تعداد بازدید: 6197

 

محتویات:

• معرفی
• تاریخچه
• مواد و رشته های دو و میدانی
• سیستم های انرژی
• تعریف انرژی
• سیستم غیر هوازی
• سیستم هوازی
• جدول تقسیم بندی سیستم های انرژی 

دو و ميداني ناب ترين و اصيل ترين رشته ورزشي است که از ريشه يوناني اتلوس به معني مبارزه و تلاش گرفته شده و به اندازه تاريخ آفرينش انسان قدمت دارد پيشينه برگزاري اولين مسابقات دو، پرش و پرتاب در جهان به يونان باستان بازمي گردد.

در مورد تاريخچه دو و ميداني در بازيهاي المپيک روايات مختلفي وجود دارد اما نام کوروبوس به عنوان اولين قهرمان اين مسابقات در 884 سال قبل از ميلاد ثبت شده است. کوروبوس در مسابقه دو 200 متر که تنها مسابقه ادوار اوليه بوده، برنده شده است.

 

يوناني ها به برگزاري مسابقات دو سرعت، پرش طول، پرتاب ديسک و نيزه ادامه دادند و قهرمانانشان به اوج شهرت رسيدند تا هنگامي که تئودوسيوس امپراطور روم، در سال 393 پس از ميلاد پايان دوران باستاني بازي ها را اعلام کرد.از آن زمان تا قرن نوزدهم ميلادي، دو و ميداني در مسابقات نظاميان اروپايي به حيات خود ادامه داد تا اينکه در انگليس شکل مدرن اين ورزش پايه گذاري شد.

در سال 1896 که آغاز دوره مدرن بازيهاي المپيک بود، دو و ميداني همان مفهومي را داشت که امروزه از آن استنباط مي شود. از اين ورزش در کنار مسابقات شنا به عنوان قلب بازيهاي المپيک ياد شده است.

 

شعار دو و ميداني در المپيک به زبان يوناني سيتيوس، آلتيوس، فورتيوس به معني سريعتر، بالاتر و قويتر است.

طولاني ترين رقابت در ميان مواد مختلف دو و ميداني، دوي 42 کيلومتر و 195 متر ماراتن است که ريشه در تاريخ يونان باستان دارد. فيليپيدس مسافت شهر ماراتن تا آتن را مي دود تا خبر پيروزي آتني ها بر پارسيان (ايران) را اعلام کند و سپس مي ميرد.

 

 

منبع:   https://www.yjc.ir

تاریخچه رشته های ورزشی دو و میدانی

منشاء پیدایش دو و میدانى به انسان‌هاى اولیه برمى‌گردد. انسان‌هاى اولیه، در جریات تلاش براى بقاء، شکار و دفاع از دو بدن، پریدن و پرتاب کردن استفاده مى‌‌برند. با گذشت زمان و تغییر شرایط زندگی، انجام این حرکات طبیعى بیشتر براى عملیات جنگى صورت مى‌گرفت. در زمان صلح که اوقات فراغت جنگجویان بیشتر بود و در این زمینه‌ها به تمرین و رقابت مى‌پرداختند.

نقوش روى اشیاء و ظروف بجا مانده از دوران باستان، تصاویر انسان‌هایى را نشان مى‌دهد در حال دویدن، پریدن و پرتاب کردن مى‌باشند. براساس مدارک موجود اثبات گردیده است که پیش از اولین دوره مسابقات المپیک دویدن، پریدن و پرتاب کردن به عنوان یک ورزش داراى جاذبه براى مردم یونان بوده است. مسابقه بیشتر دو و میدانى به یونان باستان مى‌رسد. در سال ۷۷۶ ق - م و رشته‌هاى ۵ گانه ورزشى مرکب از: دو سرعت، پرش طول، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و کشتى تشکیل مى‌شد.

دو و میدانى نوین در قرن ۱۹ در امپراطورى انگلستان بوجود آمده و رشته‌هاى قدیمى ابقاء و رشته‌هاى جدیدى مانند: دو با مانع، دوهاى استقامت، پرش‌ طول و پرش سه ‌گام، پرتاب چکش و وزنه جزو رشته دو ومیدانى درآمدند. درسال ۱۸۱۰ میلادى مسابقه‌اى در زمینه دو و میدانى در انگلستان انجام گردید. در بین سال‌هاى ۱۸۵۷ و ۱۸۶۰ و مسابقات دو و میدانى بین دانشگاه‌هاى مشهور آکسفورد و کمبریج برگزار مى‌گردید. ۲۰ سال بعد رشته دو و میدانى آن چنان توسعه پیداکرد که انجمن دو و میدانى آماتورى انگلستان تأسیس گردید.

منبع:   https://www.yjc.ir

 

 

 

مواد و رشته های دو و میدانی:

جدول زیر مربوط به مسابقات رسمی دو و میدانی است، ولی مواد دیگری از دو و میدانی نیز در گوشه کنار جهان برگزار می گردد.

 

 

 

 

سيستم هاي انرژي در ورزش

 

از نظر عملی، نحوه تمرینات یک دونده 100 متر با یک دونده 5000 متر کاملا متفاوت می باشد . برای یک فعالیتی نظیر یک دوی 100متر ، ورزشکار نیاز به 45 تا 60 لیتر اکسیژن در دقیقه دارد. بعبارت دیگر اگر 100 متر در 10 ثانیه پیموده شود ، فرد مذکور به 8 تا 10 لیتر اکسیژن احتیاج دارد و بفرض محال اگر ورزشکار بتواند از عهده دریافت آن برآید، به دو تا سه دقیقه وقت نیاز دارد تا بتواند به مصرف اکسیژن خود سرعت دهد و به عبارتی به حالت پایدار برسد؛ در صورتیکه در دوی 5000 متر ، ورزشکار نه تنها به اکسیژن کمتری در دقیقه نیاز دارد، بلکه چون طی مسافت مذکور در زمان بیشتری بطول می انجامد دونده می تواند به حالت پایدار در امر تنفس برسد و با کمبود اکسیژن مواجه نشود.

 

انرژی

 

به زبان عامیانه(( انرژی)) به زور، قدرت، نیرو و غیره اطلاق می شود ولی از دیدگاه ورزشی ، انرژی را می توان به توانائی انجام کار ورزشی ( انقباض عضلانی ) تعبیر نمود.

 

اینکه چگونه این انرژی تولید می شود، اساس بحث را در این قسمت تشکیل می دهد . انرژی که از سوختن مواد غذایی حاصل می شود مستقیما" برای انقباض عضلانی بکار گرفته نمی شود بلکه صرف ساختن یک ماده شیمیایی بنام آدنوزین تری فسفات(adenosine   Triphosphate )  میگرددکه به شکل ATP نشان داده می شود ، این ماده در سلولهای عضلانی بصورت ذخیره موجود می باشد و بعنوان سوخت در اختیار سلولهای عضلانی قرار می گیرد . ATP یک ترکیب شیمیائی بسیار پیچیده است که از یک مولوکول آدنوزین ( که یک ترکیب قند دار است) و سه گروه فسفات تشکیل شده است . به این معنی که با شکستن هر یک از این پیوندها – که به پیوندهای پر انرژی موسومند- و آزاد شدن یک گروه فسفات، مقدار زیادی انرژی آزاد می شود ؛ به نحوی که از کل مولکول چیزی در حدود 8000 تا 12000 کالری انرژی بدست می آید .

 

سیستم های مولد انرژی بدن

 

هر نوع فعالیتی که انجام دهید یا از سیستم هوازی( Aerobic ) کسب انرژی می نماید، یا از طریق سیستم غیر هوازی و یا از ترکیبی از این دو سیستم . وظیفه مربی ابتدا آن است که مشخص نماید در رشته ا ی که تدریس می کند چه سیستمی بیشتر نقش تولید انرژی را دارد تا با توجه به آن برنامه تمرینی صحیحی را پی ریزی نماید. بطور کلی دو سیستم در بدن تولید انرژی می نمایند.

