزن شما جلو و روی پائی است که ساکن و بی حرکت است.

 تنها تفاوت راه رفتن معمولی با اين قدمها اين است که در بولينگ هر قدم بلندتر از قدم قبل است. يعنی اولين قدم معمولی دومين قدم بلندتر و قدم سوم بلندتر و تقريبا پرش است. جائيکه قدم آخر را می گذاريد به اندازه قدم اول مهم است. دقت کنيد که از روی کدام برد شروع کرده ايد و در پايان قدم سوم پای شما بايد روی همان برد قدم اول باشد.

مسير قدمهايتان را دقيقا کنترل کنيد. اگر متوجه شديد به طرفين کشيده می شويد. قبل از تمرکز حواس بايستيد، تمرکز گرفته و بدون خم شدن زانو قدمی بر داريد. هنگام قدم برداشتن حرکات صحيح دستها را کنترل کنيد. آنها بايد کنار بدن کاملا راحت آويزان شوند. هيچ فشاری در اين چند قدم به دست و پايتان نياوريد.

 حرکات بايد کاملا طبيعی باشند و تقريبا با همان سرعت معمولی قدم برداريد. ليز خوردن در واقع آخرين قدم مسير ورودی است و مهمترين نکته ای که بايد در اين مرحله بخاطر داشت اين است که حرکات و استيل بدن بايد آنقدر نرم باشند که انرژی توليد شده توسط حرکت آنی به توپ منتقل شود.

 ليز خوردن اين مسير را طولانی تر نمی کند و بدن را هم عقب تر نمی برد. به محض اينکه پای چپ از کنار پای راست عبور کرد و وزن را از پای راست به پای چپ انتقال داديد شروع به ليز خوردن کنيد. وزن شما ابتدا به پنجه ها بعد به توپ و توسط توپ به پا و دوباره به توپ و پاشنه پای چپ منتقل می شود.

اگر توانستيد در اين نقطه تعادل را حفظ کنيد، تمام وزن بدن روی پای چپ خواهد بود و با پای راست که آزاد است می توانيد به هر سمتی حرکت کنيد. گرچه نيازی نيست تا برای حفظ تعادل و جلوگيری از سقوط پای راست را حرکت دهيد. وقتی به جلو حرکت کرديد پای راست را جلو ببريد و دوباره به حالت ايستاده برگرديد. در اينجا دوباره وزن شما روی هر دو پا متمرکز خواهد بود.

منبع: www.beytoote.com

تعداد بازدید: 3396

 :محتویات

معرفی و تاریخچه

قوانین و مقررات

استانداردهای زمین

نکات مهم

• معرفی و تاریخچه:

ورزش کبدی شباهت زیادی به بازی ایرانی «زو» دارد. این ورزش نیازی به صرف هزینه آنچنانی ندارد و می‌توان آن را که بازی بومی و محلی است در مکان‌های مختلف انجام داد.

قوانین کبدی به مرور زمان دچار تغییرات مختلفی شده است و از بازی‌های آسیایی ۱۹۸۲ به صورت نمایشی و در ادامه یکی از مسابقات رسمی این رقابت‌ها شد. ورزش کبدی در ایران با نام‌های زو در خراسان، گلستان و مازندران، شیرین دودو در گیلان و کبدی در سیستان و بلوچستان نامیده می‌شود. ورزشی کم خرج که یک بازی بیرون سالنی و سالنی پرتحرک است  و ترکیبی از کشتی و راگبی است. این ورزش نیاز به مهارت، انعطاف پذیری، چابکی، استقامت، حضور ذهن و جرئت دارد.

منبع: https://www.borna

• قوانین و مقررات کبدی:

۱. هر تیم شامل ۱۲ بازیکن (۷ نفر بازیکن اصلی و ۵ نفر بازیکن ذخیره) است.

۲. مسابقه در ۲ وقت ۲۰ دقیقه‌ای برگزار می‌شود و در پایان وقت قانونی پنج حمله از سوی دو تیم و اگر باز هم مساوی شدند حمله یک به یک پیگیری می‌شود، تا تیم برنده مشخص گردد.

