تعداد بازدید: 18896

 

معرفی

جودو، ورزش رزمی است که از کشور ژاپن نشأت گرفته‌است. جودو اولین رشته رزمی شرقی است که در المپیک ۱۹۶۴ توکیو وارد المپیک شد. رشته رزمی جودو دارای سبک های مختلفی است. جودوی المپیکی، معروف ترین سبک کودوکان جودو می باشد که امروزه در ایران و تمام دنیا بطور گسترده آموزش داده می شود.

judo.blogfa.com

تاریخچه رشته رزمی جودو

ورزش (جودو) یکی از ورزشهای قدیمی در کشور ژاپن و بنیانگذار آن استاد "جیگارو کانو" است. واژه "جودو" از ترکیب دو کلمه "جو" به معنای ملایمت، و واژه "دو" به معنی اصل و یا روش است. لغت"جو" از ورزش «جوجیتسو» مشتق شده که توسط سامورائی ها مورد استفاده قرار می گرفت . پس جودو را تحت عنوان "روش ملایمت" ترجمه کرده اند. 

منشا جودو از هنر رزمی جوجیتسو است و در سال ۱۹۳۲ توسط فردی ژاپنی به نام دکتر جیگارو کانو پایه گذاری شد. وی که ۲۲ سال سن داشت تصمیم گرفت سبک جدیدی بسازد که بتواند در سازندگی نسل جوان جامعه نقش به سزایی داشته باشد.

پس در بین فهرست حرکات و تکنیک های جوجیوتسو آنهایی را که به نظرش می رسید برای جوانان موثر است جدا کرد و بقیه را که به نظر خطرناک می آمدند از فهرست کاری هنرجویان رزمی حذف کرد و با گذشت زمان جودو به صورت سبکی مستقل درآمد و روز به روز به موفقیتش افزوده شد.

جودو در سال ۱۹۳۲ توسط فردی ژاپنی به نام دکتر جیگارو کانو پایه گذاری شد

سبک های جودو

جودوی المپیکی: معروف ترین سبک کودوکان جودو می باشد که امروزه در ایران و تمام دنیا بطور گسترده آموزش داده می شود.

جودوی آمریکایی: ترکیبی از جودو، کشتی، بوکس، جوجیتسو و ساواته است.

جوجیتسوی برزیلی: میتسویو مائدا در سال 1914 جودو را به برزیل برد. او ورزش جودو را به کارلوس گراسی و دیگران آموزش داد. گراسی باتوجه به اینکه در آن زمان جودو با نام "جوجیتسوی کانو" هم شناخته می شد، آن را جوجیتسوی برزیلی نامید. جوجیتسوی برزیلی بعدها راهی متفاوت از جودو را دنبال کرده و امروزه کاملا از آن متمایز است ولی میتوان آن را یکی از سبک های جودو دانست.

 

جودو-دو: در استرالیا، آقای ژولیوس فلک و چند تن دیگر سیستمی بر اساس تکنیک های پرتاب ابداع کردند که آن را جودودو نامیدند. آنها هدفشان را از ابداع این سبک، توسعه جودو اعلام کرده اند.

کاوایشی ریو جوجیتسو: میکونوسوکه کاوایشی سبک کاوایشی ریو جوجیتسو را با استفاده از برخی تکنیک های جودو مسابقات مدرن جودو ممنوع می باشند، ابداع کرد. این سبک از جودو هم اکنون در فرانسه آموزش داده می شود.

کوسن جودو : این سبک از جودو هم که در قرن 20 محبوبیت پیدا کرد، همانند جوجیتسوی برزیلی خیلی بیشتر از جودوی المپیکی، شبیه به ورزشی است که کانو ابداع کرد.

جودوی روسی : نکته ای جالب که در مورد این سبک از جودو میتواند گفت این است که بعضی از تکنیک های این سبک، توسط فدراسیون جهانی جودو قبول شده و وارد جودوی المپیکی شده اند. این سبک در مسابقات آزاد MMA مبارزینی نظیر ایگور زینوفیف، فدور امیلیاننکو و کارو پاریسیان را دارا می باشد.

سامبو: واسیلی اوشپکف، اولین شاگرد اروپایی کانو بود که موفق به اخد کمربند مشکی شد. او با تکنیک های رزمی دیگری که با جودو ترکیب کرد، سامبو را ابداع نمود. اوشپکف در سال 1937 بخاطر رد دستور شاگردی نکردن زیر نظر کانو، توسط مامورین سیاسی کشته شد. judo.blogfa.com

 

جودو اولین رشته رزمی شرقی است که در المپیک ۱۹۶۴ توکیو وارد المپیک شد

 

آشنايي با قوانين و مقررات جودو

قانون اول جودو (ماده 1)

محوطه مسابقه جودو مجموع محوطه مياني مسابقه و منطقه ايمني حداقل بابعاد 14×14 و حداكثر 16×16 متر از جنس تاتامي و يا جنسي قابل قبول و شبيه به آن پوشيده شده است. محوطه مسابقه جودو به دو منطقه تقسيم مي شود.

 محوطه مياني مسابقه جودو به ابعاد حد اقل 8×8 و حداكثر 10×10 متر مي باشد.

 منطقه خارج از محوطه مياني مسابقه جودو را محوطه ايمني مي گويند كه عرض آن سه متر است. ‌2 تكه نوار چسب يكي برنگ آبي و ديگري برنگ سفيد بابعاد تقريبي(10×50 CM ) در فاصله 4 متر از يكديگر در مركز محوطه مسابقه نصب خواهد شد تا مكان استقرار دو جودوكار در آغاز و پايان هر مسابقه را مشخص نمايدكه نوار چسب آبي سمت راست داور وسط و نوار چسب سفيد در سمت چپ وي قرار خواهدگرفت.

 محوطه مسابقه جودو بايد به يك كف پوش و يا سكوي ارتجائي تثبيت شود. زماني كه از چند محوطه مسابقه همجوار استفاده مي شود داشتن حداقل يك محوطه ايمني مشترك بين 3 الي 4 متر الزاميست. يك منطقه آزاد حداقل به اندازه 50CM پيرامون كل محوطه مسابقه جودو منظور مي گردد. در بازي هاي المپيك، قهرماني جهان، قاره اي وI J F محوطه مياني مسابقه عموماً 8*8 متر ميباشد.

 تاتامي ( تشك): بطور معمول بابعاد 1×2 متر ساخته شده از جنس كاه فشرده و اغلب از فوم فشرده مي باشد تا بتواند در زير پا محكم بوده و در جريان شوك وارده بر اثر اوكمي ) به خوبي ضربه را تحمل نمايد، جنس روكش تاتامي جودو نبايد لغزنده و يا خيلي زبر باشد. سطوح تشك ها بايد براي مسابقه جودو چسبيده به هم و بدون فاصله از يكديگر بطريقي در محل نصب شوند كه به هيچ وجه جابجا نشوند.

 پلات فرم(سكو:( نصب سكو برای مسابقات جودو اختياري بوده و بايد از چوب محكم ساخته شده و داراي قابليت ارتجاعي باشد ابعاد آن حداقل 18 * 18 و ارتفاع آن بيشتر از1 متر نرسد (عموماً 50 سانتيمتر يا كمتر) در زمان استفاده از سكو منطقه ايمني با عرض حداقل 4 متر مورد استفاده قرار گيرد.

منبع: judo.blogfa.com

به تکنیکهای گلاویزی در جودو، نه وازا یا کاتامه وازا می گویند

قانون دوم جودو (ماده 2)

1.صندلي: دو عدد صندلي سبك وزن در محوطه ايمني پشت منطقه خطر در دو زاويه مورب مقابل يكديگر براي نشستن دو داور كنار بنحوي قرار داده شوند كه در ديد هيئت داوران مسابقه جودو و متصديان تابلوي امتيازات ممانعتي ايجاد ننمايد.

2.پرچم هاي داوران مسابقه جودو : يك عدد پرچم آبي و يكعدد پرچم سفيد مي بايستي در داخل جلدي كه به هر صندلي الصاق شده قرار داده شود همچنين يك عدد پرچم آبي و يك عدد پرچم سفيد خارج از محوطه مسابقه و قابل دسترس براي داور وسط ( زمان اعلام هانته ) مي بايد پيش بيني گردد.

3.تابلوي امتيازات مسابقات جودو : دو تابلوي امتياز جهت نشان دادن امتيازات بصورت افقي حداكثر به ارتفاع 90 سانتيمتـــر و بطول 2 متر براي هر مسابقه جودو در خارج از محوطه مسابقه به نحوي قرار خواهد گرفت كه به آساني توسط داور، مسئولين و حتي الامكان تماشاچيان مسابقات جودو ديده شود.

4.ساعتهاي اندازه گيري زمان و تابلوي امتيازات بايد قابل دسترس اشخاص مسئول تايم و تابلو باشد و دقت آن در ابتدا و همچنين بطور منظم در خلال مسابقات كنترل شود.

 

     بخشهاي مختلف تابلوي امتيازات مسابقات جودو:

الف - مكانهاي ثبت امتياز مسابقه جودو

ب - مكان ثبت جرائم

پ - مكان ثـبت آزمايشـهاي پزشـكي ت- مكان ثبت وزن

ت - مكان ثبت نام كشور شرکت کننده در مسابقه جودو

 

5.ساعتهاي اندازه گيري زمان: ساعت هاي اندازه گيري وقت بشرح ذيل مي باشد: 

6.ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ / ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ جودو = ﻳﻜﻌﺪﺩ ﺍﻭﺳﺎﻱ ﻛﻮﻣﻲ ( ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﺧﺎﻙ ) = ﺩﻭ ﻋﺪﺩ ﺫﺧﻴﺮﻩ = ﻳﻜﻌﺪﺩ
لازم بذكر است ساعت و تابلوي امتياز دستي مي بايستي بطور همزمان با وسايل الكترونيكي مورد استفاده قرار گيرند.