 

 

 

 این دو سیستم عبارتند از:

 

1-     سیستم  غیر هوازی

 

2-      سیستم هوازی

منبع: http://km-pargoo.blogfa.com

سیستم های انرژی زای غیر هوازی ( Anaerobic )

الف – سیستم PC -  ATP :

این سیستم برای کلیه فعالیتهائی که با شدت، قدرت و سرعت بسیار زیادی که در زمان کمتر از 10 ثانیه باشد توام هستند ، تولیدATP می نماید مانند انواع پرتابها در دو و میدانی ، فعالیتهای شدید و کوتاه مدت در والیبال و بسکتبال و کشتی . مقدار انرژی حاصل از این سیستم در مقایسه با سیستم هوازی ناچیز است و ضمنا" مواد زائد حاصل از واکنشهای این سیستم هم ناچیز است. این سیستم بدون استفاده از اکسیژن انرژی تولید می نماید. انرژی حاصل از ATP سبب می شود که رشته های عضلانی بر روی هم سر خورده ، انقباض عضلانی بوجود آید .

کراتین فسفات ( CP ) از نظر آزاد کردن انرژی شبیه ATP عمل می کند . عده ای از محققین این عقیده را دارند که بعد از 10 تا 30 ثانیه CP شکسته شده ، انرژی حاصل از صرف ساختن ATP می شود؛ بعبارت دیگر سیستم   PC – ATP در فعالیتهای شدیدی که به مدت 30 ثانیه طول می کشد ، تولید انرژی می نماید . به هر حال خواه تحقیق دانشمندان درست باشد و خواه غلط ، فعل و انفعالات زیر صورت می پذیرد ولی اختلاف عقیده در مورد زمان آنها است.

ATP  >         ADP+P    

C+P  >                CP     

بعد از یک فعالیت شدید و کوتاه مدت ، بدن می تواند از طریق استراحت های حساب شده، دوباره ATP تولید نماید.درصد تولید ATP ( از طریق سیستم PC – ATP )/ میزان استراحت بر حسب ثانیه بمقدار ناچیز                                   

به مقدار نا چيز          

50                   

75                   

88                   

94                    

100                  

ب – سیستم اسید لاتیک ( گلیکولیز ):

نظر به این که این سیستم ، اسید لاکتیک تولید می نماید به آن سیستم اسیدلاکتیک گویند. البته در کتابهای فیزیولوژی این سیستم تحت عنوان گلیکولیز بررسی می شود. کلیه فعالیتهایی که با شدت زیاد و بمدت بیش از 30 ثانیه ( 2 تا 3 دقیقه) طول بکشند ، از این سیستم کسب انرژی می کنند و این زمانی است که بدن اکسیژن کافی در دسترس ندارد. تنها هیدراتهای کربن میتوانند بعنوان سوخت در اختیار این سیستم قرار گیرند. هیدراتهای کربن نه تنها برای این سیستم تولیدATP می نماید بلکه ترکیبات شیمیائی به خصوصی بوجود می آورندکه برای شکسته شدن مولکولهای چربی و پروتئینی لازم می باشند. ATP  حاصل از این سیستم از سوخت ناقص هیدراتهای کربن حاصل می شود . از شکسته شدن هر مولکول گلوکز در این سیستم، دو مولکول ATP بدست می آید که این مقدار، در حدود 5% از کل مقدار ATP می باشد از شکسته شدن یک مولکول  گلوکز در سیستم هوازی بوجود می آید . گرچه مقدار تولید ATP از این طریق کم می باشد ، ولی حائز اهمیت است زیرا زمانی که بدن با کمبود اکسیژن مواجه می شود، این سیستم شروع به کار می نماید . محصول نهایی این سیستم ( بعد از تولید ATP ) اسید لاتیک می باشد که مقدار زیاد آن سبب خستگی زود رس می شود . توانائی تحمل اسید لاتیک در ورزشهای غیر هوازی ، شرط موفقییت ورزشکاران محسوب می شود. تمرینات هوازی باعث می شود که اسید لاکتیک زودتر تجزیه گردد. درباره سرانجام اسید لاکتیک و مبارزه با آن، طی فصلی جداگانه مطالبی عنوان خواهد شد.

خلاصه ای از فعل و انفعالات شیمیائی که در این سیستم صورت می پذیرد بشرح ذیل است :

 2ATP + 2H2O + اسيد لاكتيك 2 ADP + 2Pi + گلوكوز 

{ توضیح: ADP  در واقع ATP است که یک گروه فسفاتش را از دست داده و Pi گروه فسفات است .}

منبع: http://km-pargoo.blogfa.com

 سیستم هوازی ( AEROBIC )

این سیستم از نظر تقویت دستگاه گردش خون و تنفس حائز اهمیت می باشد و در پزشکی ورزشی، با تقویت این سیستم بیماران قلبی را مداوا می نمایند . توصیه می شود افراد مسن سیستم هوازی خود را تقویت نمایند تا بتوانند از سلامت بیشتری برخوردار گردند.

وقتی بدن در حالت پایدار باشد ، این سیستم تولید انرژی می نماید و این حالتی است که حرکات ورزشی در کمتر از حداکثر شدت (Submaxima1 ) اجرا شود. هر سه نوع مواد غذایی می توانند از طریق این سیستم سوخته، ATP تولید نمایند . در حضور اکسیژن یک مولکول گلوکز شکسته شده، 38 مولکول ATP تولید می کند.

{ توضیح : O H C = گلوکز }

طور کلی دو سری از واکنشهای شیمیائی در سیستم هوازی برای تولید ATP دخالت دارند . شکل 1 . 2 خلاصه ای از اعمال فوق را نشان می دهد. در سیستم هوازی مواد غذائی قبل از اینکه بتوانند تبدیل به ATP شوند، ابتدا باید تبدیل به مواد شیمیائی دیگر گشته، وارد چرخه کربس و سیستم انتقال الکترونی شوند و سپس انرژی از آنها بدست آید.

منبع: http://km-pargoo.blogfa.com

 

چرخه کربس ( krebs  Cycle )

کلیه مواد غذایی قبل از اینکه وارد سیکل شوند باید به یک ماده شیمیایی بنام استیل کوآنزیم( A – CO  Acety1 ) تبدیل و سپس وارد سیکل شوند .

دو عمل شیمیائی در سیکل کربس انجام میشود:

1- تولید   CO2

2- آزاد شدن اتم هیدروژن ( یون پروتون و یک الکترون ) . co2 توسط دستگاه تنفس خارج می شود.

سیستم انتقال الکترون( System   Transport  Eiectron = ETS )

محصول نهایی این این سیستم آب می باشد . اتم هیدروژنی که از سیکل کربس خارج می شود با اکسیژنی که وارد بدن می شود ترکیب شده، آب را بوجود می آورد . اعمال فوق که منجر به تشکیل آب می شود مجموعا" سیستم انتقال الکترونی نامیده می شوند که در میتوکندری سلولهای عضلانی صورت می پذیرند .

O 2 H 2      >     2 O + e 4 + H 4

ATP طی یک سری از اعمال شیمیائی در حین تشکیل آب بوجود می آید . بعبارت دیگر زمانی که یون هیدروژن و الکترون توسط ETS منتقل می شوند تا با اکسیژن آب دهند، در همان زمان انرژی آزاد گشته ، ATP حاصل می شود. انتقال الکترون برابر است با آزاد شدن انرژی که انرژی بدست آمده، در واکنش زیر شرکت می کند:

ATP          انرژی + P + ADP

 لازم به توضیح است که 90 درصد از مجموع کل ATP از طریق این سیستم حاصل می شود.

جدول 1 . 2 مشخصات کلی سیستم های مولد انرژی بدن را ( در رابطه با اکسیژن، تولید ATP و مواد غذایی ) نشان می دهد.

 

                               جدول شماره 1 .2

تولید ATP    نیازبه 2 O   مواد غذایی یا سوخت شیمیائی سیستمها

محدود وکم   ندارد   فسفات کراتین   الف- سیستم غیر هوا زی  PC - ATP 

بد و کم     ندارد   گلیکوژن ( گلوکز)     ب-  سیستم غیر هوازی اسیدلاکتیک

زیاد و نامحدود   ندارد  گلوکوژن،چربی،پروتئین  ج- سیستم اکسیژن(خواه)

جدول 2.2 حداکثر ظرفیت ( Capacity ) و توان ( power ) سیستم های مولد انرژی بدن را در رابطه با تولید ATP نشان می دهد.

