تعداد بازدید: 3283

محتویات

• تاریخچه مسابقات اتومبیلرانی
• اولین مسابقات موتوری
• اولین مسابقه موتوری تاریخ (Paris-Rouen)
• مسابقات شهر به شهر
• 1910-1950 میلادی
• پس از جنگ جهانی دوم تا به امروز
• معنی و مفهوم پرچمها در اتومبیلرانی
• منشور اخلاقی فدراسیون اتومبیلرانی کشور

تاریخچه مسابقات اتومبیلرانی

  مسابقات اتومبیلرانی، ورزشی است که در آن، اتومبیل‌ها برای قهرمانی با یکدیگر به رقابت می‌پردازند. هدف اصلی مسابقه یا رقابتی که خودروها در آن شرکت می‌کنند، ثبت سریع‌ترین زمان ممکن در هر دور از پیست است تا بتواند به سریع‌ترین زمان کلی دست پیدا کند. بنابراین، اتومبیلی که کمترین زمان را ثبت کرده باشد، پیروز میدان است. اگر هر اتومبیل مسابقه‌ای بنا به هر دلیلی قادر به ادامه مسابقه نباشد، در اصطلاح انگلیسی (retired) به معنای بازنشسته شده است و در زبان عامیانه‌تر گفته می‌شود که اتومبیل مورد نظر، از دور مسابقات، خارج شده است.

 

در‌این‌صورت، جایگاه راننده‌های اتومبیل‌های خارج شده از دور مسابقات به‌دین شکل خواهد بود که اولین اتومبیل خارج شده، در رتبه‌بندی در جایگاه آخر قرار می‌گیرد. در برخی از مسابقات اتومبیلرانی، برنده بر اساس میزان مسافتی که پیموده، انتخاب می‌شود؛ برای مثال، در مسابقات فرمول یک، جایگاه راننده بر‌این اساس مشخص می‌شود که اگر او 90 درصد از کل مسافت پیست را پیموده باشد. تعداد زیرشاخه‌های ورزش اتومبیلرانی متعدد بوده اما خود عبارت (مسابقات اتومبیلرانی) راهی طولانی‌ را پشت سر نهاده تا به جایی که امروزه هست، برسد. در نوشتار زیر، به اتفاق مروری مختصر بر تاریخچه مسابقات اتومبیلرانی خواهیم داشت.

 

• اولین مسابقه ثبت شده در تاریخ

اولین مسابقه ترتیب داده شده بین 2 وسیله نقلیه موتوری که نیرو حرکتی‌شان از منبع خارجی تأمین نمی‌شد، در تاریخ 30 ماه آگوست سال 1867، در ساعت 4:30 دقیقه بامداد رخ داد. مسیر‌این مسابقه، به مسافت 13 کیلومتر، بین 2 شهر‌اشتون و ترافورد، به وقوع پیوست. در‌این مسابقه، اتومبیل ساخته شده توسط Isaac Watt Boulton، پیروزی را از آن خود کرد، یکی از 6 ساخته موفق وی که گفته می‌شود در طول‌این مسابقه، توسط فرزند 22 ساله‌اش با نام فیلیپ، هدایت می‌شد.

 

اتومبیل دوم‌این مسابقه، توسط دانیِل آدامسون برای فردی با نام‌اشمیت، ساخته شده بود که گفته می‌شود خود‌اشمیت در طول مسابقه، هدایت آن‌را بر عهده داشته است. شواهد و مدارک ثبت‌شده، فاقد نام رانندگان بوده اما طبق گفته‌ها، هر 2 راننده در رقابتی تنگاتنگ و تحت فشار مسابقه، به پرچم اخطار قرمز بی‌اعتنایی کرده و مسابقه را ادامه دادند. اتومبیل بولتون، یک نمونه توسعه‌یافته و اصلاح‌شده از وسیله نقلیه ریلی جان بریج آدامز (John Bridge Adams) بود که از موتور بخار بهره می‌برد.

مجلس ویسکانسین (Wisconsin)، مسابقه‌ای را در سال 1875 میلادی برای مسابقات اتومبیلرانی در‌ایالت متحده ترتیب دید که‌این مسابقه در تاریخ 16 جولای سال 1878 میلادی در مسافتی به طول 321 کیلومتر با شروع از Green Bay و پشت سر نهادن Appleton، Oshkosh، Waupon، Watertown، Fort Atkinson و Janesville، به Madison خاتمه می‌یافت. در‌این مسابقه سخت و استقامتی تنها 2 شرکت‌کننده از شهرهای Oshkosh و Green Bay حضور داشتند. جزئیات و مشخصات دقیق‌این مسابقه حماسی، در کتاب (مسابقه بزرگ سال 1878) اثر ریچارد باکوس (Richard Backus)، گردآوری شده است.