۳. بین هر دو نیمه ۵ دقیقه وقت استراحت وجود دارد.

۴. محدودیت تعویض وجود ندارد اما این کار در مواقع تایم اوت پزشکی و تایم مربی مجاز است.

• استاندارهای زمین کبدی: 

زمین بازی باید مسطح باشد و  با تشک تاتامی با ابعاد ۱۰*۵/۱۲ متر برای مردان که توسط خط میانی به دو قسمت تقسیم می‌شود که هر نیمه از زمین ۱۰ متر عرض و ۶ متر و ۲۵ سانتی‌متر طول دارد. برای زنان ابعاد 8*11 متر که اندازه هر نیمه به عرض ۸ متر و طول ۵ متر و ۵۰ سانتی متر است.

• تعاریف خطوط کبدی:

۱. مرز: خطوط ۴ طرفه محوطه زمین بازی که به‌عنوان خطوط مانع در نظر گرفته شده‌اند و کلیه خطوط حداکثر به عرض ۵ سانتی‌متر و از قسمت محوطه زمین بازی تشکیل می‌شوند.

۲. خط میانی: اندازه این خط که زمین بازی را به دو قسمت تقسیم می‌کند برای مردان ۵۲/۶ و زنان ۵۰/۵ است که به آن خط میانی، پیروی یا شروع حمله گفته می‌شود.

۳. لابی LOOBY: کناره‌های زمین بازی که به صورت راهرو یا لابی است و عرض آن یک سانتی‌متر است. 

۴. خط حمله یا بالک BAULK: این خط باید از عرض کامل به فاصله ۳/۷۵ در زمین مردان و ۳ متر برای زمین بانوان باشد و عرض آن نباید بیش از ۵ سانتی‌متر باشد.

۵. خط امتیازی: این خط از خط حمله یک متر فاصله داشته باشد و فاصله‌اش تا انتهای زمین 5/1 متر باشد. 

• نکات مهم: 

۱. سکوی نشستن تماشاگران باید از تمام خطوط دور تا دور زمین ۲ متر فاصله داشته باشد. این سکو باید به شکل مستطیل ۱,۸ متر برای مردان و ۱.۶ متر برای زنان باشد. داور می‌تواند در صورت رعایت نشدن این استانداردها درباره شروع مسابقه تصمیم بگیرد.

۲. در هر طرف زمین به اندازه ۴ متر فضای بیرونی در کنار و انتهای خطوط اختصاص داده شود.

۳. بازیکن مهاجم موظف است با صدای بلند کلمه کبدی را در زمان جمله تکرار کند.

۴. مهاجم کسی است که وارد میدان حریف می‌شود و قبل از اینکه به زمین یا میدان حریف برسد باید شروع به کبدی گفتن بکند.

۵. بازیکنانی که در مقابل مهاجم قرار می‌گیرند حریف یا طرف مخالف نام دارند.

۶. قطع کردن صدای کبدی کلمه یا نفس گیری در طی بازی به معنی قطع کردن محسوب می‌گردد. این عمل باید به طور ممتد کبدی ـ کبدی شروع شده و ادامه یابد تا زمانی‌که مهاجم به زمین خود برگردد.

۷. اگر مهاجم بدون نقض قوانین بازی با حریف تماس پیدا کند یا اگر قسمتی از بدن حریف با قسمتی از بدن مهاجم تماس پیدا کند و به زمین خود برسد مهاجم موفق به کسب امتیاز شده است.

۸. اگر حریف یا طرف مخالف بدون نقض قوانین بازی مهاجم را در زمین خود متوقف سازد و اجازه رسیدن به زمینش را ندهد تا وی نتواند بازی را ادامه دهد، مهاجم متوقف شده شناخته می‌شود و یک امتیاز را از دست خواه داد.

۹. اگر مهاجم پس از عبور از خط میانی، با هریک از اعضای بدن با زمین خود تماس پیدا کند و قوانین بازی را نیز نقض نکرده باشد و بازی را ادامه داده باشد وی صحیح به زمین خود رسیده است.