                             

 

  جدول شماره 2.2

حداکثر ظرفیت                حداکثر توان تولید ATP    سیستمهای انرژی

و موجودی ATP (مولکول)  ( مولکول) در دقیقه 

7 %                                     6/3                PC – ATP 

2/1                                     6/1                 اسید لاکتیک

%9                                     5/1                ( فقط از گلیکوژن) هوازی

به طور کلی تارهای عضلانی بدن از نظر هوازی بودن به دو دسته تقسیم می شوند:

۱ - رشته های عضلانی سفید یا تند اقباض ، که فعالیت های غیر هوازی ( سرعتی ) را بهتر انجام می دهد.

۲ - رشته های عضلانی قرمز یا کند اقباض ، که در انجام فعالیت های هوازی ( استقامتی ) موفق تر می باشند.

عضلاتی که تارهای سفیدشان بیشتر باشد اساسا غیر هوازی می باشند مانند: عضلات دوقلوی ساق ، دلتوئید ، دو سر بازو وعضلاتی که درصد تارهای تارهای قرمزشان بیشتر باشد هوازی هستند مانند عضلات راست شکمی، پشت پا و ....

منبع: http://km-pargoo.blogfa.com

 

 تقسیم بندی استفاده از سیستم های انرژی در دو و میدانی     

 

رشته                               درصد سیستمهای                    درصد سیستمهای                درصد سیستم

CP                                   – ATP و اسید لاکتیک            اسید لاکتیک و هوازی                   هوازی

میدانی (پرش و پرتاب)                  90                                            10                                  -

100 و 200 متر                           98                                             2                                    -

400 متر                                   80                                             15                                  5

800 متر                                   30                                             65                                  5

1500 متر                                 20                                             55                                 25

3000 متر                                 20                                             40                                 40

5000 متر                                 10                                             20                                 70

صحرا نوردی                              5                                              15                                 80

ماراتن                                      -                                               5                                  95

 

منبع: http://km-pargoo.blogfa.com

تعداد بازدید: 3673

تاريخچه ووشو (wushu)

ووشو که مرکب از دو کلمه "وو" و "شو" به معني هنر رزم مي باشد ، ورزش رزمي ملي کشور چين است که در آن انواع مختلف حرکات براي سلامتي جسم و روح و دفاع شخصي در نظر گرفته شده‌ است. در چين باستان از هنرهاي رزمي براي دفاع از سرزمين، خود يا خانواده و مقابله با دشمنان و راهزنان و ... استفاده مي ‌شد. ووشو نه تنها يک ورزش سنتي چين، بلکه عناصر فلسفي، اخلاقي، زيباشناسي، پزشکي و نظامي را نيز در بر دارد. هدف فنون رزمي ووشو ناتوان کردن و زيان رساندن به دشمن است. از اين رو ووشو يکي از شيوه هاي تمريني مهم ارتش هاي چين باستان بوده و حتي امروزه نيز در تمرينات پليس و نيروهاي مسلح ارتش نيز مورد استفاده قرار مي گيرد.

 

توسعه ووشو در سلسله هاي مينگ (1368-1644 ميلادي ) و چينگ (1636-1912ميلادي ) به اوج خود رسيد. در اين زمان، ووشو به شاخه هاي گوناگون مانند چان چوان، نان چوان و تاي چي تقسيم شد. در زمان جمهوري چين (1912-1949ميلادي) ووشو به نوعي ورزش تبديل شد و باشگاه هاي تخصصي بسياري در زمينه ورزش ووشو ايجاد شد. پس از مطرح شدن ووشو در بعد مسابقاتي، اولين انجمن رسمي آن در سال 1920 در کشور چين تاسيس شد و دست اندرکاران امور شديداً به ترويج مسابقات در سطوح مختلف پرداخته و سرمايه هاي انساني و مالي فراوان را در اين راه به خدمت گرفتند که بر اثر همين کوشش ها از سال 1932 گردهمايي هاي ملي آغاز و در سال 1933 ووشو رسما به ليست مسابقات و بازيهاي ملي وارد شد.

امروزه ووشو به صورت يک ورزش استاندارد جهاني به مردم جهان ارايه شده ‌است و فقط منحصر به کشور چين نيست و مردم کشورهاي مختلف براي بهره گيري از خواص طبي و شرکت در رقابت هاي قهرماني در اين رشته ورزشي تمرين مي‌کنند. هنر رزمي ووشو در مسابقات در دو بخش تالو و ساندا ارائه مي‌شود:

زمينه تالو (اجراي فرم هاي سنتي چيني به صورت زيبا به همراه حرکات آکروباتيک)

زمينه ساندا (مبارزه آزاد بر روي سکو با استفاده از دستان و پاها و زيرگيري)

ووشو به عنوان نوعي ورزش، تمام فنون رزمي خود را حفظ کرده، اما به دليل محدوديت هاي قوانين مسابقه، ورزش ووشو بر اصل زيان نرساندن به حريف متکي است. براي نمونه، در مسابقات ساندا محدوديت هايي براي حرکاتي که مي تواند به حريف آسيب برساند، ايجاد شده است.

اولين مسابقات ملي ووشو در سال 1935 برگزار شد و متعاقباً در سال1936 معرفي آن در سطح بين المللي، يک تيم 9 نفره از قهرمانان ووشو در جريان المپيک برلين حرکاتي را به نمايش گذاشته که بسيار مورد توجه و تشويق حضار قرار گرفت. آنگاه پس از چندين سال مطالعه، تحقيقات و پژوهش در سال 1958 بدليل استقبال شديد مردم از مسابقات مقررات و قوانين کاملي توسط سازمان تربيت بدني چين وضع شد که با تلاش ديگر اساتيد و قهرمانان اين رشته در سطوح جهاني با حضور 14 کشور در سال 1987 اولين مسابقه قهرماني ووشو آسيا در ژاپن برگزار گرديده و نيز همان سال WFA يا فدراسيون ووشو آسيا تشکيل شد. در حال حاضر 38 کشور عضو اين فدراسيون آسيايي مي باشند. در همين حال در رقابتهاي اروپا، آمريکا و فدراسيونهاي مربوطه تشکيل و پس از کوشش هاي فراوان در سال 1990 ووشو به عنوان يکي از رشته هاي رسمي در بازيهاي آسيايي وارد گرديد. سپس با تشکيل فدراسيون بين الملي ووشوIWUF در سال1990 اولين دوره مسابقات  ووشو قهرماني جهان با حضور 36 کشور در سال 1991در چين برگزار و متعاقباً دومين دوره آن نيز در سال 1993 در کشور مالزي به انجام رسيد و همچنين کشور آمريکا نيز بعنوان محل برگزاري سومين دوره مسابقات جهاني ووشو در سال 1995 برگزيده شد.

در کشورمان ايران نيز همسان با ديگر ممالک چند سالي است به همت و پشتکار تني چند از زحمتکشان و عاشقان اين هنر شاهد توسعه و گسترش اين هنر رزمي که به تعبيري مي توان آن را گوهر تابناک هنرهاي رزمي معرفي نمود، از سال 1368 رسما تحت پوشش فدراسيون هاي مختلف از جمله تکواندو، کاراته، دفتر جهاد تربيت بدني و فدراسيون کونگ فو، ووشو رزم آوران شروع نمود و از اسفند 1382 ووشو فعاليت خود را در قالب فدراسيون مستقل ادامه مي دهد و با 20 سبک در سي و يک استان فعال مي باشد. با اينکه مدت زيادي از تاسيس فدراسيون ووشو نمي گذرد، روند رو به رشد اين رشته کاملا مشهود است و از نظر فني نيز هنرجويان وطن عزيزمان در سطح قابل تحسيني ارتقاء پيدا نموده اند که اين موضوع مورد توجه صاحب نظران و کارشناسان فدراسيون بين المللي IWUF نيز قرار گرفته است. مضافا شرکت تعدادي از اساتيد و قهرمانان عزيز ايراني در تورنمنت هاي بين المللي و بالاخص مسابقات مختلف قهرماني جهان و آسيا باعث کسب رتبه ها و امتيازات عالي گشت. سنگيني ترازوي افتخارات را افزون نمود که اميد است روز به روز بر وسعت اين آگاهي ها و افتخارات افزود شود.