منبع: سایت برترینها

•  اولین مسابقات موتوری

مسابقات اتومبیلرانی با اتومبیل‌هایی که موتورهای درون‌سوز بهره می‌بردند، تقریبا بلافاصله پس از اختراع اولین اتومبیل‌های بنزین سوز، آغاز شد. اولین مسابقه سازمان‌یافته، در تاریخ 28 آوریل سال 1887 میلادی توسط Monsieur Fossier؛ سردبیر نشریه پاریسی Le Velocipede ترتیب داده شد.‌این مسابقه به مسافت 2 کیلومتر، بین 2 شهر Neuilly Bridge و Bois de Boulogne برگزار شد . Georges Bouton از کمپانی De Dion-Bouton، با اتومبیلی که با همکاری Albert the Comte de Dion ساخته شده بود، به پیروزی رسید اما بد نیست بدانید که وی تنها شرکت‌کننده‌این مسابقه بود، بنابراین در حقیقت برنده یا بازنده‌ای وجود نداشت و به سختی می‌توان اسم آن‌را مسابقه گذاشت.

 یک رویداد انفرادی دیگر، در سال 1891 رخ داد، زمانی که AugusteDoriot و Louis Rigoulot، از کمپانی پژو، با سه‌ چرخه موتوری Type3 که از موتور بنزینی بهره می‌برد، در مسابقه دوچرخه ‌سواری مابین پاریس-برست-پاریس، شرکت کردند. اما زمانی‌که‌این اتومبیل 3 چرخه، به شهر برست رسیده بود، دوچرخه سوار برنده در پاریس، از خط پایان عبور کرده بود.

Armand Peugeot، برای اثبات قابلیت‌ها و توانایی‌های بالای‌این سه‌چرخه، برگزارکننده‌این مسابقه را سردبیر نشریه Le Petit Journal بود، متقاعد کرد تا از مشخصات و عملکرد‌این سه‌چرخه بنوسید. قرار بود که پژو Type3، مسافت 1200 کیلومتر را بپیماید،‌ این اتفاق هرگز به رخ نداد چراکه 3 برابر طولانی‌تر از رکورد آن زمان بود که توسط Leon Sepollet، بین دو شهر پاریس تا لیون طی شده بود.

• اولین مسابقه موتوری تاریخ: Paris-Rouen

 

در تاریخ 22 جولای سال 1894 میلادی، روزنامه پاریسی Le Petit Journal، رویدادی را سازماندهی کرد که به عنوان اولین مسابقه موتوری برگزار شده در طول تاریخ، شناخته می‌شود و از آنجایی که بین 2 شهر پاریس و Rouen بود، به مسابقه Paris-Rouen ، شهرت یافت. ویراستار‌این روزنامه؛ Pierre Giffard، از‌این مسابقه با عنوان (مسابقه‌ای برای کالسکه‌های بدون اسب) یاد کرده بود که خطرناک نیست، هدایت آنها راحت بوده و در طول مسابقه، هزینه بالایی را در بر نداشتند. بنابراین‌این مسابقه، ذهنیت مردم را نسبت به اتومبیل‌ها دگرگون کرد چراکه وسایلی پرهزینه و گران‌قیمت شناخته می‌شدند که هدایت آنها نیز سخت بود.‌این مسابقه برخلاف انواع قبلی، یک یا 2 شرکت‌کننده نداشت، بلکه تعداد یکصد و دو شرکت کننده با پرداخت هزینه ورودی 10 فرانک، در‌این رقابت، شرکت کردند.

تعداد 69 دستگاه اتومبیل، مسیر 50 کیلومتری را آغاز کردند که اتومبیل‌هایی که از خط پایان عبور کردند، تازه مجوز شرکت در مسابقه اصلی را می‌گرفتند که مسافتی شامل 127 کیلومتر را بین 2 شهر پاریس تا Rouen در بر می‌گرفت. اتومبیل‌های شرکت کننده در‌این مسابقه، از معتبرترین شرکت‌های اتومبیل‌سازی در دنیا که پژو، پنهارد و De Dion بودند، در کنار شرکت‌کنندگان و تولیدکنندگان آماتور، شرکت داشتند؛ از میان آنها، تنها 25 اتومبیل به مسابقه اصلی راه یافتند.

 

محل شروع‌این مسابقه از Porte Maillot در پاریس بود. کنت Jules Albert De Dion، اولین فردی بود که پس از 6 ساعت و 48 دقیقه، به Rouen رسید. میانگین سرعت او، 19 کیلومتربرساعت بود. وی به ترتیب 3 دقیقه و 30 ثانیه از Albert Lemaitre از پژو، 16 دقیقه و 30 ثانیه از AugusteDoriot از پژو، 33 دقیقه و 30 ثانیه از Rene Panhard از پنهارد و 55 دقیقه و 30 ثانیه از Emile Levassor از پنهارد، سریع‌تر از خط پایان عبور کرد. اما برندگان رسمی‌این مسابقه، پژو و پنهارد بودند چرا که معیارهای پیروزی، 3 معیار سرعت، هندلینگ و‌ایمنی بود. De Dion برای حرکتش نیازمند یک متصدی برای سوخت رسانی بود که توسط برگزارکنندگان مسابقه، ممنوع اعلام شد.