۱۰. اگر مهاجم خط امتیازی را رد کند یک امتیاز گرفته است.

۱۱. تماس مهاجم با حریفان یا لباس، کفش و مو یا هر یک از وسایل یا اعضای بدن را تماس پیدا کردن گویند.

۱۲. آغاز درگیری هنگامی است که مهاجم با حریف یا حریف با مهاجم تماس پیدا کند.

۱۳. ورود مهاجم به زمین حریف را حمله می‌نامند.

۱۴. عبور حداقل یک‌بار مهاجم در زمان حمله از خط ۳/۷۵ متری و بازگشت به زمین خود حمله موفقیت آمیز نامیده می‌شود.   

 منبع: https://www.borna

تعداد بازدید: 4221

موج‌ سواری ورزشی هیجان‌انگیز، لذت‏بخش و در عین حال چالش برانگیز است. سوار شدن بر امواج دریا و یکی شدن با قدرت طبیعت، تجربه‌ایست که ذهن شما را از دنیای بیرون آزاد می‌کند. از سوی دیگر بهترین تمرین برای امید داشتن و تلاش برای غلبه بر مشکلات بیرونی است.

• محتویات:

تاریخچه

اصول موج سواری

موج سواری با برد بلند

موج سواری با برد کوتاه

موج سواری روی موج های بلند

Wake surfing

Body surfing

موج سواری در رودخانه River Surfing

• تاریخچه

با اینکه موج سواری به صورت امروزی از حدود 200 سال پیش در دنیا مطرح شده است، اما احتمالا قدمتی هزارساله دارد. ساکنان بومی جزایر هاوایی، فیجی و تاهیتی کاری مشابه موج سواری انجام می‌دادند. آن‌ها با کمک تخته‌هایی برای ماهیگیری به دریا می‌رفتند و با سر خوردن روی امواج به ساحل برمی‌گشتند. این مکان‌ها امروزه هم از مقاصد بسیار محبوب برای موج‌سواران هستند.

شما برای موج ‌سواری تنها به دو چیز نیاز دارید. موج شکننده، تخته موج سواری، و البته کمی جسارت و شجاعت. بعضی اوقات حتی بدون تخته هم می‌توان موج سواری کرد، به این روش Body surfing می‌گویند. درباره انواع موج سواری در ادامه صحبت خواهیم کرد.

منبع: https://www.tabiat.ir

• اصول موج سواری

ورزش موج‌سواری در عمل آنقدر ساده نیست که به نظر می‌رسد. موج سوار باید خود را به نقطه‌ای از آب برساند که موج‌ها در نزدیکی به ساحل شروع به شکستن می‌کنند. به این نقطه Surf Line می‌گویند. حال ممکن است موج سوار با دست و پا زدن روی برد به این محدوده برسد و یا توسط وسیله‌ای مثل جت اسکی به آن نقطه کشیده شود. پس از رسیدن به این محل، روی برد منتظر می‌ماند و با دقت موج‌هایی که در حال شکل گرفتن هستند، زیر نظر می‌گیرد. موج‌سواران باتجربه، هر موج را از چند نظر ارزیابی می‌کنند. موجی مناسب است که آنقدر قوی باشد که بتوان بر آن سوار شد، و همچنین آنقدر خطرناک نباشد که در هنگام شکستنش آن‌ها را پرتاب کند. به عبارت دیگر، موج سوار باید توانایی سوار شدن به موج و خروج از آن را قبل از اینکه به ساحل و یا صخره‌ها نزدیک شود، داشته باشد.