7.پرچم هاي وقت نگهداران مسابقه جودو: يك پرچم زرد براي زمان مسابقه جودو و يك پرچم سبز براي زمان اوساي كومي.

8.علامت پايان وقت: وسيله اي قابل شنود مانند زنگ، سوت و ….. براي اعلام پايان وقت مسابقه جودو بايد در دسترس باشد.

9.بازيكن ها از هر دو رنگ آبي و يا سفيد در مسابقه جودو استفاده مي كنند. لازم بذكر است نفر اول كه نامش براي مبارزه در جودو خوانده مي شود از لباس آبي يكدست و نفر دوم از لباس سفيد يكدست استفاده مي نمايد. موقعيت نشستن افراد پشت تابلو، منشي و وقت نگهداران بايد حتي الامكان روبروي داور باشد.

 10-فاصله تماشاچيان تا زمین جودو: عموماً تماشاچيان نبايد فاصله اي كمتر از 3 متر با محوطه مسابقه جودو داشته باشند.

لباس جودو کاران باید حتماً از جنس كتان و يا ماده مشابه باشد

منبع:www.irijf.ir

 

قانون سوم جودو (ماده 3)

لباس جودو ( جودوگي ) ؛ جودوكاران بايد در مسابقه از لباس جودو با رعايت شرايط مشروحه ذيل استفاده نمايند.

الف : لباس جودو حتماً از جنس كتان و يا ماده مشابه و در شرايط خوب بدون پارگي و پوسيدگي باشد، لباس جودو در عين استحكام نبايد خيلي كلفت، زبر و يا ليز باشد كه مانع در دست گرفتن حريف شود.

ب: رنگ آبي يكدست و رنگ سفيد يكدست

 ج: علائم قابل قبول برروي لباس جودو :

1- علامت اختصاري كميـته ملي الـمپيك (پشت لباس جودو) به عرض 11 سانتيمتر

2- آرم ملي (سمت چپ سينه) حداكثر به اندازه 100 سانتيمتر مربع (10×10 سانتيمتر)

3- علامت تجاري توليد كننده لبه پايين جلو ژاكت سمت چپ، قسمت پائين شلوار سمت چپ و يك سركمربند حداكثر (20 سانتيمتر مربع ). همچنين به توليد كننده لباس جودو اجازه داده مي شود علامت تجاري خود را به جاي پايين جودوگي برروي يك آستين به ابعاد 5 * 25 سانتيمتر زده شود.

4- علايم روي شانه لباس جودو: آرم روي شانه از يقه تا روي بازو در هر دو طرف شانه حد اكثر 5* 25 سانتيمتر.

5-آگهي روي آستين ها: در هر آستين به اندازه 10 *10 سانتيمتر ( آگهي متفاوت اجازه داده مي شود) اين 100 سانتيمتر مربع بايد در تماس با قسمت پايين نوارهاي شانه نصب شود.

6- نوشتن مقام هاي كسب شده در مسابقات جودو. مقام های ( اول– دوم– سوم ) در بازيهاي المپيك يا قهرماني جهان به ابعاد6 * 10 سانتيمتر در انتهاي طرف جلوي سمت چپ لباس جودو مي تواند قرار بگيرد.

7- نام ورزشكار مي تواند روي كمربند جودو و پايين لبه ژاكت و بالاي شلوار (كنارچاك) حداكثر به اندازه 3×10 سانتيمتر نوشته شود. نام ورزشكار در بالاي علامت اختصاري كميته ملي المپيك پشت جودوگي به صورت چاپي يا دوخته شده حروف مي تواند 7 سانتي متر ارتفاع و طول اسم حداكثر 30 سانتيمتر باشد، اين مستطيل 7 *30 سانتيمتر بايد 3 سانتيمتر زير يقه ژاكت و 4 سانتيمتر با آرم كميته ملي المپيك فاصله داشته باشد.

منبع: www.irijf.ir

 

 

فنون جودو

به تکنیکهای پرتابی در جودو  ناگه وازا می گویند

فنون جودو در دو بخش فنون پرتابی و فنون کانست وازا و شیمه وازا قرار می‌گیرد:

• ناگه‌وازا (فنون پرتابی جودو) این فنون جودو که به فنون پرتابی شهرت دارد در سه بخش ته وازا (فنون دست)، کوشی وازا (فنون کمر) و آشی وازا (فنون پا) انجام می‌شود، مانند:

اوچی ماتا

اوچی گاری (فنون پا)

کوچی گاری (فنون پا)

اوسوتو گاری (فنون پا)

کاتامه‌وازا (کانسه، شیمه)

•  کان ستسو وازا (کانسه): فنی در جودو است که به صورت برگرداندن و فشردن مفصل‌ها به سوی مخالف و بیش از دامنه حرکت طبیعی‌شان، اجرا می شود.
•  شیمه‌وازا: انسداد شریان‌های خون‌رسان به مغز

- ناگه وازا(nage waza) تکنیکهای پرتابی در جودو

 - تاچی وازا (tachi - waza): تکنیکهای ایستادن جودو

 - ته وازا (te-waza): تکنیکهای دست جودو

 - کوشی وازا (koshi-waza):تکنیکهای مفصل رانی یا کمر در جودو

 - اشی وازا (ashi-waza):تکنیکهای پا یا ساق پا در جودو

 - سوتمی وازا (sutemi-waza): تکنیکهای فداکارانه

 - ماسوتمی وازا (ma-sutemi-waza): تکنیکهای خوابیده از پشت در جودو

 - یوکو سوتمی وازا (yoko-sutemi-waza):تکینکهای خوابیده از پهلو

 - نه وازا یا کاتامه وازا (ne-waza): تکنیکهای گلاویزی در جودو

 - اوسای کومی وازا (osaekomi-waza):کنترل کردن و نگه داشتن حریف در مسابقه جودو

 - شیمه وازا (shime-waza): خفه کردن

 - کانستسو وازا (kansetsu-waza): قفل کردن و شکستن مفاصل

 - آتمی وازا (atemi - waza): تکنیکهای ضربه زدن به نقاط حساس در مسابقه جودو

فنون جودو در دو بخش فنون پرتابی و فنون کانست وازا و شیمه وازا قرار می‌گیرد

 

امتیازات در مسابقه جودو

در ورزش جودو چهار نوع امتیاز وجود دارد که به ترتیب زیر می‌باشد:

در مسابقات جودو، پیش‌تر امتیازی به نام کوکا نیز وجود داشت که در سال 19۸۸ حذف شد.

یوکو : امتیاز متوسط معادل ۱ امتیاز در جودو را گویند.

وازاری: امتیاز بزرگ در مسابقه جودو را گویند که معادل ۱۰ امتیاز است.

ایپون : این امتیاز در مسابقه جودو، امتیاز کامل یا ضربه فنی محسوب شده که معادل ۱۰۰ امتیاز است و کسب این امتیاز باعث برد و پایان مسابقه جودو می‌شود.

کسب دو امتیاز وازاری در طول مسابقه نیز معادل امتیاز ایپون و پایان مسابقه‌ جودو است.

 

منبع: www.irijf.ir

 

اصطلاحات جودو

جودوکا	جودوکار
اوکِمی	تکنیک افت بی خطر (نحوه صحیح زمین خوردن)
کوزوشی	کشش و بر هم زدن تعادل
مای‌ماواری	غلت به جلو
دوجو	محل تمرین جودو
سِن‌سِی	استاد
میگی	راست
هیداری	چپ
جودوگی	لباس جودو
ریتسو	بلند شو
سزا	بشین
رِی	دستور ادای احترام در جودو
هاجیمه	دستور شروع مسابقه جودو
مَتِی	دستور توقف مسابقه جودو
جونای	داخل
جوگای	خارج
تاتامی	تشک جودو
نه‌وازا	کار در خاک
توری	مبارزی که در مسابقه جودو اجرای فن می‌کند
اوکی	مبارزی که فن بر روی او اجرا می‌شود
آنزا	چهار زانو نشستن
آشی وازا	تکنیکهای پا در جودو
آیومی آشی	راه رفتن معمولی
گوشین هو	روش‌های دفاع از خود
گوشین جوتسو	هنر دفاع از خود
هانسوکوماکی	شکستن مقررات در مسابقه جودو
جی گوهان تای	وضعیت اصلی دفاع در جودو
جوسی کی	نشستن در مکان بالا برای جودکاران سطح بالا
کاکی	اجرای واقعی پرتاپ
کی کو	تمرین
کی گا	صدمه
کی آی	فریاد روحیه بخش
کوشی وازا	تکنیکهای کمر
مودان شا	کسی که کمربند سیاه  جودو ندارد
ناگه وازا	تکنیکهای پرتاپ کردن
اوه بی	کمربندی که روی لباس می‌پوشند
ری گی شاهو	تشریفات وآیین رسوم تشک
رنراکووازا	تکنیکهای ترکیبی جودو
رنزوکووازا	تکنیکهای ادامه دار
ریسوری:	تعظیم کردن در حالت ایستاده
شی آی	مسابقه جودو
سوتای رنشو	حریف تمرینی
تای ساباکی	راه رفتن به صورت استاندارد
جودو توکویی وازا	تکنیکهای مورد علاقه
تسوکوری	وضعیت گرفتن برای پرتاپ
تسوری کومی	بال کشیدن
وازا	تکنیک
یودان شا	کسی کمربند سیاه جودو دارد
زاری	تعظیم کردن در حالت زانو زده
نوگاره کاتا	روشهای فرار در جودو