 منبع: سایت برترینها

• مسابقات اولیه

مسابقه پاریس-بوردو-پاریس که در ژوئن سال 1895 میلادی برگزار شد نیز در بسیاری از محافل، با عنوان اولین مسابقه موتوری در طول تاریخ یاد می‌شود چرا که پیروز مسابقه سال 1894، بر اساس 3 معیار سرعت، هندلینگ و‌ایمنی انتخاب می‌شدند تا‌اینکه اولین اتومبیلی که از خط پایان عبور می‌کند، پیروز مسابقه باشد.

 اولین فردی که در‌این مسابقه از خط پایان عبور کرد، Emile Levassor در اتومبیل Panhard- Levassor  با موتور 1205 سی‌سی بود. او مسیر 1178 کیلومتری مسابقه را در 48 ساعت و 47 دقیقه، پشت سر گذاشت که 6 ساعت سریع‌تر از نفر دوم بود. تنها 9 اتومبیل از 22 اتومبیلی که مسابقه را آغاز کرده بودند، توانستند از خط پایان بگذرند.

 

اولین مسابقه اتومبیلرانی آمریکایی به مناسبت (روز شکرگزاری) در تاریخ 28 نوامبر سال 1895 میلادی برگزار شد. پوشش خبری‌این رویداد که توسط روزنامه (شیکاگو تایمز) انجام شده بود، با ابراز علاقه شدید آمریکایی‌ها به اتومبیل همراه شد. مسیر مسابقه، 87.48 کیلومتر طول داشت Frank Duryea،‌ این مسیر را در مدت زمان 7 ساعت و 53 دقیقه پشت سر گذاشت تا با شکست 5 رقیب دیگرش، بر سکوی نخست بایستد.

اولین محل رایج مسابقات اتومبیلرانی در دنیا، نیس در فرانسه بود که در اواخر ماه مارچ سال 1897 میلادی با عنوان (هفته سرعت) برگزار شد. شایان به ذکر است که بیشتر انواع مسابقات اتومبیلرانی در دنیا، در همین مکان ریشه دارند که از آن جمله باید به اولین مسابقه hill climb و هم‌چنین sprint‌اشاره کرد که خود، پایه و اساس مسابقات دِرَگ را تشکیل می‌دهد.

هنرمند پاریسی؛ Ernest Montaut و همسرش؛ Marguerite، چهره دائمأ در حال تغییر وسایل نقلیه موتوری در اروپا را به زیبایی و به‌صورت تمام و کمال، ثبت کردند. آنها پوسترهای بی‌شماری را با موضوع اتومبیل‌های موتوری، هواپیما، بالن و قایق‌های سرعتی به چاپ رساندند.‌این تصاویر و پوسترها، یکی از بهترین منابع ثبت شده در تاریخ وسایل نقلیه و مخصوصا مسابقات اتومبیلرانی به‌شمار می‌روند.

 منبع: سایت برترینها

• مسابقات شهر به شهر

اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم میلادی، فرانسه، صنعت اتومبیل‌سازی و مسابقات اتومبیلرانی را به تصرف خود درآورده بود. کلوپ اتومبیل‌های فرانسه (ACF)، تعدادی مسابقه بین‌المللی را تدارک دیده که در اغلب آنها، محل آغاز مسابقه، پاریس بود و در برخی مواقع، مسیر مسابقه یا مقصد، در سایر شهرهای اروپا قرار داشت.
مسابقات اولیه موفق رالی در اروپا، در سال 1903 خاتمه یافت، چرا که Marcel Renault، در حادثه‌ای در مسابقه بین پاریس-مادرید، جان خود را از دست داد. مرگ وی در کنار 9 تلفات دیگر، دولت فرانسه را بر آن داشت تا از برگزاری مسابقه بوردو جلوگیری کرده و به‌طور کل، برگزاری مسابقات در جاده‌های آزاد را منع کند.

در سال 1907 میلادی، مسابقه Peking to Paris، با مسافت باورنکردنی 14 هزار و 991 کیلومتر، از برخی از سخت‌ترین طاقت فرساترین جاده‌های دنیا عبور می‌کرد. فقط 5 اتومبیل در ‌این مسابقه شرکت کردند و Prince Scipione Borghese‌ ایتالیایی، پیروزمندانه از خط پایان عبور کرد. اتومبیل وی با نام Itala، با موتوری با 7433 سی‌سی حجم، فقط 35 (تا 45) اسب‌بخار نیرو را تولید می‌کرد.

طولانی‌ترین مسابقه ثبت شده در طول تاریخ، با عنوان 1908 NewYork to Paris Race، از نیویورک شروع شده و در پاریس، خاتمه می‌یافت. 6 تیم از فرانسه،‌ ایتالیا، آلمان و‌ ایالت‌متحده آمریکا، در ‌این مسابقه شرکت کردند که 3 تیم توانستند از خط پایان در پاریس عبور کنند. George Schuster آمریکایی سواری بر Thomas Flyer، توانست به عنوان نفر اول،‌ این مسابقه را به مسافت غیر قابل باور 35 هزار و 398 کیلومتر، در مدت زمان 169 روز، پشت سر بگذارد و نام خود را در تاریخ ثبت کند.