وقتی موج سوار موج مناسب را شناسایی کرد، به سرعت خود را به نقطه اوج آن می‌رساند. به محض اینکه موج شروع به شکست کرد، از روی شکم به روی پا می‌پرد و به صورت خمیده روی برد قرار می‌گیرد. اینجا تفاوت موج سواران حرفه‌ای و مبتدی قابل مشاهده است. تنها حرفه‌ای‌ها با تمرین زیاد می‌توانند به صورت ایستاده روی برد باقی بمانند. موج سوار، سوار بر موج به سمت ساحل حرکت می‌کنند، تا وقتی که موج قدرتش را از دست می‌دهد. در این لحظه می‌تواند با تغییر جهت تخته‌اش و چرخاندن آن به سمت دریا، و یا به سادگی با خوابیدن دوباره روی برد و دست و پا زدن از موج خارج شود. البته این درصورتی اتفاق می‏افتد که قدرت موج در میانه راه تعادلش را به هم نزند و به نقطه اتمام موج برسد. در هر حال بعد از خروج و یا افتادن در موج، مرحله حرکت به سمت Surf Line تکرار می‌شود.

موج سواران باید به توانایی‌ها فیزیکی خود و همچنین محیط اطراف خود واقف باشند. آن‌ها باید الگوهای مختلف آب، ویژگی‌های محیط آبی، عارضه‌های بستر آب و همچنین بیرون آب و ساحل را به خوبی بشناسند. شناگرهای ماهری باشند و قدرت تعادل فوق‌العاده‌ای داشته باشند تا بتوانند در مقابل تغییرات محیط آب واکنش سریع و موثر نشان دهند. )به همین دلیل است که تمرین ورزش اسکیت بوردینگ بین موج سواران بسیار متداول است( مهارت‌های موردنیاز برای انواع موج سواری متفاوت است، پس بهتر است انواع موج سواری را بشناسیم.

منبع: https://www.tabiat.ir

• موج سواری با برد بلند Long boarding
  

بردهای موج‌سواری طول و ویژگی‌های مختلفی دارند که در مطلب تجهیزات و وسایل موج‌سواری مفصل به آن پرداخته‌ایم. بردی که در این نوع از موج سواری با آن سروکار داریم، طولی حدود 3 متر دارد. این بردهای بلند با داشتن بهترین تعادل بین همه بردهای موج سواری، این فرصت را برای موج سواران فراهم می‌کنند تا بتوانند حرکات ویژه‌ای شبیه به ژیمناستیک روی آن انجام دهند. آن‌ها با راه رفتن روی برد در حین موج سواری، می‌توانند روی دماغه برد خود بایستند و یا حتی همانجا بچرخند و در جهت معکوس حرکت برد، رو به عقب بایستند. حتی ماهرترینشان گاهی می‌توانند در حال ایستادن روی دستهایشان موج سواری کنند.

منبع: https://www.tabiat.ir

• موج سواری با برد کوتاه Short boarding
  

این نوع از موج سواری با بردی انجام می‌شود که حفظ تعادل با آن به راحتی نوع قبل نیست، اما قدرت مانور بیشتری به موج سوار می‌دهد. در این نوع، موج سواران می‌توانند چرخش‌های متوالی و رفت و برگشتی روی موج انجام دهند. و یا حتی به همراه برد خود از روی نقطه اوج موج به هوا بپرند. موج سواران حرفه‌ای می‌توانند در همین حین روی هوا بچرخند و دوباره به روی موج برگردند.

منبع: https://www.tabiat.ir

• موج سواری روی موج‌های بلند Big-wave Surfing
  

همانطور که از اسمش پیداست، این نوع موج سواری روی موج‌های خیلی بلند انجام می‌شود. با اینکه طول موج‌های بلند اقیانوس‌ها می‌تواند به بیش از 25 متر برسد، بیشتر موج‌سواران موج‌هایی به بلندی 3 تا 6 متر را برای سواری انتخاب می‌کنند. این موج‌ها تنها در آب‌های آزاد اقیانوسی شکل می‌گیرند، بنابراین این دسته از موج‌سواران را نمی‌توان در دریاچه‌ها و رودخانه‌ها دید. با تجربه‌ترها برای دسترسی به موج‌های مناسب معمولا توسط قایق به محل تشکیل موج‌های بسیار بلند در اقیانوس کشیده می‌شوند. در لحظه رسیدن موج موردنظر، بند متصل به قایق را رها کرده و با شجاعت به مقابله با کوهی از آب می‏روند و از آن سواری می‌گیرند.
یکی از دلایل شکل‌گیری موج‌های بلند توپوگرافی بستر دریاست. فرم بعضی از ناهمواری‌های موجود در بستر آب، باعث ایجاد موج‌های بسیار بلند می‌شود. ساحل ماوریکس (Mavericks) در کالیفرنیا و همچنین ساحل شهر نازاره (Nazaré) در پرتغال، نمونه‌هایی از این مکان‌ها هستند که هر دو از محبوب‌ترین مقاصد موج سواران شاخه موج‌های بلند محسوب می‌شوند.