منبع: judo.blogfa.com

تعداد بازدید: 3216

محتویات:

• معرفی ورزش هندبال
• تاریخچه هندبال
• تاریخچه هندبال در ایران
• قوانین هندبال
• نمونه علائم داوری هندبال
• انواع هندبال
• خطاهای هندبال
• منابع

 هندبال:

به انگلیسی(Handball) ورزشی گروهی است که دو تیم هر کدام دارای هفت بازیکن رو بروی یک دیگر رقابت می کنند، از این هفت بازیکن ، یک نفر به عنوان دروازه‌بان جلوی دروازه می‌ایستد. در این ورزش بر خلاف ورزش فوتبال به جای پا از دست برای پاس دادن و شوت کردن استفاده می‌شود. در هندبال تیمی برنده است که تعداد گل بیشتری بزند.⁽¹⁾

در دو زمان 30 دقيقه اي براي بزرگسالان – 25 دقيقه اي براي جوانان – 20 دقيقه اي براي نوجوانان و 15 دقيقه اي براي نونهالان مي باشد با زمان استراحت 10 دقيقه اي بين دو نيمه. ⁽²⁾

تاریخچه هندبال

تاریخ نویس مشهور یونان در کتاب معروف خود اودیسه، از ورزش هندبال با نام «اورانیا» یاد کرده است. نقش های مربوط به این بازی که در سال ۶۰۰ قبل از میلاد روی یکی از دیوارهای آتن حجاری شده بود، در سال ۱۹۲۶ کشف شد. در قرن های شانزدهم و هفدهم میلادی، زنان دربار و شوالیه ها به این بازی که تغییر مختصری یافته بود می پرداختند و شاعران وقت، آن را اولین بازی تابستانی نام نهاده بودند. ⁽¹⁾

در سال 1890، کنرادکخ که یک معلم ورزش آلمانی بود، هندبال را به صورت جدیدتری با نام «رافابال اشپیل» معرفی کرد که آن را به صورت هندبال یازده نفری بازی می کردند که شباهت زیادی به یکی از بازی های محلی چکسلواکی به نام «هازنا» داشت. ⁽¹⁾

پس از جنگ جهانی اول، «هرمان» رئیس فدراسیون هندبال آلمان برای گسترش و تحکیم این ورزش تلاش فراوانی کرد. دکتر «کارل شلنز» استاد دانشسرای عالی تربیت بدنی و ورزش برلین که او را پدر هندبال نامیده اند، در سال 1920 مقررات این ورزش را تدوین کرد و آن را در کلاسهای خود به اجرا درآورد. پس از او شاگردانش موجبات گسترش این ورزش را در سراسر آلمان فراهم آوردند. ⁽¹⁾

در کشورهای شمال اروپا به دلیل سردی هوا، برای اجرای این ورزش در سالن، شکل تازه ای به آن داده شد که این امر باعث پیدایش هندبال هفت نفره امروزی شد. این ورزش بین سال های 1904 تا 1920 تحت تأثیر بعضی قوانین فوتبال بود و در این دوران توسعه فراوانی در اروپا یافت. تا سال 1928 از نظر تشکیلات بین المللی، هندبال جزو فدراسیون بین المللی دوومیدانی محسوب می شد اما به دلیل اهمیت هندبال، این فدراسیون در هشتمین کنگره خود که در سال 1926 برگزار شد، کمیسیونی برای مستقل کردن آن به وجود آورد. ⁽¹⁾

تاریخچه هندبال در ایران

در سال ۱۳۴۴ شمسی ((دکتر علی محمد امیرتاش )) پس از پایان تحصیلات دوره لیسانس در رشته تربیت بدنی و ورزش از کشور فرانسه به ایران مراجعت کرده و گفتگو ها و اقدامات اولیه را جهت تاسیس فدراسیون هندبال ایران از طریق کمیته ملی المپیک شروع نمود. مدارک لازم نیز از فدراسیون بین المللی هندبال گرفته شد تا از این طریق ، مقدمات پیدایش ورزش هندبال هفت نفره در ایران فراهم شود. اما با تغییرات اداری در یک سال بعد ، در جلسه کنگره روسای تربیت بدنی و مدیران فنی استان ها و فرمانداری های کل ایران که هم زمان با برگزاری مسابقات ورزشی آموزشگاه های کشور در خرداد ماه سال ۱۳۴۵ در شیراز تشکیل شد ، (( دکتر امیرتاش )) طی شرح مبسوطی ، تصویب و اجرای هندبال در آموزشگاه های کشور را به کنگره پیشنهاد کرد ، لیکن به علت آشنا نبودن شرکت کنندگان در کنگره با ورزش هندبال ، متاسفانه این پیشنهاد به تصویب نرسید و بررسی بیشتر درباره آن به آینده موکول شد.در سال ۱۳۴۷، تغییرات و سازماندهی جدیدی در اداره کل تربیت بدنی وزارت آموزش و پرورش پدید آمد که تصویب بازی هندبال را همانند یکی از ورزش های رسمی آموزشگاه های کشور ه ممکن ساخت. مسئولان وقت که از افراد با تجربه بودند و با ورزش های جدید نیز آشنایی داشتند، این پیشنهاد را با احتیاط و به طور غیر رسمی پذیرفتند ، و بنا شد ( دکتر امیرتاش ) برای آزمایش ، دو تیم در دبیرستان البرز تهران تشکیل و تمرین دهد تا بتواند ورزش هندبال را در عمل به روسای ادارات و مدیران فنی تربیت بدنی کشور که بار دیگر در تهران گرد می آمدند، نشان دهد. هم زمان با تمرین این دو تیم ، اولین نشریه هندبال هفت نفره در ایران که شامل خلاصه مقررات بازی و مقدماتی از مهارت های انفرادی و دسته جمعی بود، در ۲۷ صفحه تهیه و در اختیار مسئولان و دست اندرکاران تربیت بدنی آموزش و پرورش گذاشته شد. . ⁽¹⁾

به همت اداره کل تربیت بدنی وزارت آموزش و پرورش ، در بهمن سال ۱۳۴۷، سمینار بررسی مسایل و مشکلات تربیت بدنی و ورزش آموزشگاههای کشور ، با شرکت روسای اداره های تربیت بدنی و مدیران فنی استان ها و فرمانداری های کل در تهران تشکیل شد و در ضمن یک مسابقه کامل بین دو تیم هندبال دبیرستان البرز ترتیب یافت و نشریه ۲۷ صفحه ای که به همین منظور تهیه شده بود در دسترس شرکت کنندگان سمینار گذاشته شد، در جلسه بعدی این سمینار تصمیم گرفته شد ، با توجه به امتیازات تربیتی و ورزشی که هندبال هفت نفره دارد، به عنوان یکی از رشته های ورزشی به آموزش و پرورش ، پیشنهاد شود. پس از چهار سال انتظار ، این اولین پیروزی بود. پیش از پایان سال ۱۳۴۷ ، پیشنهاد مذکور تصویب شد و فدراسیون هندبال آموزشگاه های کشور شکل گرفت. ریاست فدراسیون به (( جعفر گلبابایی)) کارمند عالی رتبه وزارت آموزش و پرورش و مشاور فنی آن به (( دکتر امیرتاش)) واگذار شد.به منظور آشنایی معلمان و مربیان ورزش کشور با ورزش هندبال هفت نفره و آماده کردن مقدمات لازم مسابقات هندبال در چهار چوب مسابقه های آموزشگاه های کشور که در دهه اول تیر ماه سال ۱۳۴۸ در تهران برگزار شد ، دو کلاس فشرده آموزش مربی و داوری هندبال ، جهت شرکت مربیان استان تهران در دهه دوم اسفند ، و برای مربیان ورزش منتخب از سایر نقاط کشور در دهه سوم اسفند ۱۳۴۷ ، به همت اداره کل تربیت بدنی آموزش و پرورش و با سرپرستی و تعلیم (( دکتر امیرتاش)) در تهران تشکیل و آموزش های لازم داده شد.سرانجام تیم های تعلیم یافته به کمک مربیانی که در کلاس های فشرده شرکت کرده بودند ، از شهرستان های تهران ، اهواز ، مشهد ، اصفهان، شیراز و کرمان در این مسابقات شرکت کردند که به همین ترتیب مقام های اول تا ششم را به دست آوردند.مقررات کامل ورزش هندبال که از فدراسیون بین المللی هندبال تهیه و ترجمه شده بود به نام (( فدراسیون هندبال آموزشگاه های کشور)) تکثیر و در همین کلاس ها در اختیار شرکت کنندگان گذاشته شد. اکنون زمانی بود که عده بسیاری از دانش آموزان کشور ، ورزش هندبال را می شناختند و مربیان با علاقمندی بسیار در پی تکمیل معلومات خود در این زمینه بودند. دست اندرکاران اداره کل تربیت بدنی آموزش و پرورش نیز که بر این امر واقف بودند، پیشنهاد (( دکتر امیرتاش)) را مبنی بر دعوت از یک مربی خارجی ، پذیرفتند و پیرو آن بلافاصله از ((لامیشل پائولینی)) فارغ التحصیل دانش سرای عالی تربیت بدنی و ورزش فرانسه و مربی تیم قهرمان هندبال فرانسه و عضو کمیته فنی فدراسیون هندبال آن کشور ، به طور رسمی دعوت شد تا برای تدریس در کلاس هندبال به ایران مسافرت کند . در مدت ده ماه اقامت وی در ایران ، با همکاری ((دکتر امیرتاش )) یک کلاس تکمیلی برای مربیان استان مرکزی ، در دهه دوم مرداد ماه سال ۱۳۴۸ در تهران و یک کلاس تکمیلی دیگر در شهرستان اصفهان برگزار شد.در شهریور ماه ۱۳۴۹ نیز کلاس دیگری برای مربیان هندبال کشور در منظریه تهران تشکیل شد و طی آن ((دکتر امیرتاش)) آخرین تحولات هندبال تا آن زمان را برای شرکت کنندگان تشریح کرد. تاسیس فدراسیون هندبال در سال ۱۳۵۲ با توجه به پشتوانه ای که از نظر تعداد بازیکن و مربی در کشور ایجاد شده بود ، سازمان تربیت بدنی وقت به این ورزش توجه پیدا کرد و سرانجام در سال ۱۳۵۴ فدراسیون هندبال تاسیس و مهندس هارون مهدوی عهده دار امور آن شد. . ⁽¹⁾

 

قوانین هندبال

۱- مدت بازی

در دو زمان ۳۰ دقیقه ای برای بزرگسالان – ۲۵ دقیقه ای برای جوانان – ۲۰ دقیقه ای برای نوجوانان و ۱۵ دقیقه ای برای نونهالان می باشد با زمان استراحت ۱۰ دقیقه ای بین دو نیمه.