رشته ووشو داراي تشکيلات معتبر و منظم جهاني با علامت اختصاري IWUF مي باشد که در کشور چين مستقر است. اين فدراسيون داراي 150 عضو رسمي و فعال مي باشد که در سال 1990 تاسيس شده است و عضويت ووشو جمهوري اسلامي ايران در سال 1991 به عنوان سي هفتمين عضو فدراسيون جهاني در نهاد مذکور پذيرفته شد. خوشبختانه استقبال ملل مختلف از اين رشته زيبا در حد بسيار بالايي بوده، به طوري که گستره جغرافيايي آن که محدود به حوزه شرق آسيا بوده در حال حاضر به اقصي نقاط جهان گسترش يافته و در بخش هاي مختلف آن در هر دوره از مسابقات قدرت هاي جديدي ظاهر مي شوند که اين امر نشان دهنده پيشرفت و بالندگي اين رشته است.

ووشو در سال 2004 توسط کميته بين المللي المپيک به رسميت شناخته شد و حرکت خود را جهت ورود به المپيک آغاز نموده است.

منبع: http://iranwushufed.ir/History

 

سبک های ووشو

وجود چند عمل مهم و ضروری در مسابقات ووشو

۱) اجرا در قالب سه سبک اصلی 

● مشت کوتاه (چانگ کوان): این حرکت حاصل حرکات دیگر سبک‌های سنتی است. مشت کوتاه که خیلی در فرم‌های ووشو دیده می‌شود ملزم به انعطاف پذیری بالا، سرعت، دقت و قدرت است. انجام حرکت مشت کوتاه کار سختی است و نیازمند انعطاف پذیری بالا و روحیه ورزشکاری است و معمولا انجام آن در سنین پایین آغاز می‌شود. همه حرکات باید در طی ۴ گام انجام شود.

● نانکوان (مشت جنوبی): این سبک از مناطق جنوب چین نشاًت گرفته است. اغلب این مشت بلند را به خاطر شدت قدرت و حرکات قهرمانانه و حالت ایستادن ثابت و پیچیده شدن دست‌ها می‌شناسند. مشت بلند معمولاً از انعطاف پذیری و حرکات آکروباتیک کمتری نسبت به چانگ کوان برخوردار است، اما نیازمند قدرت در ماهیچه‌های پا و هماهنگی پا و باسن است. همه حرکات در طی ۴ گام انجام می‌شود.

● تایجی چوان (مشت تایجی): به تصور غلط عموم مردم، تایجی چوان با سرعت و شدت کم انجام می‌شود و گمان می‌کنند انجام این حرکات برای افراد مسن مناسب است. اما بالعکس، تایجی چوان معمولاً از حرکات سختی از قبیل: تعادل، پرش، ضربه زدن و لگد زدن تشکیل شده است.

۲) استفاده از سلاح کوچک

● دائو (چاقو)

● جیان (شمشیر دو لبه)

● نان دائو (شمشیر یک لبه جنوبی): حرکت شمشیر و تکنیک‌ها براساس حرکات پروانه‌ای که به حرکات جنوبی نیز شهرت دارند انجام می‌شود.

● تایجیان (شمشیر دو لبه جنوبی)

۳) استفاده از سلاح بزرگ

● تفنگ

● نیزه بلند

● چماق جنوبی

 

جدول زیر شامل مشخصات روسا و کمیته های سبکهای مختلف رشته ووشو در فدراسیون ووشو جمهوری اسلامی می باشد.

منبع: http://iranwushufed.ir

 

لیست رقابت‌های رسمی ووشو

مسابقات ووشو قهرمانی جهان (World Wushu Championships)

مسابقات قهرمانی زیر ۱۸ سال جهان (World Junior Wushu Championships)

بازی‌های جهانی که ووشو یکی از ورزش‌های این مسابقات است.

مبارزات جهانی (World Combat Games) که ووشو یکی از ورزش‌های آن است.

بازی‌های آسیایی

بازی‌های شرق آسیا

مسابقات قهرمانی اروپا

مسابقات ملی چین

مسابقات جنوب آسیا

مسابقات منطقه مدیترانه

منبع: https://setare.com

مسابقات ووشو در دو بخش تالو و ساندا

مسابقات ووشو به دو گروه تالو (اجرای فرم) و ساندا (مبارزه) دسته بندی می‌شوند. تالو حرکات از پیش تعیین شده‌ای هستند که برای دفاع در مقابل حمله حریف مجازی طراحی شده‌اند. بخش تالو در مسابقات ووشو توسط داوران بر اساس معیار‌ها و قوانین ووشو داوری می‌شوند. این فرم‌ها از هنر‌های رزمی و سنتی چین سرچشمه گرفته اند. اخیراً مسابقات ووشو به خاطر پرش‌های بلند و آکروباتیک بیش از گذشته شهرت یافته اند.

 بخش مبارزه‌ی مسابقات ساندا (سانشو) نام دارد و تمام جنبه‌های ایستادن و ضربات سخت را در بر می‌گیرد و شامل مشت زنی و لگد زنی است. گفتنی است که در این مسابقات سطح مقابله‌ای وجود دارد که از سائوجیا و چیننا نشات گرفته است. ساندا بیشتر در کیک بوکسینگ و ام ام آی و مویی تای ظاهر می‌شود، ولی تکنیک‌های بیشتری دارد.

 منبع: https://setare.com

 

ووشو کاران معروف

جت لی: (لی لیووان جیه)

متولد 26 آوریل 1963 می باشد. جت لی یکی از معروف‌ترین بازیگران در عرصه هنر‌های رزمی است، وی همچنین در تیم بیجین چین فعالیت داشته است. جت لی قبل از بازیگری در مسابقات قهرمانی چین ۱۵ مدال طلا و یک مدال نقره را به دست آورد.

ووشو در ایران با نام خواهران منصوریان شناخته می شود

الهه، سهیلا و شهبانو منصوریان که در ایران و جهان با عنوان خواه

ران منصوریان شناخته می‌شوند، قهرمانان ملی و بین المللی رشته ووشو محسوب می‌شوند. الهه منصوریان پرافتخارترین ووشوکار ایرانی است.  الهه منصوریان اولین ووشوکار ایرانی است که توانسته بر یک حریف چینی غلبه کند. از جمله افتخارات این بانوی افسانه‌ای می‌توان به نقره مسابقات آسیایی کره جنوبی ۲۰۰۷، طلای مسابقات آسیایی ماکائو ۲۰۰۹، مدال نقره جهان در سال ۲۰۰۹، مدال طلای سانشو در جام جهانی ۲۰۱۰، مدال برنز گوانگجو، برنز جهانی ترکیه ۲۰۱۱، طلای جهانی مالزی ۲۰۱۳، نقره آسیایی اینچئون ۲۰۱۴ و طلا آسیایی تایوان ۲۰۱۶ اشاره کرد. این سه خواهر در مسابقات قهرمانی آسیا سال ۲۰۱۶ سه مدال رنگارنگ (دو طلا و یک برنز) برای کاروان ووشوی ایران به ارمغان آوردند.

منبع: https://setare.com

تعداد بازدید: 23791

 

معرفی

جودو، ورزش رزمی است که از کشور ژاپن نشأت گرفته‌است. جودو اولین رشته رزمی شرقی است که در المپیک ۱۹۶۴ توکیو وارد المپیک شد. رشته رزمی جودو دارای سبک های مختلفی است. جودوی المپیکی، معروف ترین سبک کودوکان جودو می باشد که امروزه در ایران و تمام دنیا بطور گسترده آموزش داده می شود.

judo.blogfa.com

تاریخچه رشته رزمی جودو

ورزش (جودو) یکی از ورزشهای قدیمی در کشور ژاپن و بنیانگذار آن استاد "جیگارو کانو" است. واژه "جودو" از ترکیب دو کلمه "جو" به معنای ملایمت، و واژه "دو" به معنی اصل و یا روش است. لغت"جو" از ورزش «جوجیتسو» مشتق شده که توسط سامورائی ها مورد استفاده قرار می گرفت . پس جودو را تحت عنوان "روش ملایمت" ترجمه کرده اند. 

منشا جودو از هنر رزمی جوجیتسو است و در سال ۱۹۳۲ توسط فردی ژاپنی به نام دکتر جیگارو کانو پایه گذاری شد. وی که ۲۲ سال سن داشت تصمیم گرفت سبک جدیدی بسازد که بتواند در سازندگی نسل جوان جامعه نقش به سزایی داشته باشد.

پس در بین فهرست حرکات و تکنیک های جوجیوتسو آنهایی را که به نظرش می رسید برای جوانان موثر است جدا کرد و بقیه را که به نظر خطرناک می آمدند از فهرست کاری هنرجویان رزمی حذف کرد و با گذشت زمان جودو به صورت سبکی مستقل درآمد و روز به روز به موفقیتش افزوده شد.