• Wake surfing

این شاخه از موج سواری شبیه اسکی روی آب به نظر می‌رسد. به این صورت که موج سوار روی امواج ایجاد شده توسط یک قایق یا هر وسیله سنگینی که با سرعت در آب حرکت می‌کند، سوار می‌شود. البته تفاوت آن با اسکی روی آب این است که آن‌ها بعد از ایستادن روی موج، بند متصل به قایق را رها می‌کنند و بدون کشیده شدن توسط قایق، روی امواج حرکت می‌کنند.

نفتکش‌های عظیم هنگام حرکت در آب، امواج بزرگی ایجاد می‌کنند، که معمولا ارتفاع متوسطی حدود 1.5 متر دارند. اما گاهی حدود 1.5 کیلومتر پشت سر این شناورها ادامه پیدا می‌کنند. در مکان‌هایی مثل خلیج مکزیک، موج‌سواران این شاخه، از این فرصت استفاده می‌کنند و به دنبال این شناورهای بزرگ به موج سواری می‌پردازند.

منبع: https://www.tabiat.ir

• Body surfing
  

شاخه‌ای از موج‌سواری است که در آن موج‌سوار بدون داشتن برد یا تخته، سوار بر یک موج شکننده می‌شود. این موج‌سواران معمولا فین‌های مخصوصی به پا می‌کنند و گاهی از وسیله مشابهی برای پوشاندن دستهایشان نیز استفاده می‌کنند. قسمت بالایی بدن، در این شاخه از موج‌سواری نقش برد را بازی می‌کند. به این صورت که موج سوار بعد از رسیدن به موج مناسب، یک دست خود را در جهت حرکت موج پرتاب می‌کند و از دست دیگر و پاهایش برای شناور ماندن در آب و هدایت حرکتش استفاده می‌کند. بدن انسان به بزرگی و شناوری برد موج‌سواری نیست، بنابراین این شاخه از موج سواری در موج‌های کوتاه‌تر و نزدیکتر به ساحل انجام می‌شود. البته این به این معنا نیست که این نوع از موج سواری آسانتر و کم‌خطرتر از انواع دیگر آن است.

منبع: https://www.tabiat.ir

• موج سواری در رودخانه River Surfing

موج سواری روی رودخانه‌های مواج، شاخه دیگری از این ورزش آبی‌ست که در بین کسانی که به این جریان‌های خروشان دسترسی دارند، طرفداران زیادی دارد. امواج روی رودخانه‌ها به دلایل مختلف شکل می‌گیرند. یکی از متداول‌ترین آن‌ها، امواج ایستاده هستند که در جایی که حجم زیادی از آب از روی یک مانع مثل صخره عبور می‌کند، تشکیل می‌شوند. این دسته از موج‌سواران در جهت خلاف جریان آب، روی این امواج بلند موج سواری می‌کنند. تفاوتی که این گروه هنگام موج‌سواری تجربه می‌کنند این است که با وجود احساس حرکت سریع روی آب، در جای خود ثابت می‌مانند.

با این که در بین ورزش‌های آبی در کشور ما موج سواری کمتر شناخته شده است، آنقدرها هم دور از دسترس نیست. در سال‌های اخیر موج سواری در سواحل چابهار پیشرفت قابل ملاحظه‌ای داشته است و امیدواریم به زودی شاهد گسترش هرچه بیشتر ورزش موج سواری در ایران باشیم البته با توجه به موارد ایمنی در موج‌ سواری و آگاهی از خطرات موج سواری. اگر به این ورزش علاقه‌مند هستید، درباره تجهیزات موج سواری بیشتر بخوانید. و همچنین برنامه‌های کانون گردشگری آبی را دنبال کنید.