۲- تعداد بازیکن

۱۲ نفر که ۷ نفر بازیکن اصلی می باشند و در مینی هندبال ۵ نفر اصلی می باشند.

۳- دروازه بان

دروازه بان می تواند در منطقه ۶ متری مانور دهد و هر زمان از منطقه بیرون آید به عنوان بازیکن زمین محسوب می شود. هیچ بازیکنی حق ندارد توپ را در منطقه ۶ متری به دروازه بان پاس بدهد.

۴- بازیکن زمین

بازیکنان اجازه دارند توپ را با پاس یا دریبل به زمین حریف انتقال دهند، مشروط به اینکه مرتکب تخلف نشوند (رانینگ – دبل) هر بازیکن حق استفاده از دو تا سه گام را دارد. یک سه گام قبل از دریبل و سه گام دوم بعد از دریبل که باید بلافاصله توپ را پاس دهد و یا شوت بزند. ⁽²⁾

۵- بازیکن ذخیره

بازیکن ذخیره در هر لحظه و به دفعات می تواند وارد زمین بازی شود مشروط به اینکه ابتدا بازیکن از زمین خارج شود و سپس بازیکن ذخیره وارد زمین گردد. ⁽²⁾

 

انواع هندبال

• هندبال روی چمن

در این بازی که قوانین آن شبیه به هندبال است طول زمین بین ۹۰ تا ۱۱۰ متر و عرض زمین بین ۵۵ تا ۶۵ متر است.شعاع دایره محوطه جریمه ۱۳ تا ۱۴ متر است. در هر تیم ۱۱ بازیکن و ۲ بازیکن ذخیره وجود دارد و هر نیمه ۳۰ دقیقه‌است. این بازی کم کم رو به فراموشی است آخرین جام جهانی که برای این رشته برگزار شد سال ۱۹۶۶ بود. ⁽²⁾

• هندبال داخل سالن

 

• هندبال ساحلی (شِنبال)

این هندبال در ساحل برگزار می‌گردد در این بازی که در دو یا سه ست برگزار می‌گردد بازیکنان باید توپ را با دست وارد دروازه حریف کنند. بیشتر قوانین این بازی همانند هندبال است. در این بازی گل بازیکن ۱ امتیاز و گل دروازه بان ۲ امتیاز دارد. ⁽²⁾

• هندبال چکی

ورزشی از دسته ورزش های هندبالی است که پیدایش آن مربوط به کشور چک است. این ورزش یکی از ورزش‌های بیرون از سالن (اوت دور) برشمرده می‌شود. هندبال چکی در سال ۱۹۰۵ در پراگ (پایتخت جمهوری چک) ابداع شد. اندازه زمین آن ۴۵ در ۳۰ متر است. دروازه‌ها نیز هر کدام دارای ۲.۴ متر بلندا و پهنایی به اندازه ۲ متر هستند.[ ⁽²⁾

• هندبال آمریکایی
• هندبال گیلیک
• هندبال فریسکی

ورزشی از دسته ورزش‌های هندبالی می‌باشد. این ورزش از ورزش‌های سنتی فریسلاند محسوب شده و ورزشی محبوب در آن منطقه است. اولین حضور این ورزش در سال ۱۹۲۸ در بازی‌های المپیک تابستانی آمستردام بود. ⁽²⁾

  خطاهای هندبال

1. در صورتی که داور بازیکن خطاکار را با یک دست نشان دهد با دست دیگر در بالای سر و به وسیله دو انگشت علامت ۲ راه نشان دهد یعنی بازیکن ۲ دقیقه اخراج شده است. بازیکنی که ۳ بار ۳ دقیقه اخراج شود، کارت قرمز گرفته و حق بازی کردن ندار ، یا اصطلاحا دیسکالیفه شده است، بعد ازدو دقیقه یک بازیکن دیگر می تواند جایگزین بازیکن اخراجی شود.
2. توهین به داور، خطای اکسکلود نامیده می شود که باعث اخراج بازیکن از زمین و محل ذخیره ها شده و بازیکن، دیگر حق ورود به زمین را ندارد.
3. در هنگام تعویض، اگر بازیکن زودتر از بازیکن تعویضی وارد زمین شود، مجازات دو دقیقه شامل هر دو بازیکن می شود.
4. در صورتی که هنگام زدن پنالتی، پس از سوت داور، بازیکن پنالتی زننده توپ را به زمین بزند، خطا محسوب شده و حق زدن پنالتی از آن تیم گرفته می شود.
5. در صورتی که بازیکن مدافع در هنگام دفاع، داخل قوس شود و مزاحمت ایجاد نماید خطای پنالتی گرفته می شود. ⁽²⁾

 منابع:

1- هندبال-محمد پور کیانی و..-بامداد کتاب 1388

2- مقررات بین المللی بازی هندبال، ترجمه علی محمد امیر تاش، فدراسیون هندبال 1373

تعداد بازدید: 2836

تاريخچه ووشو (wushu)

ووشو که مرکب از دو کلمه "وو" و "شو" به معني هنر رزم مي باشد ، ورزش رزمي ملي کشور چين است که در آن انواع مختلف حرکات براي سلامتي جسم و روح و دفاع شخصي در نظر گرفته شده‌ است. در چين باستان از هنرهاي رزمي براي دفاع از سرزمين، خود يا خانواده و مقابله با دشمنان و راهزنان و ... استفاده مي ‌شد. ووشو نه تنها يک ورزش سنتي چين، بلکه عناصر فلسفي، اخلاقي، زيباشناسي، پزشکي و نظامي را نيز در بر دارد. هدف فنون رزمي ووشو ناتوان کردن و زيان رساندن به دشمن است. از اين رو ووشو يکي از شيوه هاي تمريني مهم ارتش هاي چين باستان بوده و حتي امروزه نيز در تمرينات پليس و نيروهاي مسلح ارتش نيز مورد استفاده قرار مي گيرد.

 

توسعه ووشو در سلسله هاي مينگ (1368-1644 ميلادي ) و چينگ (1636-1912ميلادي ) به اوج خود رسيد. در اين زمان، ووشو به شاخه هاي گوناگون مانند چان چوان، نان چوان و تاي چي تقسيم شد. در زمان جمهوري چين (1912-1949ميلادي) ووشو به نوعي ورزش تبديل شد و باشگاه هاي تخصصي بسياري در زمينه ورزش ووشو ايجاد شد. پس از مطرح شدن ووشو در بعد مسابقاتي، اولين انجمن رسمي آن در سال 1920 در کشور چين تاسيس شد و دست اندرکاران امور شديداً به ترويج مسابقات در سطوح مختلف پرداخته و سرمايه هاي انساني و مالي فراوان را در اين راه به خدمت گرفتند که بر اثر همين کوشش ها از سال 1932 گردهمايي هاي ملي آغاز و در سال 1933 ووشو رسما به ليست مسابقات و بازيهاي ملي وارد شد.

امروزه ووشو به صورت يک ورزش استاندارد جهاني به مردم جهان ارايه شده ‌است و فقط منحصر به کشور چين نيست و مردم کشورهاي مختلف براي بهره گيري از خواص طبي و شرکت در رقابت هاي قهرماني در اين رشته ورزشي تمرين مي‌کنند. هنر رزمي ووشو در مسابقات در دو بخش تالو و ساندا ارائه مي‌شود:

زمينه تالو (اجراي فرم هاي سنتي چيني به صورت زيبا به همراه حرکات آکروباتيک)

زمينه ساندا (مبارزه آزاد بر روي سکو با استفاده از دستان و پاها و زيرگيري)

ووشو به عنوان نوعي ورزش، تمام فنون رزمي خود را حفظ کرده، اما به دليل محدوديت هاي قوانين مسابقه، ورزش ووشو بر اصل زيان نرساندن به حريف متکي است. براي نمونه، در مسابقات ساندا محدوديت هايي براي حرکاتي که مي تواند به حريف آسيب برساند، ايجاد شده است.