• 1910-1950 میلادی

دهه 30 میلادی، شاهد تبدیل اتومبیل‌های گران‌قیمت، به اتومبیل‌های مسابقه‌ای بود. سازندگانی نظیر آلفارومئو، اتویونیون، بوگاتی، Delage، Delahaye و مرسدس‌بنز، اتومبیل‌های مسابقه‌ای بی‌نظیری را به سبک استریم‌لاین طراحی کرده بودند که بعضا قدرت بعضی از آنها به 603 اسب‌بخار هم می‌رسید که به لطف سوپرشارژرهای چند مرحله‌ای میسر شده بود.

 

بین سال‌های 1928 تا 1930 و هم‌چنین 1934 تا 1936، بیشینه وزن مجاز برای شرکت در مسابقات، 750 کیلوگرم بود. دستیابی به چنین رقم اندکی برای اتومبیل‌های مسابقه‌ای، در زمانی که تنها فلزات برای ساخت اتومبیل توجیه‌پذیر بودند، چالش بزرگی را پیش‌روی اتومبیل‌سازان آن زمان، قرار داده بود.

 استفاده گسترده از فلزات سبک‌وزن نظیر آلیاژهای آلومینیوم، دستیابی به وزن‌های پایین را میسر ساخت. حتی مرسدس‌بنز برای کاهش کمتر وزن اتومبیل‌های مسابقه‌ای‌اش، از رنگ‌آمیزی بدنه، اجتناب کرد.‌ این اتومبیل مسابقه‌ای چیزی نیست جز سری مشهور Silver Arrow، مسابقات مشهور نسکار (NASCAR) نیز در همین دوران، توسطBill France و تعدادی دیگر از رانندگان مشهور آن زمان، در تاریخ 21 فوریه سال 1948 میلادی، ثبت شد.

اولین مسابقه نسکار در 19 ژوئن سال 1949 میلادی، با کمترین تغییرات نسبت به اتومبیل‌های معمولی که در خیابان‌ها تردد می‌کنند، در ساحل دایتونا در فلوریدا آمریکا، برگزار شد.‌ این بخش با نام Strictly Stock شناخته می‌شد اما از آنجایی که اتومبیل‌سازان آمریکایی قادر نبودند سدان‌های خانوادگی را به اندازه لازم، سریع و قوی بسازند، ‌این بخش، از مسابقات نسکار حذف شد.

منبع: سایت برترینها

• پس از جنگ جهانی دوم تا به امروز

پس از جنگ جهانی دوم، مسابقات اتومبیلرانی به عنوان بخشی مجزا از مسابقات کلاسیک، فعالیت خود را ادامه دادند. بخش Strictly Stock در مسابقات نسکار نیز به Grand National تغییر یافت که اولین مسابقه آن، در سال 1950 میلادی برگزار شد. در طول بیش از یک دهه، تغییرات و اصلاحات به منظور افزایش ‌ایمنی و بهبود عملکرد اتومبیل‌ها برای شرکت در مسابقات، مجاز بود تا ‌اینکه در اواسط دهه 60 میلادی، اتومبیل‌های مسابقه‌ای، اتومبیل‌هایی بودند که صرفأ با هدف شرکت در مسابقات ساخته می‌شدند حتی اگر از ظاهری شبیه به انواع تولیدی بهره می‌بردند.

دهه 50 و 60 میلادی، دوران ظهور اتومبیل‌های نیرومندی بود که از شاسی‌های اروپایی و موتورهای حجیم و نیرومند آمریکایی بهره می‌بردند که از آن جمله می‌بایست به ساخته‌های Allard، لوتوس 19S و AC Cobra‌ اشاره کرد. تلفیق شاسی‌های اروپایی، اغلب بریتانیایی، با موتورهای نیرومند 8 سیلندر خورجینی آمریکایی، سری مسابقات Can-Am را در دهه 60 و 70 میلادی، رقم زد.‌ این مسابقات که در آمریکا و کانادا (Can مخفف واژه کانادا و Am مخفف واژه آمریکا است) برگزار می‌شدند، با اتومبیل‌های مسابقه‌ای سبک وزنی همراه بودند که از موتورهای تولید سری آمریکایی بهره می‌بردند و قادر بودند تا به سرعت‌های بالای 320 کیلومتربرساعت، دست پیدا کنند.