منبع: https://www.tabiat.ir

تعداد بازدید: 6305

 چتر بازی یک عمل آکروباتیک می باشد که بعد از استقرار چتر نجات انجام می شود.تاریخچه چتربازی با آندره ژاک شروع می شود.آندره موفق به ساخت چتر نجات در سال ۱۷۹۷ شد.

توسعه تکنولوژی نظامی parachuting به عنوان راهی برای نجات خدمه هواپیما(aircrews) در شرایط اضطراری روی بالن و هواپیمای در حال پرواز می باشد.و بعدها راهی شد برای فرستادن سربازان به میدان نبرد.مسابقات چتربازی برمی گردد به سال ۱۹۳۰٫و در سال ۱۹۵۲ به عنوان یک ورزش بین المللی شناخته شد.
 محتویات:

• مسابقات چتر بازی
• تعاریف و مدارک
• انواع چتر

• مسابقات چتربازی

مسابقات توسط سازمان هوایی ترکیه ترتیب یافته و به صورت کلاسیک و مدرن دسته بندی میشود.

 کلاسیک-هدف: هدف از پرش فرود آمدن در دایره ای به شعاع ۱۵ سانتیمتر برگزار و امتیاز داده میشود. بیرون از دایره فرود آمدن نمره منفی داشته و هر درجه به اندازه ۱۶ سانتیمتر محاسبه میشود. از ارتفاع ۱۲۰۰-۹۰۰ متری نیز پرش انجام می شود و به صورت گروه پنج نفره انجام میشود.
کلاسیک-استیل: پرش استیل از ارتفاع ۲۲۰۰ متری انجام میشود و هدف از آن انجام حرکات آزاد بدون هیچگونه خطا و در کوتاهترین زمان است.
مدرن- اف اس ( پرش فرم استیل) : به صورت تیمی (۴ نفره و ۸ نفره) جمعا ۷۲ حرکت مختلف که به صورت قرعه معین می شوند ۵ و یا ۶ حرکت را بصورت ۴ نفره در ارتفاع ۳۰۰۰ متری و ۸ نفره در ارتفاع ۴۰۰۰ متری بدون خطا و تعداد دفعات بیشتر باید انجام داد. در پرشهای اف اس علاوه بر فعالیت زیاد هماهنگی در درون گروه اهمیت اساسی دارد.
مدرن- سی اف ( شکل کانوپیی) : در تیم چهار نفره حرکات مختلف با قرعه انتخاب مشخص و ۵ الی ۶ حرکت را در ارتفاع ۲۰۰۰ متری باید بدون اشتباه و سریع انجام داد. در پرش سی اف نکته اصلی برای غلبه فعالیت و تلاش زیاد و هماهنگی در درون گروه اهمیت دارد. علاوه بر آن در تیم ۸ نفره از ارتفاع ۲۵۰۰ متری چرخش ( از بالاترین قسمت به پایینترین قسمت آمدن) و انجام بیشترین چرخش در زمان مشخص شده امتیاز اصلی بشمار میرود.
مدرن-اف اس و اس اس (استیل آزاد و هوانوردی) : در پرشهای سقوط آزاد و هوانوردی با توجه به تجربه سه ساله به خاطر زیبایی کار بسیار مورد توجه قرار گرفته است. با ادغام حرکات الزامی ( از قبل معین می شود) و آزاد ( پرش کننده ابداع میکند) از ارتفاع ۴۰۰۰ متری به مدت ۴۵ ثانیه پرش کننده باید بدون نقص و درست و کامل حرکات را انجام دهد. به خاطر اینکه امتیاز را داورها میدهند بسیار سختگیرانه بنظر می آید.
دوره های آموزش پرواز با چتر در کشور ما توسط نیروهای هوایی،باشگاه های دانشگاهی و باشگاه های خصوصی برپا می شوند.
منبع: beytoteh.com/