اولين مسابقات ملي ووشو در سال 1935 برگزار شد و متعاقباً در سال1936 معرفي آن در سطح بين المللي، يک تيم 9 نفره از قهرمانان ووشو در جريان المپيک برلين حرکاتي را به نمايش گذاشته که بسيار مورد توجه و تشويق حضار قرار گرفت. آنگاه پس از چندين سال مطالعه، تحقيقات و پژوهش در سال 1958 بدليل استقبال شديد مردم از مسابقات مقررات و قوانين کاملي توسط سازمان تربيت بدني چين وضع شد که با تلاش ديگر اساتيد و قهرمانان اين رشته در سطوح جهاني با حضور 14 کشور در سال 1987 اولين مسابقه قهرماني ووشو آسيا در ژاپن برگزار گرديده و نيز همان سال WFA يا فدراسيون ووشو آسيا تشکيل شد. در حال حاضر 38 کشور عضو اين فدراسيون آسيايي مي باشند. در همين حال در رقابتهاي اروپا، آمريکا و فدراسيونهاي مربوطه تشکيل و پس از کوشش هاي فراوان در سال 1990 ووشو به عنوان يکي از رشته هاي رسمي در بازيهاي آسيايي وارد گرديد. سپس با تشکيل فدراسيون بين الملي ووشوIWUF در سال1990 اولين دوره مسابقات  ووشو قهرماني جهان با حضور 36 کشور در سال 1991در چين برگزار و متعاقباً دومين دوره آن نيز در سال 1993 در کشور مالزي به انجام رسيد و همچنين کشور آمريکا نيز بعنوان محل برگزاري سومين دوره مسابقات جهاني ووشو در سال 1995 برگزيده شد.

در کشورمان ايران نيز همسان با ديگر ممالک چند سالي است به همت و پشتکار تني چند از زحمتکشان و عاشقان اين هنر شاهد توسعه و گسترش اين هنر رزمي که به تعبيري مي توان آن را گوهر تابناک هنرهاي رزمي معرفي نمود، از سال 1368 رسما تحت پوشش فدراسيون هاي مختلف از جمله تکواندو، کاراته، دفتر جهاد تربيت بدني و فدراسيون کونگ فو، ووشو رزم آوران شروع نمود و از اسفند 1382 ووشو فعاليت خود را در قالب فدراسيون مستقل ادامه مي دهد و با 20 سبک در سي و يک استان فعال مي باشد. با اينکه مدت زيادي از تاسيس فدراسيون ووشو نمي گذرد، روند رو به رشد اين رشته کاملا مشهود است و از نظر فني نيز هنرجويان وطن عزيزمان در سطح قابل تحسيني ارتقاء پيدا نموده اند که اين موضوع مورد توجه صاحب نظران و کارشناسان فدراسيون بين المللي IWUF نيز قرار گرفته است. مضافا شرکت تعدادي از اساتيد و قهرمانان عزيز ايراني در تورنمنت هاي بين المللي و بالاخص مسابقات مختلف قهرماني جهان و آسيا باعث کسب رتبه ها و امتيازات عالي گشت. سنگيني ترازوي افتخارات را افزون نمود که اميد است روز به روز بر وسعت اين آگاهي ها و افتخارات افزود شود.

رشته ووشو داراي تشکيلات معتبر و منظم جهاني با علامت اختصاري IWUF مي باشد که در کشور چين مستقر است. اين فدراسيون داراي 150 عضو رسمي و فعال مي باشد که در سال 1990 تاسيس شده است و عضويت ووشو جمهوري اسلامي ايران در سال 1991 به عنوان سي هفتمين عضو فدراسيون جهاني در نهاد مذکور پذيرفته شد. خوشبختانه استقبال ملل مختلف از اين رشته زيبا در حد بسيار بالايي بوده، به طوري که گستره جغرافيايي آن که محدود به حوزه شرق آسيا بوده در حال حاضر به اقصي نقاط جهان گسترش يافته و در بخش هاي مختلف آن در هر دوره از مسابقات قدرت هاي جديدي ظاهر مي شوند که اين امر نشان دهنده پيشرفت و بالندگي اين رشته است.

ووشو در سال 2004 توسط کميته بين المللي المپيک به رسميت شناخته شد و حرکت خود را جهت ورود به المپيک آغاز نموده است.

منبع: http://iranwushufed.ir/History

 

سبک های ووشو

وجود چند عمل مهم و ضروری در مسابقات ووشو

۱) اجرا در قالب سه سبک اصلی 

● مشت کوتاه (چانگ کوان): این حرکت حاصل حرکات دیگر سبک‌های سنتی است. مشت کوتاه که خیلی در فرم‌های ووشو دیده می‌شود ملزم به انعطاف پذیری بالا، سرعت، دقت و قدرت است. انجام حرکت مشت کوتاه کار سختی است و نیازمند انعطاف پذیری بالا و روحیه ورزشکاری است و معمولا انجام آن در سنین پایین آغاز می‌شود. همه حرکات باید در طی ۴ گام انجام شود.

● نانکوان (مشت جنوبی): این سبک از مناطق جنوب چین نشاًت گرفته است. اغلب این مشت بلند را به خاطر شدت قدرت و حرکات قهرمانانه و حالت ایستادن ثابت و پیچیده شدن دست‌ها می‌شناسند. مشت بلند معمولاً از انعطاف پذیری و حرکات آکروباتیک کمتری نسبت به چانگ کوان برخوردار است، اما نیازمند قدرت در ماهیچه‌های پا و هماهنگی پا و باسن است. همه حرکات در طی ۴ گام انجام می‌شود.

● تایجی چوان (مشت تایجی): به تصور غلط عموم مردم، تایجی چوان با سرعت و شدت کم انجام می‌شود و گمان می‌کنند انجام این حرکات برای افراد مسن مناسب است. اما بالعکس، تایجی چوان معمولاً از حرکات سختی از قبیل: تعادل، پرش، ضربه زدن و لگد زدن تشکیل شده است.

۲) استفاده از سلاح کوچک

● دائو (چاقو)

● جیان (شمشیر دو لبه)

● نان دائو (شمشیر یک لبه جنوبی): حرکت شمشیر و تکنیک‌ها براساس حرکات پروانه‌ای که به حرکات جنوبی نیز شهرت دارند انجام می‌شود.

● تایجیان (شمشیر دو لبه جنوبی)

۳) استفاده از سلاح بزرگ

● تفنگ

● نیزه بلند

● چماق جنوبی

 

جدول زیر شامل مشخصات روسا و کمیته های سبکهای مختلف رشته ووشو در فدراسیون ووشو جمهوری اسلامی می باشد.

منبع: http://iranwushufed.ir

 

لیست رقابت‌های رسمی ووشو

مسابقات ووشو قهرمانی جهان (World Wushu Championships)

مسابقات قهرمانی زیر ۱۸ سال جهان (World Junior Wushu Championships)

بازی‌های جهانی که ووشو یکی از ورزش‌های این مسابقات است.

مبارزات جهانی (World Combat Games) که ووشو یکی از ورزش‌های آن است.

بازی‌های آسیایی

بازی‌های شرق آسیا

مسابقات قهرمانی اروپا

مسابقات ملی چین

مسابقات جنوب آسیا

مسابقات منطقه مدیترانه

منبع: https://setare.com

مسابقات ووشو در دو بخش تالو و ساندا

مسابقات ووشو به دو گروه تالو (اجرای فرم) و ساندا (مبارزه) دسته بندی می‌شوند. تالو حرکات از پیش تعیین شده‌ای هستند که برای دفاع در مقابل حمله حریف مجازی طراحی شده‌اند. بخش تالو در مسابقات ووشو توسط داوران بر اساس معیار‌ها و قوانین ووشو داوری می‌شوند. این فرم‌ها از هنر‌های رزمی و سنتی چین سرچشمه گرفته اند. اخیراً مسابقات ووشو به خاطر پرش‌های بلند و آکروباتیک بیش از گذشته شهرت یافته اند.

 بخش مبارزه‌ی مسابقات ساندا (سانشو) نام دارد و تمام جنبه‌های ایستادن و ضربات سخت را در بر می‌گیرد و شامل مشت زنی و لگد زنی است. گفتنی است که در این مسابقات سطح مقابله‌ای وجود دارد که از سائوجیا و چیننا نشات گرفته است. ساندا بیشتر در کیک بوکسینگ و ام ام آی و مویی تای ظاهر می‌شود، ولی تکنیک‌های بیشتری دارد.

 منبع: https://setare.com

 

ووشو کاران معروف

جت لی: (لی لیووان جیه)

متولد 26 آوریل 1963 می باشد. جت لی یکی از معروف‌ترین بازیگران در عرصه هنر‌های رزمی است، وی همچنین در تیم بیجین چین فعالیت داشته است. جت لی قبل از بازیگری در مسابقات قهرمانی چین ۱۵ مدال طلا و یک مدال نقره را به دست آورد.

ووشو در ایران با نام خواهران منصوریان شناخته می شود

الهه، سهیلا و شهبانو منصوریان که در ایران و جهان با عنوان خواه

ران منصوریان شناخته می‌شوند، قهرمانان ملی و بین المللی رشته ووشو محسوب می‌شوند. الهه منصوریان پرافتخارترین ووشوکار ایرانی است.  الهه منصوریان اولین ووشوکار ایرانی است که توانسته بر یک حریف چینی غلبه کند. از جمله افتخارات این بانوی افسانه‌ای می‌توان به نقره مسابقات آسیایی کره جنوبی ۲۰۰۷، طلای مسابقات آسیایی ماکائو ۲۰۰۹، مدال نقره جهان در سال ۲۰۰۹، مدال طلای سانشو در جام جهانی ۲۰۱۰، مدال برنز گوانگجو، برنز جهانی ترکیه ۲۰۱۱، طلای جهانی مالزی ۲۰۱۳، نقره آسیایی اینچئون ۲۰۱۴ و طلا آسیایی تایوان ۲۰۱۶ اشاره کرد. این سه خواهر در مسابقات قهرمانی آسیا سال ۲۰۱۶ سه مدال رنگارنگ (دو طلا و یک برنز) برای کاروان ووشوی ایران به ارمغان آوردند.