اتومبیل‌های مسابقه‌ای Clubmans، با ویژگی‌های منحصربه‌فردش، از دهه 60 تا دهه 90 میلادی، جزو پرطرفدارترین اتومبیل‌ها در کلوپ‌های اتومبیلرانی بود. مسابقه اتومبیل‌های گرند تورینگ دسته 4 و مسابقه دسته 5 اتومبیل‌های تولیدی خاص، از سال 1976 به بعد، به فرم اصلی مسابقات اتومبیل‌های اسپرت، تبدیل شدند. آخرین مسابقه نسکار در پیست خاکی، در تاریخ 30 سپتامبر سال 1970 در پیست State Fairgrounds در کارولینای شمالی، برگزار شد. از سال 1972 تا 2003، دسته برتر مسابقات نسکار، با نام Winston Cup شناخته می‌شد چراکه شرکت تنباکو R.J.Reynolds و شرکت تولیدکننده سیگار وینستون، حامی و سرمایه‌گذار‌این مسابقات بود. تغییر برخی از قوانین در‌این دوران نظیر کاهش تعداد سالانه مسابقات از 48 به 31، باعث شد تا‌این سال‌ها، به عنوان (دوران مدرن) نسکار، نامگذاری شود.

 

در اروپا، سازمان FIA با به عاریت گرفتن قوانین ACO GTP و عدم‌ایجاد تغییراتی در آنها، مسابقات قهرمانی استقامتی دسته C یا همان (مسابقات قهرمانی اتومبیل‌های مسابقه‌ای) را برگزار کرد که اتومبیل‌های شرکت‌کننده از کابین پوشیده و فناوری‌های مدرنی بهره می‌بردند. سازمان FIA، بر آن شد تا در اوایل دهه 90 میلادی، مسابقات دسته C را به فرمت مسابقات گرند پریکس دوسرنشینه تبدیل کند که قوانین وضع شده برای نیروی محرکه آنها، کاملا با مسابقات فرمول یک، یکسان بود و از دورها و مسافت‌های کوتاهی بهره می‌برد. مسابقات قهرمانی IMSA GT، از سال 1983 میلادی با محوریت اتومبیل‌های پروتایپ و تمرکز کمتر روی اتومبیل‌های تولیدی، آغاز به کار کرد.

 مسابقات قهرمانی اتومبیل‌های تولیدی استرالیایی، برای اولین بار در سال 1987 میلادی برگزار شد. اولین مسابقه قهرمانی بین‌المللی اتومبیل‌های تورینگ که به اتومبیل‌های تورینگ گروه A، مشهور بود در سال 1987 میلادی برگزار شد. بخش Winston Cup نسکار، در دهه 90 میلادی، از محبوبیت بالایی در میان مردم برخوردار بود که با کاهش طرفداران مسابقه قهرمانی اتومبیل‌های مسابقه‌ای آمریکایی هم‌زمان شد.

 سازمان FISA، تصمیم گرفت تا مسابقات رالی را به 3 دسته گروه N اتومبیل‌های تولیدی، دسته A )اتومبیل‌های تولیدی اصلاح شده) و دسته B)اتومبیل‌های اسپرت اصلاح‌شده)، تفکیک کند. دسته B توسط FIA در سال 1982 میلادی به عنوان جایگزین دسته 4 (اتومبیل‌های گرند تورینگ اصلاح شده) و دسته 5 (اتومبیل‌های پروتوتایپ تورینگ) معرفی شد.

مسابقات IMSA GT، به سری مسابقات لمان آمریکایی توسعه یافت و اولین فصل از آن در سال 1999 میلادی برگزار شد که قوانین و نحوه برگزاری آن بسیار شبیه به مسابقات لمان اصلی بود زیرا اتومبیل‌های پروتوتایپ و GT در کنار یکدیگر در‌ این مسابقه حضور پیدا کردند. مسابقات بین‌المللی SCCA با مدت زمان یک ساعت برگزار شد که 3 دسته GT، GTS و تورینگ را در بر می‌گرفت. نسکار نیز در طول‌ این دوران و تا به امروز، روزبه‌روز محبوب‌تر شد و قوانین و مقررات آن توسعه یافت. مسابقات‌ایندی هم در سال 1996 از CART جدا شد تا تمرکز بیشتری روی مسابقات open wheel محلی معطوف شود.

 منبع: سایت برترینها

تعداد بازدید: 1192

•  محتویات قسمت دوم:

فدراسیون جهانی

مسابقات تور دوفرانس

سریع ترین دوچرخه های تایم تریل تور دو فرانس (تکنولوژی روز دوچرخه)

 

 

• فدراسیون جهانی دوچرخه سواری

پایه‌ های فدراسیون بین‌ المللی دوچرخه‌ سواری، در سال 1900 با تأسیس اتحادیه بین‌ المللی دوچرخه‌ سواری، ریخته شد. مرکز این اتحادیه در شهر پاریس بود. در حال حاضر فدراسیون بین‌المللی دوچرخه‌سواری که آن را به اختصار فیاک می‌نامند و از طرف کمیته بین‌المللی المپیک نیز به رسمیت شناخته شده است، به کار توسعه، هدایت و ایجاد مقررات جدید می‌پردازد.

فیاک عضو اصلی اتحادیه بین‌المللی دوچرخه‌سواری نیز هست. مقر فیاک در شهر رم قرار دارد. مشهورترین مسابقات دوچرخه‌سواری جاده در دنیا، تور دوفرانس است که مسافتی بالغ بر 3500 کیلومتر را در بر می‌گیرد. تور دوفرانس در سال 1903 به ابتکار هانری دگرانژ سردبیر مجله آتو در فرانسه پا گرفت و از آن تاریخ به بعد همه ساله به طور منظم و با شرکت بهترین دوچرخه‌سواران جهان برگزار می‌شود.