جودو در سال ۱۹۳۲ توسط فردی ژاپنی به نام دکتر جیگارو کانو پایه گذاری شد

سبک های جودو

جودوی المپیکی: معروف ترین سبک کودوکان جودو می باشد که امروزه در ایران و تمام دنیا بطور گسترده آموزش داده می شود.

جودوی آمریکایی: ترکیبی از جودو، کشتی، بوکس، جوجیتسو و ساواته است.

جوجیتسوی برزیلی: میتسویو مائدا در سال 1914 جودو را به برزیل برد. او ورزش جودو را به کارلوس گراسی و دیگران آموزش داد. گراسی باتوجه به اینکه در آن زمان جودو با نام "جوجیتسوی کانو" هم شناخته می شد، آن را جوجیتسوی برزیلی نامید. جوجیتسوی برزیلی بعدها راهی متفاوت از جودو را دنبال کرده و امروزه کاملا از آن متمایز است ولی میتوان آن را یکی از سبک های جودو دانست.

 

جودو-دو: در استرالیا، آقای ژولیوس فلک و چند تن دیگر سیستمی بر اساس تکنیک های پرتاب ابداع کردند که آن را جودودو نامیدند. آنها هدفشان را از ابداع این سبک، توسعه جودو اعلام کرده اند.

کاوایشی ریو جوجیتسو: میکونوسوکه کاوایشی سبک کاوایشی ریو جوجیتسو را با استفاده از برخی تکنیک های جودو مسابقات مدرن جودو ممنوع می باشند، ابداع کرد. این سبک از جودو هم اکنون در فرانسه آموزش داده می شود.

کوسن جودو : این سبک از جودو هم که در قرن 20 محبوبیت پیدا کرد، همانند جوجیتسوی برزیلی خیلی بیشتر از جودوی المپیکی، شبیه به ورزشی است که کانو ابداع کرد.

جودوی روسی : نکته ای جالب که در مورد این سبک از جودو میتواند گفت این است که بعضی از تکنیک های این سبک، توسط فدراسیون جهانی جودو قبول شده و وارد جودوی المپیکی شده اند. این سبک در مسابقات آزاد MMA مبارزینی نظیر ایگور زینوفیف، فدور امیلیاننکو و کارو پاریسیان را دارا می باشد.

سامبو: واسیلی اوشپکف، اولین شاگرد اروپایی کانو بود که موفق به اخد کمربند مشکی شد. او با تکنیک های رزمی دیگری که با جودو ترکیب کرد، سامبو را ابداع نمود. اوشپکف در سال 1937 بخاطر رد دستور شاگردی نکردن زیر نظر کانو، توسط مامورین سیاسی کشته شد. judo.blogfa.com

 

جودو اولین رشته رزمی شرقی است که در المپیک ۱۹۶۴ توکیو وارد المپیک شد

 

آشنايي با قوانين و مقررات جودو

قانون اول جودو (ماده 1)

محوطه مسابقه جودو مجموع محوطه مياني مسابقه و منطقه ايمني حداقل بابعاد 14×14 و حداكثر 16×16 متر از جنس تاتامي و يا جنسي قابل قبول و شبيه به آن پوشيده شده است. محوطه مسابقه جودو به دو منطقه تقسيم مي شود.

 محوطه مياني مسابقه جودو به ابعاد حد اقل 8×8 و حداكثر 10×10 متر مي باشد.

 منطقه خارج از محوطه مياني مسابقه جودو را محوطه ايمني مي گويند كه عرض آن سه متر است. ‌2 تكه نوار چسب يكي برنگ آبي و ديگري برنگ سفيد بابعاد تقريبي(10×50 CM ) در فاصله 4 متر از يكديگر در مركز محوطه مسابقه نصب خواهد شد تا مكان استقرار دو جودوكار در آغاز و پايان هر مسابقه را مشخص نمايدكه نوار چسب آبي سمت راست داور وسط و نوار چسب سفيد در سمت چپ وي قرار خواهدگرفت.

 محوطه مسابقه جودو بايد به يك كف پوش و يا سكوي ارتجائي تثبيت شود. زماني كه از چند محوطه مسابقه همجوار استفاده مي شود داشتن حداقل يك محوطه ايمني مشترك بين 3 الي 4 متر الزاميست. يك منطقه آزاد حداقل به اندازه 50CM پيرامون كل محوطه مسابقه جودو منظور مي گردد. در بازي هاي المپيك، قهرماني جهان، قاره اي وI J F محوطه مياني مسابقه عموماً 8*8 متر ميباشد.

 تاتامي ( تشك): بطور معمول بابعاد 1×2 متر ساخته شده از جنس كاه فشرده و اغلب از فوم فشرده مي باشد تا بتواند در زير پا محكم بوده و در جريان شوك وارده بر اثر اوكمي ) به خوبي ضربه را تحمل نمايد، جنس روكش تاتامي جودو نبايد لغزنده و يا خيلي زبر باشد. سطوح تشك ها بايد براي مسابقه جودو چسبيده به هم و بدون فاصله از يكديگر بطريقي در محل نصب شوند كه به هيچ وجه جابجا نشوند.

 پلات فرم(سكو:( نصب سكو برای مسابقات جودو اختياري بوده و بايد از چوب محكم ساخته شده و داراي قابليت ارتجاعي باشد ابعاد آن حداقل 18 * 18 و ارتفاع آن بيشتر از1 متر نرسد (عموماً 50 سانتيمتر يا كمتر) در زمان استفاده از سكو منطقه ايمني با عرض حداقل 4 متر مورد استفاده قرار گيرد.

منبع: judo.blogfa.com

به تکنیکهای گلاویزی در جودو، نه وازا یا کاتامه وازا می گویند

قانون دوم جودو (ماده 2)

1.صندلي: دو عدد صندلي سبك وزن در محوطه ايمني پشت منطقه خطر در دو زاويه مورب مقابل يكديگر براي نشستن دو داور كنار بنحوي قرار داده شوند كه در ديد هيئت داوران مسابقه جودو و متصديان تابلوي امتيازات ممانعتي ايجاد ننمايد.

2.پرچم هاي داوران مسابقه جودو : يك عدد پرچم آبي و يكعدد پرچم سفيد مي بايستي در داخل جلدي كه به هر صندلي الصاق شده قرار داده شود همچنين يك عدد پرچم آبي و يك عدد پرچم سفيد خارج از محوطه مسابقه و قابل دسترس براي داور وسط ( زمان اعلام هانته ) مي بايد پيش بيني گردد.

3.تابلوي امتيازات مسابقات جودو : دو تابلوي امتياز جهت نشان دادن امتيازات بصورت افقي حداكثر به ارتفاع 90 سانتيمتـــر و بطول 2 متر براي هر مسابقه جودو در خارج از محوطه مسابقه به نحوي قرار خواهد گرفت كه به آساني توسط داور، مسئولين و حتي الامكان تماشاچيان مسابقات جودو ديده شود.

4.ساعتهاي اندازه گيري زمان و تابلوي امتيازات بايد قابل دسترس اشخاص مسئول تايم و تابلو باشد و دقت آن در ابتدا و همچنين بطور منظم در خلال مسابقات كنترل شود.

 

     بخشهاي مختلف تابلوي امتيازات مسابقات جودو:

الف - مكانهاي ثبت امتياز مسابقه جودو

ب - مكان ثبت جرائم

پ - مكان ثـبت آزمايشـهاي پزشـكي ت- مكان ثبت وزن

ت - مكان ثبت نام كشور شرکت کننده در مسابقه جودو

 

5.ساعتهاي اندازه گيري زمان: ساعت هاي اندازه گيري وقت بشرح ذيل مي باشد: 

6.ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ / ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ جودو = ﻳﻜﻌﺪﺩ ﺍﻭﺳﺎﻱ ﻛﻮﻣﻲ ( ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ) = ﺩﻭ ﻋﺪﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ = ﻳﻜﻌﺪﺩ
لازم بذكر است ساعت و تابلوي امتياز دستي مي بايستي بطور همزمان با وسايل الكترونيكي مورد استفاده قرار گيرند.

7.پرچم هاي وقت نگهداران مسابقه جودو: يك پرچم زرد براي زمان مسابقه جودو و يك پرچم سبز براي زمان اوساي كومي.