منبع: https://setare.com

تعداد بازدید: 2651

 

محتویات:
⦁    تاریخچه جهانی
⦁    ایران کاپ
⦁    تنیس روی میز ایران
⦁    اسطوره های تنیس روی میزجهان
⦁    نکات ایمنی ورزش تنیس روی میز

نوع ورزش	راکتی
تعداد بازیکنان	انفرادی و دوبل
نام فدراسیون جهانی	ITTF
نامهای دیگر	پینگ پنگ ، فلیم فام ، ویف واف، گوسیما

 
تاریخچه
تنیس روی میز ورزش خیلی قدیمی نیست. اولین نشانه هان مربوط به این رشته ورزشی مربوط به دهه های پایانی قرن نوزدهم میلادی برمی گردد،  سربازان انگلیسی در هند و آفریقای جنوبی به وسیله ی بسته های سیگار و چوب پنبه نوشابه، یک میز و تعدادی کتاب در وسط میز بازی می کردند. این ورزش در ابتدا تنیس داخل سالن نامیده می شد. به مرور زمان و در اواخر قرن نوزدهم در انگلستان این ورزش با نام هایی چون( ویف واف و گوسیما و... ) شناخته می شد.
 برادران پارکر اولین افرادی بودند که لوازم مناسب برای این ورزش تولید کردند. در سال ۱۹۰۲ اولین راکت های حرفه ای این ورزش ساخته شد و انجمن پینگ پنگ در انگلستان تاسیس شد. هر چند این ورزش ابتدا به عنوان یک سرگرمی در بین افراد رایج شد که با هم بازی می کردند ولی به تدریج در انگلستان و اروپا گسترش یافت. با ورود تجهیزات این رشته ورزشی به ژاپن در حدود سال های ۱۹۲۰ تعداد بیشتری از مردم دنیا با این ورزش جدید آشنا شدند.
فدراسیون بین المللی تنیس روی میز در سال ۱۹۶۲ در گردهمایی بین المللی که در برلین تشکیل شده بود با حضور کشورهای انگلیس، سوئد، مجارستان، هند، آلمان، دانمارک، چکسلواکی، استرالیا و ولز تأسیس شد. اولین دوره رقابت های قهرمانی جهان یک سال بعد در کشور انگلستان برگزار شد.
در سال های اولیه رقابت های جهانی تا حدود دهه پنجاه میلادی تیم های مجارستان، انگلیس، چکسلواکی و تیم های اروپایی بر سایر تیم ها برتری داشتند ولی با پیشرفت این رشته ورزشی در شرق آسیا و ورود ژاپن، چین، تایوان و کره جنوبی به این رقابت هاریال برتری ژاپنی ها و بعدها کره ایها و چینی ها به حدی رسید که امروزه در رقابت های جهانی و المپیک تمامی رویدادهای این ورزش با برتری ورزشکاران این کشورها به پایان می رسد. ورزش تنیس روی میز از بازی های المپیک ۱۹۸۸ وارد برنامه بازی ها شد. البته این رشته ورزشی از ۱۹۵۸ و سومین دوره بازی های آسیایی در برنامه این رقابت ها قرار گرفت.
 
ایران کاپ (IRAN CUP)
جایزه ای برای مقام نخست مسابقات دوبل (دو نفره)مردان جهان به نام IRANCUP در نظر گرفته شده و از آن زمان تا کنون این کاپ در جریان مسابقات جهانی که هر دو سال یکبار برگزار می گردد به برندگان اهدا می گردد در سال ۱۳۳۲ برای اولین بار مسابقات قهرمانی کشور در تهران برگزار شد در سال ۱۳۵۶ شمسی تیم بانوان ایران در مسابقات جهانی سوئد شرکت نمود.

 

 

منبع: فدراسیون تنیس روی میز ایران http://irttf.ir

تنیس روی میز در ایران
ورزش تنیس روی میز نخستین بار در سال های ۱۳۱۷ و ۱۳۱۸ توسط خارجی های مقیم آبادان و مسجد سلیمان به ایرانیان معرفی شد. تا سال ۱۳۲۵ که فدراسیون تنیس روی میز تأسیس شد، بازیکنان ایرانی با انجام بازی های داخلی با خارجیان مقیم ایران در این رشته پیشرفت می کردند. هفت سال پس از تأسیس فدراسیون اولین دوره مسابقه های قهرمانی کشور در سال ۱۳۳۲ برگزار شد. در اولین دوره این رقابت ها ۳ تیم تهران، آبادان و خراسان در تهران رقابت کردند. در انفرادی امیر احتشام زاده با پیروزی بر هوشنگ بزرگ زاده به مقام قهرمانی دست یافت.
 
تنیس روی میز ایران در اولین میدان بین المللی که مسابقه های جهانی سال ۱۹۵۷ بود به مقام هفدهم مشترک در میان سی و سه تیم شرکت کننده دست یافت. علی رغم کمبود امکانات در آن زمان، تیم ایران در بازی های آسیایی ۱۹۵۸ توکیو به مقام سوم دست یافت. امیر احتشام زاده و هوشنگ بزرگ زاده چهره های بی رقیب آن زمان تنیس روی میز ایران بودند. امیر احتشام زاده در بین سال های ۱۳۳۲ تا ۱۳۴۸ دوازده بار قهرمان ایران شد.
در بازی های آسیایی ۱9۶۶ تیم ایران به مقام پنجم دست یافت و هوشنگ بزرگ زاده در رقابت های انفرادی مکان سوم آسیا را به چنگ آورد و صاحب نشان برنز شد. بهترین عنوان ایران در تاریخ حضورش در رقابت های جهانی کسب مقام نهم جهان در سال ۱۹۶۳ است. در سال های ۱۹۶۵ (مقام دوازدهم)، ۱۹۶۷ و ۱۹۷۱ (مقام شانزدهم) برای ما به دست آمد. پس از چندین سال غیبت به علت پیروزی انقلاب اسلامی، تیم ایران در سال ۱۹۸۰ در قهرمانی آسیا شرکت کرد و به مقام یازدهم رسید. اولین حضور ما در مسابقه های قهرمانی آسیا به سال ۱۹۷۲ در اولین دوره این رقابت ها در پکن شرکت کرد و به مقام هفتم رسید.
هر چند در دهه ۶۰ و ۷۰ هم بازیکنان خوبی چون مجید احتشام زاده، فواد کاسب، ابراهیم علیدخت، ابوطالب نجفی و ... در تنیس روی میز ایران حضور داشتند ولی هیچگاه دوران پرشکوه گذشته تکرار نشد. تا بعد از گذشت حدود  52 سال درسال 2018 نوشاد عالمیان در مسابقات آسیایی توانست با شایستگی به مقام سوم آسیا  در انفرادی آقایان دست یابد و باعث افتخار نام ایران در این رشته محبوب گردد.
 
منبع: فدراسیون تنیس روی میز ایران  http://irttf.ir

چگونگي بازي: فرد آغاز کننده، با استفاده از راکت بايد به گونه اي به توپ ضربه بزند که ابتدا توپ به نيمه ي میز خود و پس از عبور از روي تور، به نيمه ي میز فرد مقابل برخورد کند. در ضربه هاي بعدي توپ بايد فقط در نيمه ي میز طرف مقابل به میز بخورد.
ترتيب بازي: اين ورزش مي تواند به صورت انفرادي ( تک به تک ) يا گروهي ( دو به دو ) انجام شود. در بازي هاي انفرادي، زننده سرويس، يک سرويس صحيح را اجرا مي کند. سپس گيرنده ي سرويس يک برگشت صحيح را اجرا مي کند و به همين ترتيب زننده و گيرنده به طور متناوب به توپ ضربه مي زنند.  در بازي هاي دو نفره، ابتدا زننده سرويس، يک سرويس صحيح را اجرا مي کند. سپس گيرنده ي سرويس توپ را برگشت داده، بعد، هم بازي زننده ي سرويس يک برگشت صحيح انجام مي دهد. پس از آن نفر دوم گيرنده ي سرويس، توپ را بر مي گرداند. به اين ترتيب هر بازيکن به نوبت و به طور متوالي به توپ ضربه مي زند تا يک نفر خطا کرده، طرف مقابل امتياز کسب کند.
 سرويس درست: در آغاز يک سرويس، توپ بايد بدون حرکت روي کف دست آزاد زننده سرويس قرار داشته باشد. دست بازي، دستي است که راکت را مي گيرد و دست آزاد، دستي است که راکت نمي گيرد. سپس زننده سرويس توپ را تقريباً با حالت عمودي و به سمت بالا بدون چرخش پرتاب خواهد کرد؛ به صورتي که توپ پس از رها شدن حداقل 16 سانتي متر بالا بيايد.  زماني که توپ پايين آمد، زننده سرويس به نحوي ضربه مي زند که توپ ابتدا با زمين خود و سپس بعد از عبور از روي تور مستقيماً با زمين حريف برخورد کند.  در بازي هاي دو نفره ابتدا توپ بايد به نيمه سمت راست زمين زننده سرويس و گيرنده ي سرويس برخورد کند. بازيکن بايد طوري سرويس بزند که داور يک کمک او قادر به مشاهده ي رعايت مقررات صحيح از جانب او باشند.  هر مسابقه ي تنيس روي ميز يک داور و يک کمک داور دارد که کمک داور در زمان تصميم گيري هاي ويژه به داور کمک مي کند.
 گيم: بازي از پنج گيم يازده امتيازي تشکيل مي شود. هر بازيکن يا زوجي که زودتر به امتياز 11 دست يابد، برنده گيم خواهد بود، مگر آن که به امتياز مساوي 10 دست يابند. در اين صورت برنده، بازيکن يا زوجي خواهد بود که دو امتياز پي در پي بيش تر از حريف خود کسب کند.
 امتياز : در موارد زير بازيکن يک امتياز کسب مي کند:
⦁    اگر حريف او نتواند يک سرويس صحيح اجرا کند.
⦁    اگر حريف او نتواند يک برگشت صحيح اجرا کند.
⦁    اگر حريف مانعي غير از راکت بر سر راه توپ ايجاد کند.
⦁    اگر حريف دو مرتبه ي متوالي به توپ ضربه بزند.
⦁    اگر بدن بازيکن به ميز ( سطح بازي ) بر خورد کند؛ به طوري که ميز را حرکت دهد.
⦁    اگر بدن بازيکن با تور برخورد کند.
⦁    اگر دست آزاد بازيکن به ميز ( سطح بازي ) برخورد کند.
⦁    در مسابقه هاي دو نفره اگر بازي کنان خارج از نوبتي که اولين زننده ي توپ و اولين گيرنده ي توپ تعيين شده است به توپ ضربه وارد کنند.
مـيــز: سطح روي ميز که سطح بازي ناميده مي شود، بايد به صورت مستطيل بوده، طول آن 74/2 متر و عرض آن 52/1 متر باشد. ارتفاع پايه هاي ميز بايد 76 سانتي متر باشد. سطح بازي بايد داراي رنگي يک نواخت و به صورت تيره و مات و بدون بازتاب نور باشد. خط سفيد کناره ي ميز به عرض 2 سانتي متر موازي با طول ميز و خط سفيد انتهايي به عرض 2 سانتي متر موازي عرض ميز کشيده مي شود. سطح بازي با يک تور عمودي به دو قسمت مساوي تقسيم مي شود. هر زمين با يک خط مياني سفيد به عرض 3 ميلي متر، به دو قسمت مساوي به نام « نيم زمين » تقسيم مي شود.
 