منبع:https://www.beytoote.com

• سریع ترین دوچرخه های تایم تریل تور دو فرانس

تورنمنت دوچرخه سواری تور دو فرانس بزرگترین مسابقات قهرمانی دو چرخه سواری است. هر ساله شاهد برگزاری مسابقات دوچرخه‌ سواری دور فرانسه یا تور دو فرانس هستیم که از جمله‌ی معتبرترین رقابت‌های دوچرخه‌سواری در دنیا است، بطوریکه تنها ورزشکاران حرفه‌ای با توانایی بالا می‌توانند این تورنمنت را به پایان برسانند.

به بیان بهتر به پایان رساندن این تورنمنت استقامتی در نوع خود یک موفقیت بزرگ است، حال آنکه قهرمانی در آن یکی از بزرگ‌ترین اتفاقاتی است که یک دوچرخه سوار می‌تواند در طول دوران ورزشی خود به دست بیاورد. با توجه به اینکه این روزها فناوری به جزئی جدانشدنی از زندگی تبدیل شده، ورزش نیز از این قاعده مسنثنی نیست. ردپای فناوری را می‌توان در ورزش دوچرخه‌سواری نیز پیدا کرد. علاوه بر علم ورزش و بدنسازی برای آماده کردن بدن ورزشکاران، دوچرخه‌های مورد استفاده نیز با استفاده از آخرین یافته‌های مهندسی تولید می‌شوند تا بهترین عملکرد را در نزدیک‌ترین شرایط رقابتی داشته باشند.

سریع‌ترین دوچرخه‌های مورد استفاده در توردوفرانس در مرحله‌ی زمان گیری این مسابقات مورد استفاده قرار می‌گیرد که بنابر اطلاعات ارائه شده حتی قادرند تا به سرعت ۵۵ کیلومتر در ساعتی دست پیدا کنند. تیم‌های شرکت کننده در این رقابت‌ها در مسابقات امسال شانس این را دارند که دو بار در طول مسابقات از دوچرخه‌های زمان‌گیری یا تایم‌تریل (Time Trail) استفاده کنند. اولین مرحله مربوط به مسیر ۱۴ کیلومتری در دوسلدورف آلمان بوده و دومین باری که می‌توانند از این دوچرخه‌ها استفاده کنند، مربوط به مرحله‌ی ماقبل آخر در مارسی فرانسه است که مسیری ۲۲.۵ کیلومتری دارد.

 

• در ادامه تمام دوچرخه‌های زمان‌گیری هر ۲۲ تیم حاضر در مسابقات را از نظر خواهیم گذراند.

در تصویر زیر تیلور فینی را از تیم کانندیل-درِیپَک را روی دوچرخه‌ی Cannondale Slice RC مشاهده می‌کنید. این دوچرخه سوار آمریکایی موفق شده تا در دوسلدورف کار خود را در رتبه‌ی ۱۲اُم پایان دهد.

دوچرخه‌ی Cannondale Superslice را در تصویر پایین مشاهده می‌کنید که برای اولین بار از ترمزهای دیسکی در یک دوچرخه طی رقابت‌های زمان گیری تور دو فرانس استفاده شده است.

آلبرتو بتیول از تیم کانندیل-دریپک با استفاده از این اولین دوچرخه‌ی زمان گیری مجهز به ترمز دیسکی در دوسلدورف حاضر شده و موفق شده تا رتبه‌ی ۶۴اُم را کسب کند.

 

دوچرخه‌ی مفهومی زمان‌گیری متعلق به ترِک (Trek) با نام Trek Speed در مسابقات تایم‌تریل.

 

جان دِگِنکولب از تیم Trek-Segafredo روی دوچرخه‌ی ترِک اسپید در مسابقات زمان‌گیری دوسلدورف. دوچرخه‌سوار آلمانی موفق شد تا این رقابت را در رتبه‌ی ۵۸اُم پایان دهد.

در تصویر پایین دوچرخه‌ی متعلق به تیم آستانا را مشاهده می‌کنید. Argon 18 E-118 نام این دوچرخه‌ی زیبا است.

 

فابیو آرو، دوچرخه‌سواری ایتالیایی روی دوچرخه‌ی آرگون ۱۸ قرار گرفته و مسابقه زمان گیری را در جایگاه ۶۶ اُم پایان برد.

 

در تصویر زیر پیتر ساگان را از تیم Bora-Hansgrohe مشاهده می‌کنید که روی دوچرخه‌ی مخصوص S-Works Shiv قرار گرفته است. این دوچرخه‌سوار اسلواک موفق شد تا مسابقه را در رتبه‌ی ۱۸ تمام کند.

تیم کاتوشا-آلپسین با دوچرخه‌ی Canyon CF پای به تور دو فرانس گذاشته بود.