8.علامت پايان وقت: وسيله اي قابل شنود مانند زنگ، سوت و ….. براي اعلام پايان وقت مسابقه جودو بايد در دسترس باشد.

9.بازيكن ها از هر دو رنگ آبي و يا سفيد در مسابقه جودو استفاده مي كنند. لازم بذكر است نفر اول كه نامش براي مبارزه در جودو خوانده مي شود از لباس آبي يكدست و نفر دوم از لباس سفيد يكدست استفاده مي نمايد. موقعيت نشستن افراد پشت تابلو، منشي و وقت نگهداران بايد حتي الامكان روبروي داور باشد.

 10-فاصله تماشاچيان تا زمین جودو: عموماً تماشاچيان نبايد فاصله اي كمتر از 3 متر با محوطه مسابقه جودو داشته باشند.

لباس جودو کاران باید حتماً از جنس كتان و يا ماده مشابه باشد

منبع:www.irijf.ir

 

قانون سوم جودو (ماده 3)

لباس جودو ( جودوگي ) ؛ جودوكاران بايد در مسابقه از لباس جودو با رعايت شرايط مشروحه ذيل استفاده نمايند.

الف : لباس جودو حتماً از جنس كتان و يا ماده مشابه و در شرايط خوب بدون پارگي و پوسيدگي باشد، لباس جودو در عين استحكام نبايد خيلي كلفت، زبر و يا ليز باشد كه مانع در دست گرفتن حريف شود.

ب: رنگ آبي يكدست و رنگ سفيد يكدست

 ج: علائم قابل قبول برروي لباس جودو :

1- علامت اختصاري كميـته ملي الـمپيك (پشت لباس جودو) به عرض 11 سانتيمتر

2- آرم ملي (سمت چپ سينه) حداكثر به اندازه 100 سانتيمتر مربع (10×10 سانتيمتر)

3- علامت تجاري توليد كننده لبه پايين جلو ژاكت سمت چپ، قسمت پائين شلوار سمت چپ و يك سركمربند حداكثر (20 سانتيمتر مربع ). همچنين به توليد كننده لباس جودو اجازه داده مي شود علامت تجاري خود را به جاي پايين جودوگي برروي يك آستين به ابعاد 5 * 25 سانتيمتر زده شود.

4- علايم روي شانه لباس جودو: آرم روي شانه از يقه تا روي بازو در هر دو طرف شانه حد اكثر 5* 25 سانتيمتر.

5-آگهي روي آستين ها: در هر آستين به اندازه 10 *10 سانتيمتر ( آگهي متفاوت اجازه داده مي شود) اين 100 سانتيمتر مربع بايد در تماس با قسمت پايين نوارهاي شانه نصب شود.

6- نوشتن مقام هاي كسب شده در مسابقات جودو. مقام های ( اول– دوم– سوم ) در بازيهاي المپيك يا قهرماني جهان به ابعاد6 * 10 سانتيمتر در انتهاي طرف جلوي سمت چپ لباس جودو مي تواند قرار بگيرد.

7- نام ورزشكار مي تواند روي كمربند جودو و پايين لبه ژاكت و بالاي شلوار (كنارچاك) حداكثر به اندازه 3×10 سانتيمتر نوشته شود. نام ورزشكار در بالاي علامت اختصاري كميته ملي المپيك پشت جودوگي به صورت چاپي يا دوخته شده حروف مي تواند 7 سانتي متر ارتفاع و طول اسم حداكثر 30 سانتيمتر باشد، اين مستطيل 7 *30 سانتيمتر بايد 3 سانتيمتر زير يقه ژاكت و 4 سانتيمتر با آرم كميته ملي المپيك فاصله داشته باشد.

منبع: www.irijf.ir

 

 

فنون جودو

به تکنیکهای پرتابی در جودو  ناگه وازا می گویند

فنون جودو در دو بخش فنون پرتابی و فنون کانست وازا و شیمه وازا قرار می‌گیرد:

• ناگه‌وازا (فنون پرتابی جودو) این فنون جودو که به فنون پرتابی شهرت دارد در سه بخش ته وازا (فنون دست)، کوشی وازا (فنون کمر) و آشی وازا (فنون پا) انجام می‌شود، مانند:

اوچی ماتا

اوچی گاری (فنون پا)

کوچی گاری (فنون پا)

اوسوتو گاری (فنون پا)

کاتامه‌وازا (کانسه، شیمه)

•  کان ستسو وازا (کانسه): فنی در جودو است که به صورت برگرداندن و فشردن مفصل‌ها به سوی مخالف و بیش از دامنه حرکت طبیعی‌شان، اجرا می شود.
•  شیمه‌وازا: انسداد شریان‌های خون‌رسان به مغز

- ناگه وازا(nage waza) تکنیکهای پرتابی در جودو

 - تاچی وازا (tachi - waza): تکنیکهای ایستادن جودو

 - ته وازا (te-waza): تکنیکهای دست جودو

 - کوشی وازا (koshi-waza):تکنیکهای مفصل رانی یا کمر در جودو

 - اشی وازا (ashi-waza):تکنیکهای پا یا ساق پا در جودو

 - سوتمی وازا (sutemi-waza): تکنیکهای فداکارانه

 - ماسوتمی وازا (ma-sutemi-waza): تکنیکهای خوابیده از پشت در جودو

 - یوکو سوتمی وازا (yoko-sutemi-waza):تکینکهای خوابیده از پهلو

 - نه وازا یا کاتامه وازا (ne-waza): تکنیکهای گلاویزی در جودو

 - اوسای کومی وازا (osaekomi-waza):کنترل کردن و نگه داشتن حریف در مسابقه جودو

 - شیمه وازا (shime-waza): خفه کردن

 - کانستسو وازا (kansetsu-waza): قفل کردن و شکستن مفاصل

 - آتمی وازا (atemi - waza): تکنیکهای ضربه زدن به نقاط حساس در مسابقه جودو

فنون جودو در دو بخش فنون پرتابی و فنون کانست وازا و شیمه وازا قرار می‌گیرد

 

امتیازات در مسابقه جودو

در ورزش جودو چهار نوع امتیاز وجود دارد که به ترتیب زیر می‌باشد:

در مسابقات جودو، پیش‌تر امتیازی به نام کوکا نیز وجود داشت که در سال 19۸۸ حذف شد.

یوکو : امتیاز متوسط معادل ۱ امتیاز در جودو را گویند.

وازاری: امتیاز بزرگ در مسابقه جودو را گویند که معادل ۱۰ امتیاز است.

ایپون : این امتیاز در مسابقه جودو، امتیاز کامل یا ضربه فنی محسوب شده که معادل ۱۰۰ امتیاز است و کسب این امتیاز باعث برد و پایان مسابقه جودو می‌شود.

کسب دو امتیاز وازاری در طول مسابقه نیز معادل امتیاز ایپون و پایان مسابقه‌ جودو است.

 

منبع: www.irijf.ir

 

اصطلاحات جودو

جودوکا	جودوکار
اوکِمی	تکنیک افت بی خطر (نحوه صحیح زمین خوردن)
کوزوشی	کشش و بر هم زدن تعادل
مای‌ماواری	غلت به جلو
دوجو	محل تمرین جودو
سِن‌سِی	استاد
میگی	راست
هیداری	چپ
جودوگی	لباس جودو
ریتسو	بلند شو
سزا	بشین
رِی	دستور ادای احترام در جودو
هاجیمه	دستور شروع مسابقه جودو
مَتِی	دستور توقف مسابقه جودو
جونای	داخل
جوگای	خارج
تاتامی	تشک جودو
نه‌وازا	کار در خاک
توری	مبارزی که در مسابقه جودو اجرای فن می‌کند
اوکی	مبارزی که فن بر روی او اجرا می‌شود
آنزا	چهار زانو نشستن
آشی وازا	تکنیکهای پا در جودو
آیومی آشی	راه رفتن معمولی
گوشین هو	روش‌های دفاع از خود
گوشین جوتسو	هنر دفاع از خود
هانسوکوماکی	شکستن مقررات در مسابقه جودو
جی گوهان تای	وضعیت اصلی دفاع در جودو
جوسی کی	نشستن در مکان بالا برای جودکاران سطح بالا
کاکی	اجرای واقعی پرتاپ
کی کو	تمرین
کی گا	صدمه
کی آی	فریاد روحیه بخش
کوشی وازا	تکنیکهای کمر
مودان شا	کسی که کمربند سیاه  جودو ندارد
ناگه وازا	تکنیکهای پرتاپ کردن
اوه بی	کمربندی که روی لباس می‌پوشند
ری گی شاهو	تشریفات وآیین رسوم تشک
رنراکووازا	تکنیکهای ترکیبی جودو
رنزوکووازا	تکنیکهای ادامه دار
ریسوری:	تعظیم کردن در حالت ایستاده
شی آی	مسابقه جودو
سوتای رنشو	حریف تمرینی
تای ساباکی	راه رفتن به صورت استاندارد
جودو توکویی وازا	تکنیکهای مورد علاقه
تسوکوری	وضعیت گرفتن برای پرتاپ
تسوری کومی	بال کشیدن
وازا	تکنیک
یودان شا	کسی کمربند سیاه جودو دارد
زاری	تعظیم کردن در حالت زانو زده
نوگاره کاتا	روشهای فرار در جودو