 مجموعه ي تور: مجموعه ي تور شامل تور، ضمائم آن، پايه ها و گيرنده هايي است که مجموعه اي تور به ميز متصل مي کند. تور بايد با طنابي که طرفين آن به دو پايه ي عمودي به ارتفاع 25/15 سانتي متر بسته شده متصل شود. ارتفاع تور از سطح ميز بايد 25/15 سانتي متر باشد.
 توپ : توپ بايد کروي شکل و قطر آن 40 ميلي متر باشد. وزن توپ 7/2 گرم است. جنس توپ از سلولوئيد يا مواد پلاستيکي مشابه و رنگ آن سفيد مات يا نارنجي مات و بدون انعکاس نور است.
راکت: راکت نمي تواند به هر شکل، اندازه و وزن مورد استفاده قرار بگيرد. تيغه و سطح آن بايد صاف و محکم باشد. چوب راکت) تيغه ) بايد از چوب طبيعي باشد. براي استحکام تيغه ي راکت از موادي مانند الياف کربن، الياف شيشه يا کاغذ فشرده استفاده مي کنند. سطح راکت بايد يک نواخت بوده و داراي ضخامت يکساني باشد. يک طرف راکت به رنگ قرمز روشن و مات و طرف ديگر آن سياه و بدون انعکاس نور باشد. هر طرف تيغه يا چوب راکت که براي ضربه زدن به توپ مورد استفاده قرار مي گيرد بايد از جنس لاستيک معمولي آج دار باشد. لاستيک آج دار معمولي عبارت است از يک لاستيک بدون منفذ از نوع طبيعي يا مصنوعي که آج هاي آن به طور يکنواخت قرار گرفته اند.
منبع: کتاب آموزش تنیس روی میز/ مرحوم آرمند نیا( با اصلاحات جدید)

اسطوره های تنیس روی میز جهان

• یان اووه والدنر : (Jan-Ove Waldner)

بازیکن سوئدی رشته تنیس روی میز است او ۳ اکتبر ۱۹۶۵ میلادی متولد شده و از وی بعنوان موتزارت دنیای رشته تنیس روی میز یاد شده‌است. او در عالم تنیس روی میز یک اسطوره‌ و یکی از بهترین بازیکنان تاریخ جهان است.
استعداد او در سال ۱۹۸۲ زمانی ۱۶ سال داشت و در فینال مسابقات قهرمانی اروپا حاضر شد شناخته شد. او در سال ۱۹۸۹ به‌عنوان بهترین بازیکن جهان انتخاب شد. در همان سال با غلبه برهم وطن خویش یورگن پرسون قهرمان جهان شد، در المپیک ۱۹۹۲ بارسلون با شکست ژان فیلیپ گاتیئن فرانسوی قهرمان المپیک شد. از نکات جالب این قهرمانی زمانی بود که پادشاه سوئد به محض اطلاع از فینالیست شدن والدنر با هواپیمای شخصی خود به اسپانیا سفر کرد تا از نزدیک شاهد قهرمان‌شدن هموطن خود باشد، والدنر در سال ۱۹۹۳ مدال برنز انفرادی جهان را کسب کرد، در سال ۱۹۹۷ در سن ۳۲ سالگی در کمال حیرت و تعجب صاحب‌نظران این رشته برای دومین‌بار قهرمان جهان شد و تمام رقیبان خود را با نتیجه ۳ بر ۰ مغلوب کرد، در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی دوم شد، والدنر باز هم در المپیک ۲۰۰۴ آتن با وجود سن بالای خویش معجزه کرد و چهارم شد و مورد تحسین مسئولین برگزارکننده این رشته قرار گرفت. بدون تردید او نابغه بود و شاید سال‌ها از عمر این ورزش بگذرد تا ستاره‌ای همانند او دوباره طلوع کند. در کشور چین او را با نام مختصر لائو وائو می‌شناسند و تمبری هم به اسم او در کشور چین چاپ کردن که این قدامی بی‌سابقه بود. والدنر در سال ۲۰۰۵ رسماً از مسابقات رسمی خداحافظی کرد. نویسنده‌ای به نام jens fellke کتابی در مورد زندگی‌نامه والدنر چاپ کرد. یان در چین دارای رستورانی به‌نام خود است، او هم‌اکنون از بازی‌های رسمی خداحافظی کرده و در لیگ آلمان مشغول به بازی است. او از چوب waldner senso carbon استفاده می‌کند. این چوب حدود ۲۲ سال در دست جان بوده‌است.
در سال ۲۰۱۰ والدنر در حالی برای نهمین بار قهرمان سوئد شد که رقیب او در فینال  Pär Gerellدر سالی متولد شده بود که والدنر اولین بار قهرمان سوئد شد. او تا سال ۲۰۱۲ در لیگ باشگاه‌های آلمان و سپس در تیم   Spårvägens BTK سوئد بازی کرد. در فوریه ۲۰۱۶ والدنر آخرین بازی باشگاهی خود را در لیگ سوئد برای تیم Ängby/Spårvägen انجام داد و رسماً در سن ۵۱ سالگی بازنشستگی به عنوان یک بازیکن را اعلام کرد.
 ( منبع: مجله همشهری/ چهل و هشتمین مسابقات قهرمانی جهان)

• لیو گولیانگ ( liu Guoliang )

لیو گولیانگ متولد سال ۱۹۷۶ و از ورزشکاران چینی رشته تنیس روی میز، دومین بازیکن تاریخ در ورزش تنیس روی میز می‌باشد که در طول عمر ورزشی خود موفق به شرکت در مسابقات قهرمانی جهان، جام جهانی و المپیک شده است و در تمامی این مسابقات پیروز میدان بوده است.

 
او موفق به کسب دو مدال طلا، یک مدال نقره و یک مدال برنز در مسابقات المپیک تنیس روی میز شده است ،و پس از دوران حرفه‌ای خود در سن ۲۷ سالگی به عنوان مربی تنیس روی میز فعالیت خود را در کشور چین آغاز کرد. پس از آن عنوان سرمربی تیم ملی چین به او سپرده شد و با برنامه ریزی و هدایت مستمر و استفاده از دیگر قهرمانان نسل خود باعث شد جوانانی راهی مسابقات شوند، که تمامی عناوین را برای چین به ارمغان آوردند.

منبع:
          http://bornayooz.com

• ما لانگ (Ma Long  )

متولد 20 اکتبر 1988 در شهر انشان چین است.این بازیکن چینی دارای مدال طلای بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ و قهرمان آسیا و جهان در سال ۲۰1۴ و قهرمان المپیک در سال 2016 می‌باشد. در حال حاضر کسی نتوانسته است این همه عنوان را بدست بیاورد.

بازی ما لانگ نمونه یک بازی سرعتی همراه با حرکات بسیار زیبا و ماهرانه است که حریفان را مقهور سرعت و چالاکی خویش می نماید.
از مارس ۲۰۱۵ تاکنون، بیش از 4۰  بار توانسته است که موفق به کسب رتبه در رشته تنیس روی میز شود و
موفق به پیروزی در پنج دوره از مسابقات فدراسیون تنیس روی میز نیز شده است. او یکی از بزرگترین و بهترین بازیکنان تنیس روی میز و الگو بسیاری از تنیس روی میز بازان جهان است.
منبع: Sports-Reference.com. Sports Reference. Retrieved 5 July 2017

• ولادیمیر سامسونوف  (Vladimir Samsonov)

مرد تمام نشدنی تنیس روی میز،  او متولد 17 آوریل 1976 در مینسک بلاروس است. در 20 سال اخیر جزو رده های اول تا بیستم رنکینگ جهانی بوده و به دلیل سبک بازی و تسلطش به توپ و میز چینی ها به او لقب( تای چی مستر )داده اند. وی در مسابقات کشوری و بین‌المللی در مجموع برنده ۹ مدال طلا، ۱۰ مدال نقره، ۸ مدال برنز شده‌است.