تونی مارتین از تیم کاتوشا-آلپسین روی دوچرخه‌ی Canyon Speedmax CF قرار گرفته و موفق شد به عنوان قهرمان جهان مسابقه‌ی زمان‌گیری را در جایگاه چهارم به اتمام برساند.

 

تیم آمریکایی BMC Racing از دوچرخه‌های BMC Timemachine در مسابقات تایم‌تریل استفاده کرد.

 

ریکی پورته، رکاب زن تیم بی‌اِم‌سی را روی دوچرخه‌ی موسوم به Timemachine از این کمپانی مشاهده می‌کنید. این دوچرخه‌سوار مسابقه‌ی زمان گیری را زیر باران در جایگاه ۴۹اُم به پایان رساند.

 

تیم Direct Energy از دوچرخه‌های زمان‌گیری BH Aerolight در تور دو فرانس استفاده کرد.

 

در تصویر زیر توماس وئِکلر را روی BH Aeorolight مشاهده می‌کنید که مسابقه‌ی زمان‌گیری را در رتبه‌ی ۱۵۸اُم به پایان رساند.

 

تیم فرانسوی AG2R-La Mondiale از دوچرخه‌های Factor Slick  برای زمان‌گیری استفاده کرده است.

 

در تصویر زیر ماتیاس فرانک را از تیم AG2R-La Mondiale مشاهده می‌کنید. این رکاب‌زن سوئیسی مسابقه‌ی زمان‌گیری دوسلدورف را در جایگاه ۱۰۴اُم به پایان رساند.

 

تیم Fortuneo-Oscaro از دوچرخه‌ی Look 796 Monoblade استفاده کرد.

 

برایس فایلو، رکاب‌زن این تیم را در تصویر زیر روی دوچرخه‌ی Look 796 Monoblade مشاهده می‌کنید. این دوچرخه‌سوار کار خود را در رتبه‌ی ۱۴۸اُم به پایان رساند.

 

تیم Cofidis-Solutions Credits از دوچرخه‌ی Orbea Ordu برای مسابقات زمان‌گیری استفاده کرده است.

 

نیسر بوهانی با استفاده از دوچرخه‌ی Orbea Ordu موفق شد تا مسابقه را در جایگاه ۱۹۳اُم به پایان برساند.

 

دوچرخه‌ی Lapierre Aerostorm DRS که توسط تیم FDJ مورد استفاده قرار گرفته و رکاب‌زن آن موفق شد رقابت را در جایگاه ۶۰اُم به پایان برساند.

 

 

تیم Dimenssion Data از دوچرخه‌ی Cevelo p5 استفاده کرده است. این تیم دو رنگ قرمز و مشکی با رگه‌هایی از رنگ سبز این دوچرخه را در اختیار داشته و دوچرخه‌ سوار آن موفق شده تا رقابت را در رتبه‌ی ۱۷۶اُم به پایان برساند.

 

در تصویر زیر دوچرخه‌ی Scott Plasma از تیم Orica Scott را مشاهده می‌کنید که دوچرخه سوار آن موفق شد با استفاده از آن رقابت را در رتبه‌ی ۲۹اُم به پایان برساند.

 

 

تیم مطرح Movistar از دوچرخه‌ی Canyon Speedmax CF استفاده کرد. آلخاندرو والورده اسپانیایی به عنوان رکاب‌زن این تیم نتوانست رقابت را به پایان برساند و در اثر تصادف از ادامه مسابقه زمان‌گیری انصرف داد.

 

 

تیم Sunweb از دوچرخه‌ی Ginat Trinity Pro در رقابت زمان‌گیری استفاده کرد. رکاب‌زن آلمانی این تیم با استفاده از این دوچرخه کار خود را در رتبه‌ی ۴۷اُم به پایان رساند.

 

 

تیم بلژیکی Quick Step Floors از دوچرخه‌ی Specialized S-Worls Shiv استفاده کرد که با استفاده از آن این تیم در مسابقات زمان‌گیری موفق شد تا رتبه‌ی ۵۶اُم را به خود اختصاص دهد.

 

 

تیم Bahrain-Marida با استفاده از دوچرخه‌ی Marida Warp در مسابقه‌ی زمان گیری شرکت کرد که سانی کولبرلی ایتالیایی موفق شد در رتبه‌ی ۲۳ به کار خود پایان دهد.

 

 

تیم دوچرخه‌ سوار امارات متعلق به خطوط هوایی امارات نیز با دوچرخه‌ی Colnago K.One در این رقابت شرکت کرد. رکاب‌زن این تیم موفق شد تا کار خود را در جایگاه ۱۱۳اُم به پایان برساند.

 تیم Wanty-Groupe Gobert از بلژیک نیز با استفاده از دوچرخه‌ی Cube Aerium C:68 در مسابقه‌ی زمان گیری شرکت کرد.

 

تیم Lotto-Soudal نیز با استفادهاز Ridley Dean در مسابقه زمان‌گیری شرکت کرد. این تیم با استفاده از دوچرخه‌ی Ridley Dean کار خود را در جایگاه ۱۹۶اُم به پایان رساند.