منبع: judo.blogfa.com

تعداد بازدید: 15755

محتویات:

• معرفی ورزش هندبال
• تاریخچه هندبال
• تاریخچه هندبال در ایران
• قوانین هندبال
• نمونه علائم داوری هندبال
• انواع هندبال
• خطاهای هندبال
• منابع

 هندبال:

به انگلیسی(Handball) ورزشی گروهی است که دو تیم هر کدام دارای هفت بازیکن رو بروی یک دیگر رقابت می کنند، از این هفت بازیکن ، یک نفر به عنوان دروازه‌بان جلوی دروازه می‌ایستد. در این ورزش بر خلاف ورزش فوتبال به جای پا از دست برای پاس دادن و شوت کردن استفاده می‌شود. در هندبال تیمی برنده است که تعداد گل بیشتری بزند.⁽¹⁾

در دو زمان 30 دقيقه اي براي بزرگسالان – 25 دقيقه اي براي جوانان – 20 دقيقه اي براي نوجوانان و 15 دقيقه اي براي نونهالان مي باشد با زمان استراحت 10 دقيقه اي بين دو نيمه. ⁽²⁾

تاریخچه هندبال

تاریخ نویس مشهور یونان در کتاب معروف خود اودیسه، از ورزش هندبال با نام «اورانیا» یاد کرده است. نقش های مربوط به این بازی که در سال ۶۰۰ قبل از میلاد روی یکی از دیوارهای آتن حجاری شده بود، در سال ۱۹۲۶ کشف شد. در قرن های شانزدهم و هفدهم میلادی، زنان دربار و شوالیه ها به این بازی که تغییر مختصری یافته بود می پرداختند و شاعران وقت، آن را اولین بازی تابستانی نام نهاده بودند. ⁽¹⁾

در سال 1890، کنرادکخ که یک معلم ورزش آلمانی بود، هندبال را به صورت جدیدتری با نام «رافابال اشپیل» معرفی کرد که آن را به صورت هندبال یازده نفری بازی می کردند که شباهت زیادی به یکی از بازی های محلی چکسلواکی به نام «هازنا» داشت. ⁽¹⁾

پس از جنگ جهانی اول، «هرمان» رئیس فدراسیون هندبال آلمان برای گسترش و تحکیم این ورزش تلاش فراوانی کرد. دکتر «کارل شلنز» استاد دانشسرای عالی تربیت بدنی و ورزش برلین که او را پدر هندبال نامیده اند، در سال 1920 مقررات این ورزش را تدوین کرد و آن را در کلاسهای خود به اجرا درآورد. پس از او شاگردانش موجبات گسترش این ورزش را در سراسر آلمان فراهم آوردند. ⁽¹⁾

در کشورهای شمال اروپا به دلیل سردی هوا، برای اجرای این ورزش در سالن، شکل تازه ای به آن داده شد که این امر باعث پیدایش هندبال هفت نفره امروزی شد. این ورزش بین سال های 1904 تا 1920 تحت تأثیر بعضی قوانین فوتبال بود و در این دوران توسعه فراوانی در اروپا یافت. تا سال 1928 از نظر تشکیلات بین المللی، هندبال جزو فدراسیون بین المللی دوومیدانی محسوب می شد اما به دلیل اهمیت هندبال، این فدراسیون در هشتمین کنگره خود که در سال 1926 برگزار شد، کمیسیونی برای مستقل کردن آن به وجود آورد. ⁽¹⁾

تاریخچه هندبال در ایران

در سال ۱۳۴۴ شمسی ((دکتر علی محمد امیرتاش )) پس از پایان تحصیلات دوره لیسانس در رشته تربیت بدنی و ورزش از کشور فرانسه به ایران مراجعت کرده و گفتگو ها و اقدامات اولیه را جهت تاسیس فدراسیون هندبال ایران از طریق کمیته ملی المپیک شروع نمود. مدارک لازم نیز از فدراسیون بین المللی هندبال گرفته شد تا از این طریق ، مقدمات پیدایش ورزش هندبال هفت نفره در ایران فراهم شود. اما با تغییرات اداری در یک سال بعد ، در جلسه کنگره روسای تربیت بدنی و مدیران فنی استان ها و فرمانداری های کل ایران که هم زمان با برگزاری مسابقات ورزشی آموزشگاه های کشور در خرداد ماه سال ۱۳۴۵ در شیراز تشکیل شد ، (( دکتر امیرتاش )) طی شرح مبسوطی ، تصویب و اجرای هندبال در آموزشگاه های کشور را به کنگره پیشنهاد کرد ، لیکن به علت آشنا نبودن شرکت کنندگان در کنگره با ورزش هندبال ، متاسفانه این پیشنهاد به تصویب نرسید و بررسی بیشتر درباره آن به آینده موکول شد.در سال ۱۳۴۷، تغییرات و سازماندهی جدیدی در اداره کل تربیت بدنی وزارت آموزش و پرورش پدید آمد که تصویب بازی هندبال را همانند یکی از ورزش های رسمی آموزشگاه های کشور ه ممکن ساخت. مسئولان وقت که از افراد با تجربه بودند و با ورزش های جدید نیز آشنایی داشتند، این پیشنهاد را با احتیاط و به طور غیر رسمی پذیرفتند ، و بنا شد ( دکتر امیرتاش ) برای آزمایش ، دو تیم در دبیرستان البرز تهران تشکیل و تمرین دهد تا بتواند ورزش هندبال را در عمل به روسای ادارات و مدیران فنی تربیت بدنی کشور که بار دیگر در تهران گرد می آمدند، نشان دهد. هم زمان با تمرین این دو تیم ، اولین نشریه هندبال هفت نفره در ایران که شامل خلاصه مقررات بازی و مقدماتی از مهارت های انفرادی و دسته جمعی بود، در ۲۷ صفحه تهیه و در اختیار مسئولان و دست اندرکاران تربیت بدنی آموزش و پرورش گذاشته شد. . ⁽¹⁾