ضمن اینکه سامسونوف جزو نفرات برتر جهان در تنیس روی میز سبک خاصی نیز دارد مهارت او در کنترل بازی وخونسردی به هنگام لحظات حساس حریفانش را به دردسر می اندازد. از او بعنوان با اخلاق ترین افراد که ضمنا مسلط به چهار زبان زنده جهان می باشد نیز نام برده می شود.
منبع: pingestan.rozblog.com  www.

• لیو شیون Liu Shiwen) )

خانم لیو شیون متولد ۱۲ آوریل ۱۹۹۱و  یک تنیس‌باز اهل جمهوری خلق چین است.   با اینکه یک بازیکن چینی است ولی با روش شیک هندز بازی می کند و یک تیغه با کیفیت از شرکت باترفلای به افتخار اوساخته شده است.

از افتخارات وی می‌توان به کسب ۴ مدال طلا در مسابقات جهانی تنیس روی میز ۲۰۱۲، ۲۰۱۴، ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ اشاره کرد.وی در سال ۲۰۱۹ با شکست دینگ نینگ در نیمه نهایی و سپس چن منگ در فینال قهرمان بخش انفرادی جهان شد.
 منبع: international table tennis federation. Retrieved

نکات ایمنی برای تنیس روی میز
1-  مطمئن شوید که خوب و موثر قبل از شروع بازی یا تمرین بدن خود را گرم کرده اید. گرم کردن متشکل از 5 تا 15 دقیقه انجام حرکات بدنی سبک است که باعث بالا رفتن ضربان قلب، بالا رفتن تعداد تنفس، و افزایش جریان خون ورودی به ماهیچه ها می شود .بازیکنان حرفه ای ممکن است زمان بیشتری را صرف گرم کردن کنند که برای انجام تمرین یا مسا بقه آمادگی کافی را دارا باشند. سپس در پایان گرم کردن حرکات کششی را در برنامه ی خود بگنجانید. (1)

 2-  سعي كنيد هنگام آغاز بازی نیز خود را گرم نگه دارید .  نه این که مثل داوران بنشینید و تماشا کنید. زیرا که در صورت عدم تحرک ممکن است بدنتان سرد شود و دوباره ماهیچه هایتان سفت شود. بین دو گیم نیز از پوشیدن گرم کن یا لباس کافی مطمئن شوید تا بدنتان سرد نشود و در خصوص زمان برگزاری گیم بعدی از مسئول مسابقات سوال کنید، شاید لازم باشد بین دو گیم نیز بدنتان را گرم نگه دارید تا از آسیب دیدگی جلوگیری شود. (1)
 3-  هنگامی که از بیش از یک توپ استفاده می کنید (برای مثال در تمرینات بعضی از بازیکنان تعدادی توپ دیگر را در جیب خود نگه می دارند)، مراقب باشید تا توپ های دیگر زیر پای خود یا سایرین که همزمان با شما مشغول تمرین کردن هستند نرود چرا که ممکن است پایتان روی این توپ ها بلغزد که به آسانی موجب آسیب دیدگی خواهد شد. (1)
 4-  اگر شما مشغول کمک به دیگران در انجام تمرینات هستید و به عنوان همکاری با آن ها توپ هایی را که در محوطه ی بازی پخش هستند جمع می کنید مراقب باشید که با فاصله ای معقول از بازیکنان تمرین کننده بایستید. اگر زیادی به آن ها نزدیک شوید ممکن است که با راکت ناخواسته به شما ضربه بزنند یا تصادفا به یکدیگر برخورد کنید.. (1)

 5-   هنگامی که می خواهید از نزدیکی افرادی که مشغول تمرین هستند رد شوید حتما با آن ها تماس چشمی برقرار کنید که از وجود شما مطلع شوند؛ چرا که ممکن است آن ها پشتشان به شما باشد یا از شدت هیجان و درگیری متوجه شما نشوند و ناخواسته با هم برخورد کنید یکی یا هردو صدمه ببینید. (1)
6-  هنگامی که پینگ پنگ دوبل (دو نفره) بازی می کنید از جای بازیکن هم تیمی خود آگاه باشید. هماهنگی با یارتان باعث کاهش احتمال آسیب دیدگی ناشی از برخورد به یکدیگر خواهد شد. این مطلب را جدی بگیرید؛ در پینگ پنگ دوبل احتمال برخورد به یار هم تیمی بالاست اما می توان با آگاهی و هماهنگی از احتمال برخورد و صدمه کاست. (1)
 7-    از دویدن و پریدن از روی نرده های اطراف محوطه ی بازی یا تمرین جدا خود داری کنید چرا که ممکن است پایتان به نرده گیر کرده و در پی آن آسیبی جدی به شما وارد شود. به علاوه این احتمال وجود دارد توپی آن طرف دیگر نرده باشد و شما آن را نبینید در نتیجه توپ زیر پایتان می لغزد و باعث صدمه می شود. (1)

 8-   بطری و ظرف آب خود را در اطراف محوطه ی تمرین قرار ندهید. به آسانی ممکن است آب به کنار میزی که روی آن مشغول هستید بریزد که باعث سرخوردن شما یا سایر بازیکنان شود. به خصوص هنگامی که مشغول پاسخ دادن به شوت های حریفتان هستید و از تعادل کافی برخوردار نیستید. (1)
 9-  از لغزندگی زمین صحبت به میان آمد – همانند آب آشامیدنی، عرق بدن خود شما که روی زمین ریخته می شود می تواند باعث سر خوردن شما یا دیگران شود. به ویژه هنگامی که گیم تمام می شود و می خواهید زمین ها را جا به جا کنید روی زمین نگاه بیدندازید تا مطمئن شوید که عرق بدن حریف روی زمین نریخته باشد. (1)
 10-   حواستان را در خصوص میزها جمع کنید. از بسته بودن و محکم بودن مجموعه ی تور(تور و متعلقات آن) اطمینان حاصل کنید. هم چنین محکم بودن میز را بررسی کنید. این امکان وجود دارد که میزی که روی آن مشغول بازی هستید در صورت باز نشدن صحیح و شل بودن، به راحتی حتی با فشار دست بیفتد. (1)
11-    بعضی میزها به آسانی باز و آماده می شوند. اما برخی دیگر برای ست شدن نیازمند کمک هستند. ممکن است تصادفا میز را روی خود بکشید بنابراین حتما برای باز کردن میز از فردی دیگر کمک بگیرید. (1)
12-    از راکت شکسته شده یا ترک خورده استفاده نکنید. شما واقعا نمی دانید که راکت ترک خورده ی شما دقیقا چه زمانی می شکند. ممکن است هنگام بازی و ناخواسته قطعه ای از راکت شما (راکتی که قبلا ترک داشت پرتاب شده و به کس  دیگری برخورد کند. (1)

 13-   با توجه به نکته ی قبلی، هیچ وقت راکت خود را پرتاب نکنید. ممکن است بعضی از بازیکنان تحت فشار هیجان یا ناکامی و از روی عصبانت یا خوشحالی مفرط راکت خود را به گوشه ای پرتاب کنند. این عمل علاوه بر شکستن راکت باعث صدمه دیدن دیگران نیز می شود. (1)
 14-  در تمام مدتی که در محوطه ی ورزشی حضور دارید ادب و نزاکت را حفظ کنید.رفتار احمقانه و شوخی بدون توجه به زمان و مکان آن خطرآفرین خواهد بود. (1)
 15-    به بدن خود گوش دهید. بعضی بازیکنان هنگام بازی در صورتی که مصدوم می شوند آن را جدی نمی گیرند و با این تصور که یک درد زودگذر است آسیب خود را سطحی تلقی می کنند. بهتر است به علائم و نشانه هایی که بدنتان در باره ی آسیب دیدگی به شما اخطار می دهد توجه کنید چرا که ساده انگاشتن آسیب های جزئی باعث صدمه های بزگ تر خواهد شد. (1)
 16-  حتی با وجود پیشگیری هایی که انجام می دهید باز هم درصدی از این احتمال وجود دارد که باعث شود به هر دلیلی در طول بازی یا تمرین صدمه ببینید. توصیه اکید می شود که به مقدار کافی از کمک های اولیه آگاهی داشته باشید و حتما در محوطه تمرینی خود جعبه ی کمک های اولیه فراموش نشود و همواه لوازم آن را چک کنید. کمک های اولیه می تواند باعث بهبودی سریع تر کشیدگی یا پیچ خوردگی هایی شود که ممکن است در طول بازی یا تمرین برای ورزشکاران رخ دهد. (1)
 
برای کسب اطلاع بیشتر در خصوص گرم کردن و حرکات کششی خواندن این دو مقاله را به شما پیشنهاد می کنم:        

• کشش و گرم کردن (Stretching and the Warm Up)
• حقایقی در مورد حرکات کششی (the Truth About Stretching)

  و در صورتی که نیاز به توصیه ها و راهکارهای بیشتر می بینید می توانید مقاله های زیر را از موتورهای جستجو پیدا کنید:  برای کشیدگی و پیچ خوردگی چه زمانی به دکتر مراجعه کنیم؟

• When to See a Doctor for your Sprain or Strain
•  استفاده از روش درمانی RICE در کشیدگی و پیچ خوردگی ها
• How to Treat Sprains and Strains with the RICE Method                                               

منبع: https://www.bargozideha.com