• اطلاعات مورد نیاز و مدارک

دوره های آموزش پرواز با چتر که توسط نیروهای هوایی انجام می شوند
 دوره اولیه پرواز با چتر از بلندی
مدت دوره: ۱۲ روزه. شرکت در این دوره اجباری است.
مشخصات شرکت کننده
تحصیلات: حداقل دارای تحصیلات دبیرستان یا هنرستان
قد: حداقل ۱۵۵ سانتیمتر و حداکثر ۲ متر
وزن: حداقل ۴۵ کیلو و حداکثر وزن ۱۰۰ کیلوگرم
متقاضی باید دارای گواهینامه دانشجویی خلبانی پرواز با چتر از بلندی باشد.
 اطلاعات هواشناسی در چتر بازی
برای انجام ورزشهای هوایی با ضریب اطمینان اطلاعات هوایی بسیار مهم هشتند. خصوصا برای انجام پرواز با چتر از بلندی اطلاعات بنیادی درباره هوا بسیار ضروری است.
سمت باد و شکل ابرها علائم اولیه مورد نیاز برای پرواز با چتر هستند. دو عامل دیگر گرما و تغییرات هوا هستند.
تغییرات هوا: این تغییرات بصورت قایم هستند. این نوع تغییرات با سرعت ۵ کیلومتر در ساعت در مناطق خاص جغرافیایی از پشت به سمت بلندی آمده و در قسمت ورود و خروج مناطق بصورت ضربه عمل میکنند.
تغییرات حرارت: با بالا رفتن توده هوای گرم بوجود می آید. این هوا با سردتر شدن به هوای مه باعث تغییر مجدد حرارتی و مانع پرواز تبدیل میشوند. این نوع تغییرات در مناطق سنگی کوهستانی ، مناطق اسفالت، مناطق جنگلی و مناطق کشت بیشتر از سایر جایها بوجود می آیند.
منبع: beytoteh.com/

• انواع چترها:

چترها با توجه به وزن خلبان و نوع پرواز دارای تیپهای مختلف هستند. چتر خلبان با وزن متوسط نسبت به چتر خلبان سنگین وزن ابعاد کوچکتری دارد. چترها با توجه به تجربه ، نوع عملیات، آموزشهای انجام شده ۵ نوع مختلف هستند.
ساختمان بال: چتر پرواز از ارتفاع دارای چهار قسمت کانوپی (قبه مانند)، طناب ترمز و طناب آویزان، قسمتهای حمال ، بخش هارنس (نشیمنگاه) است.
کانوپی : فشار هوا درون چتر را تنظیم کرده باعث باقی ماندن در بالا میشود و از جنس پارچه غیرقابل نفوذ در برابر هوا ساخته شده است. کانوپیها بر اساس وزن خلبان و نوع پرواز از تعداد ۶۰-۴۰ قسمت تشکیل شده که این قسمتها برای تنظیم فشار از دریچه های مربوط به هم بوجود آمده اند.
طنابهای آویزان و ترمز: از جنس بسیار مقاوم و سبک درست شده و برای تحمل خلبان به کانوپی بصورت پراکنده متصل است. طنابهای قسمت جلویی کانوپی و همچنین قسمت عقبی توسط یک حلقه در هم جمع شده اند.طنابهای ترمز (حتی اگر خلبان رهایشان کند جمع نمیشوند) دارای رنگ متفاوت بوده و پس از عبور از حلقه ها به گیره آخری متصل میشوند.
گیره های نگهدارنده: گیره های نگهدارنده طنابهای قبه را به چتر متصل میکنند و زمانیکه چتر به پرواز در می آید در جایشان متحرک هستند. علاوه بر ایجاد راحتی در پرواز نگهدارنده فشار هستند. در چترهای ساده تر سرعت دهنده وجود دارند و در برخی این نگهدارنده ها بطور ثابت به کولون متصل هستند.
بخش هارنس: قسمت نشیمنگاه خلبان را تشکیل میدهد. در واقع بخشهای آویزان که دست و پای خلبان از داخل آن رد می شود. جنس آن با توجه به نوع کاربرد میتواند متفاوت باشد. برخی نشیمنگاهها فقط بصورت نگهدارنده صلیب شکل هستند. اینها برای نگهداشتن قبه چتر و حفظ تعادل وزن خلبان در کشش بالا مانع ایجاد می کنند. هارنسهای پیشرفته تر دارای گیره های شتاب دهنده ، نگهدارنده پشت خلبان ، کیسه هوا ، قسمت یدک چتر و سایر هستند.
همه نشیمنگاه ها می توانند با توجه به بدن خلبان تنظیم شوند.
 ورزش پرش با چتر از بلندی
ورزش پرش با چتر از بلندی ، در درجه نخست شبیه پرش آزاد با چتر است که به جای هواپیما از یک بلندی، از یک تپه با استفاده از جریان هوا پرواز . چتر در فضای بالای یک تپه با شیب قرار کیگیرد و پس از دویدن هدایت کننده چتر از هوا پر شده و با هدایت کننده به بالا میرود. مدت زمان پرواز بستگی به نوع چتر،لوازم همراه و تجربه چترباز میتواند ساعتها و چندین کیلومتر را در بر گیرد. چتر می تواند هم یک باله و هم دوباله (تاندم) باشد.
نخستین پرش با چتر از بلندی به سالهای ۱۹۴۰ میرسد و تا امروز دچار تحولات بسیاری شده است؛ که سرعت پرواز، افزایش ضریب ایمنی از تحولات بنیانی آن میباشد. نخستین پرش با چتر از بلندی شبیه پرش آزاد بود. با گذشت زمان بجای مقاوم بودن چتر در مقابل فشار به شکل آیروفیل و دارای قدرت تحمل و بالابری بیشتر ارتقا یافت. شکل بالهای پرش با چتر از ارتفاع از سال ۱۹۸۰ راحتی در اوج گیری ، مانور خوب در پرواز بیصدا و مناسب به صورت بسیار راحت و قابل استفاده ارتقا پیدا کرده است.
در کشور ما ورزش پرش با چتر از بلندی از اوایل سال ۱۹۹۰ در منطقه اولودنیز فتحیه با کشف قله باباداغی توسط چتربازان خارجی شناخته و ابتدا در باشگاههای دانشگاهها به صورت فعال آغاز شد. با توجه به کم هزینه بودن در مقابل سایر ورزشهای هوایی و در آغوش طبیعت بودن امروزه مورد توجه و استفاده اکثر مردم قرار گرفته است. ورزش پرش با چتر از بلندی مستلزم یک استعداد خاص یا تلاش بیش از حد نیست و پس از یک آموزش استاندارد بسیار راحت و لذت آور میباشد. تورک هاوا یوللاری، باشگاههای دانشگاهی و باشگاههای خصوصی در امر آموزش این ورزش فعال هستند.
پرش از وسیله پرنده و یا ارتفاع ثابت بوسیله چتر را چتر بازی می‌گویند.
 چتر بازی دارای انواع مختلف است:
چتربازی اتوماتیک نوعی از چتربازی می‌باشد که در چتر آن بصورت اتوماتیک بعد از پرش چتر باز از وسیله پرنده باز شده و چتر باز نقشی در باز کردن چتر ندارد گفتنی است این نوع چتر بازی بیشتر کاربرد نظامی دارد ولی بعلت داشتن اشکالاتی، در اکثر نقاط دنیا این روش چتربازی در حال محو شدن است.
چتر بازی سقوط آزاد نوعی از چتر بازی است که شخص چترباز اقدام به باز کردن چتر خود مینماید این روش چتر بازی بعلت داشت کنترل بیشتر بر روی چتر – سرعت بالا – امکان پرش در سرعت بالای باد – امکان سقوط بیشتر برای چتر باز (بازکردن چتر در اختیار چتر باز است) بیشتر مورد توجه است.

منبع: beytoteh.com/