به همت اداره کل تربیت بدنی وزارت آموزش و پرورش ، در بهمن سال ۱۳۴۷، سمینار بررسی مسایل و مشکلات تربیت بدنی و ورزش آموزشگاههای کشور ، با شرکت روسای اداره های تربیت بدنی و مدیران فنی استان ها و فرمانداری های کل در تهران تشکیل شد و در ضمن یک مسابقه کامل بین دو تیم هندبال دبیرستان البرز ترتیب یافت و نشریه ۲۷ صفحه ای که به همین منظور تهیه شده بود در دسترس شرکت کنندگان سمینار گذاشته شد، در جلسه بعدی این سمینار تصمیم گرفته شد ، با توجه به امتیازات تربیتی و ورزشی که هندبال هفت نفره دارد، به عنوان یکی از رشته های ورزشی به آموزش و پرورش ، پیشنهاد شود. پس از چهار سال انتظار ، این اولین پیروزی بود. پیش از پایان سال ۱۳۴۷ ، پیشنهاد مذکور تصویب شد و فدراسیون هندبال آموزشگاه های کشور شکل گرفت. ریاست فدراسیون به (( جعفر گلبابایی)) کارمند عالی رتبه وزارت آموزش و پرورش و مشاور فنی آن به (( دکتر امیرتاش)) واگذار شد.به منظور آشنایی معلمان و مربیان ورزش کشور با ورزش هندبال هفت نفره و آماده کردن مقدمات لازم مسابقات هندبال در چهار چوب مسابقه های آموزشگاه های کشور که در دهه اول تیر ماه سال ۱۳۴۸ در تهران برگزار شد ، دو کلاس فشرده آموزش مربی و داوری هندبال ، جهت شرکت مربیان استان تهران در دهه دوم اسفند ، و برای مربیان ورزش منتخب از سایر نقاط کشور در دهه سوم اسفند ۱۳۴۷ ، به همت اداره کل تربیت بدنی آموزش و پرورش و با سرپرستی و تعلیم (( دکتر امیرتاش)) در تهران تشکیل و آموزش های لازم داده شد.سرانجام تیم های تعلیم یافته به کمک مربیانی که در کلاس های فشرده شرکت کرده بودند ، از شهرستان های تهران ، اهواز ، مشهد ، اصفهان، شیراز و کرمان در این مسابقات شرکت کردند که به همین ترتیب مقام های اول تا ششم را به دست آوردند.مقررات کامل ورزش هندبال که از فدراسیون بین المللی هندبال تهیه و ترجمه شده بود به نام (( فدراسیون هندبال آموزشگاه های کشور)) تکثیر و در همین کلاس ها در اختیار شرکت کنندگان گذاشته شد. اکنون زمانی بود که عده بسیاری از دانش آموزان کشور ، ورزش هندبال را می شناختند و مربیان با علاقمندی بسیار در پی تکمیل معلومات خود در این زمینه بودند. دست اندرکاران اداره کل تربیت بدنی آموزش و پرورش نیز که بر این امر واقف بودند، پیشنهاد (( دکتر امیرتاش)) را مبنی بر دعوت از یک مربی خارجی ، پذیرفتند و پیرو آن بلافاصله از ((لامیشل پائولینی)) فارغ التحصیل دانش سرای عالی تربیت بدنی و ورزش فرانسه و مربی تیم قهرمان هندبال فرانسه و عضو کمیته فنی فدراسیون هندبال آن کشور ، به طور رسمی دعوت شد تا برای تدریس در کلاس هندبال به ایران مسافرت کند . در مدت ده ماه اقامت وی در ایران ، با همکاری ((دکتر امیرتاش )) یک کلاس تکمیلی برای مربیان استان مرکزی ، در دهه دوم مرداد ماه سال ۱۳۴۸ در تهران و یک کلاس تکمیلی دیگر در شهرستان اصفهان برگزار شد.در شهریور ماه ۱۳۴۹ نیز کلاس دیگری برای مربیان هندبال کشور در منظریه تهران تشکیل شد و طی آن ((دکتر امیرتاش)) آخرین تحولات هندبال تا آن زمان را برای شرکت کنندگان تشریح کرد. تاسیس فدراسیون هندبال در سال ۱۳۵۲ با توجه به پشتوانه ای که از نظر تعداد بازیکن و مربی در کشور ایجاد شده بود ، سازمان تربیت بدنی وقت به این ورزش توجه پیدا کرد و سرانجام در سال ۱۳۵۴ فدراسیون هندبال تاسیس و مهندس هارون مهدوی عهده دار امور آن شد. . ⁽¹⁾

 

قوانین هندبال

۱- مدت بازی

در دو زمان ۳۰ دقیقه ای برای بزرگسالان – ۲۵ دقیقه ای برای جوانان – ۲۰ دقیقه ای برای نوجوانان و ۱۵ دقیقه ای برای نونهالان می باشد با زمان استراحت ۱۰ دقیقه ای بین دو نیمه.

۲- تعداد بازیکن

۱۲ نفر که ۷ نفر بازیکن اصلی می باشند و در مینی هندبال ۵ نفر اصلی می باشند.

۳- دروازه بان

دروازه بان می تواند در منطقه ۶ متری مانور دهد و هر زمان از منطقه بیرون آید به عنوان بازیکن زمین محسوب می شود. هیچ بازیکنی حق ندارد توپ را در منطقه ۶ متری به دروازه بان پاس بدهد.

۴- بازیکن زمین

بازیکنان اجازه دارند توپ را با پاس یا دریبل به زمین حریف انتقال دهند، مشروط به اینکه مرتکب تخلف نشوند (رانینگ – دبل) هر بازیکن حق استفاده از دو تا سه گام را دارد. یک سه گام قبل از دریبل و سه گام دوم بعد از دریبل که باید بلافاصله توپ را پاس دهد و یا شوت بزند. ⁽²⁾

۵- بازیکن ذخیره

بازیکن ذخیره در هر لحظه و به دفعات می تواند وارد زمین بازی شود مشروط به اینکه ابتدا بازیکن از زمین خارج شود و سپس بازیکن ذخیره وارد زمین گردد. ⁽²⁾

 

انواع هندبال

• هندبال روی چمن

در این بازی که قوانین آن شبیه به هندبال است طول زمین بین ۹۰ تا ۱۱۰ متر و عرض زمین بین ۵۵ تا ۶۵ متر است.شعاع دایره محوطه جریمه ۱۳ تا ۱۴ متر است. در هر تیم ۱۱ بازیکن و ۲ بازیکن ذخیره وجود دارد و هر نیمه ۳۰ دقیقه‌است. این بازی کم کم رو به فراموشی است آخرین جام جهانی که برای این رشته برگزار شد سال ۱۹۶۶ بود. ⁽²⁾

• هندبال داخل سالن

 

• هندبال ساحلی (شِنبال)

این هندبال در ساحل برگزار می‌گردد در این بازی که در دو یا سه ست برگزار می‌گردد بازیکنان باید توپ را با دست وارد دروازه حریف کنند. بیشتر قوانین این بازی همانند هندبال است. در این بازی گل بازیکن ۱ امتیاز و گل دروازه بان ۲ امتیاز دارد. ⁽²⁾

• هندبال چکی

ورزشی از دسته ورزش های هندبالی است که پیدایش آن مربوط به کشور چک است. این ورزش یکی از ورزش‌های بیرون از سالن (اوت دور) برشمرده می‌شود. هندبال چکی در سال ۱۹۰۵ در پراگ (پایتخت جمهوری چک) ابداع شد. اندازه زمین آن ۴۵ در ۳۰ متر است. دروازه‌ها نیز هر کدام دارای ۲.۴ متر بلندا و پهنایی به اندازه ۲ متر هستند.[ ⁽²⁾

• هندبال آمریکایی
• هندبال گیلیک
• هندبال فریسکی

ورزشی از دسته ورزش‌های هندبالی می‌باشد. این ورزش از ورزش‌های سنتی فریسلاند محسوب شده و ورزشی محبوب در آن منطقه است. اولین حضور این ورزش در سال ۱۹۲۸ در بازی‌های المپیک تابستانی آمستردام بود. ⁽²⁾

  خطاهای هندبال

1. در صورتی که داور بازیکن خطاکار را با یک دست نشان دهد با دست دیگر در بالای سر و به وسیله دو انگشت علامت ۲ راه نشان دهد یعنی بازیکن ۲ دقیقه اخراج شده است. بازیکنی که ۳ بار ۳ دقیقه اخراج شود، کارت قرمز گرفته و حق بازی کردن ندار ، یا اصطلاحا دیسکالیفه شده است، بعد ازدو دقیقه یک بازیکن دیگر می تواند جایگزین بازیکن اخراجی شود.
2. توهین به داور، خطای اکسکلود نامیده می شود که باعث اخراج بازیکن از زمین و محل ذخیره ها شده و بازیکن، دیگر حق ورود به زمین را ندارد.
3. در هنگام تعویض، اگر بازیکن زودتر از بازیکن تعویضی وارد زمین شود، مجازات دو دقیقه شامل هر دو بازیکن می شود.
4. در صورتی که هنگام زدن پنالتی، پس از سوت داور، بازیکن پنالتی زننده توپ را به زمین بزند، خطا محسوب شده و حق زدن پنالتی از آن تیم گرفته می شود.
5. در صورتی که بازیکن مدافع در هنگام دفاع، داخل قوس شود و مزاحمت ایجاد نماید خطای پنالتی گرفته می شود. ⁽²⁾

 منابع:

1- هندبال-محمد پور کیانی و..-بامداد کتاب 1388

2- مقررات بین المللی بازی هندبال، ترجمه علی محمد امیر تاش، فدراسیون هندبال 1373