تیم LottoNL-Jumbo از دوچرخه‌ی Bianchi Aquila CV در مسابقه‌ی زمان‌گیری استفاده کرد. جورج بنت، دوچرخه‌سوار این تیم که نیوزلندی است، رقابت را در جایگاه ۱۶۲ به پایان رساند.

 

تیم Sky از دوچرخه‌ی Pinarello Bolide در رقابت‌های خود استفاده کرد. کریس فرومه به عنوان مدافع عنوان قهرمانی با استفاده از این دوچرخه در مسابقات زمان‌گیری جایگاهی بهتر از ششمی به دست نیاورد.

 

گراینت توماس، دیگر رکاب‌زن تیم اسکای موفق شد با همان دوچرخه‌ی Pinarello Bolide و زمان ۱۶ دقیقه و ۴ ثانیه به مقام اول در مسابقه زمان‌گیری دست پیدا کند. سرعت متوسط وی در این مسابقه ۵۲.۲۸ کیلومتر در ساعت ثبت شده است.

 

منبع: https://www.zoomit.ir

تعداد بازدید: 47750

 

(ورزش بوکس) یا مشت زنی از جمله ورزش های پر طرفدار امروزی در میان اکثر جوان ها می باشد. بوکس یا مشت زنی یکی از رشته های ورزش رزمی است که در آن دو نفر با ضربات مشت در دو نوع آماتور و حرفه ای، با یکدیگر مبارزه می کنند.

 

 

• مختصری از ورزش و اصول بازی:

در ورزش بوکس نیروی بدنی و استفاده از تکنیک دارای اهمیت بسیاری است و به جهت طبیعت خاص این ورزش ، افرادی که دارای عادتهای روانی جنگجویی و مبارزه طلبی می باشند به آن روی می آورند . در این ورزش شهامت و قدرت زیاد مورد نیاز است و تکنیکهای آن شامل عملکردهای سریع و عکس العمل های فعال می باشد. ورزش بوکس در راند های 3 دقیقه ای و با کنترل دقیق داور وسط در داخل رینگ انجام می شود . هدف طرفین مبارزه گرفتن امتیاز بوسیله وارد کردن ضربات و به زانو درآوردن حریف می باشد . امتیاز به ضربات کوبنده ای تعلق می گیرد که با مشت بسته بوسیله هر کدام از دستها به طرفین سر ، صورت و یا تنه در بالای کمر اصابت نماید.

 منبع: https://namnak.com

• تاریخچه ورزش بوکس

هیچ وقت تاریخ دقیقی از شروع ورزش بوکس یا مشتی زنی دراختیار نبوده ولی چیزی که مشخص است قدمت این ورزش در روم باستان است جایی که مشت زن ها برای مبارزه از دستکش های چرمی که بروی آنها سنگ و فولاد مجهز شده بود، استفاده می کردند. با این دستکش ها در پایان مبارزه، بطور قطع یک نفر کشته شده زمین مبارزه را ترک می کرد.

 

• هر آنچه که باید از ورزش بوکس بدانید

این مبارزات رومی بعدها در المپیادهای باستان منسوخ شده و دستکش های چرمی محکم جایگزین آن دستکش های سنگی و سیمی شد. مسابقات رسمی ورزش بوکس در 677 سال قبل از میلاد حضرت مسیح و در 23مین بازی المپیک اولین رقابت های خود را آغاز کرد که در پایان بوکسور اهل سمیرنا بنام ابراستوس به مقام قهرمانی رسید. در قرن 18، سن برنادن یک کشیش ایتالیایی ورزش بوکس را که تقریبا فراموش شده بود برای جایگزینی مسابقات شمشیربازی که تلفات زیادی داشت دوباره احیا کرد.

 ورزش بوکس روز بروز در حال پیشرفت بود و در سال 1890 توسط مارکیز کوئینزبری قانونمند شد و برای مبارزات استفاده از دستکش بوکس الزامی شد و اولین مسابقات با قواعد و قوانین جدید در سال 1892 بود، جایی که در پایان جمس می کوربت به مقام قهرمانی رسید.

 

• بوکسور های ایرانی و تاریخچه بوکس در ایران

معروف است که هوارد باسکرویل از آمریکا که به مدیریت کالج آمریکائی در رضاییه منصوب شده بود، نخستین کسی است که ورزش بوکس را به ایران آورد. او بعدها با مشروطه خواهان ایران همراه شد و در جریان جنگی کشته شد.

سالهایی که صنعت سینمای ایران ترقی کرد جوانان روی پرده سینما این ورزش را دیده و با خود تمرین میکردند چند نفری هم که در آن سالها به خارج برای تحصیل رفته بودند به این ورزش آشنا شدند. در سالهای 1314 یک نفر مهندس از کشور چکسلواکی موسوم به فایت که مامور ایران در کمپانی اشکودا در تهران شده بود وارد ایران شد.

 فایت یکی از قهرمانان معروف سنگین وزن اروپا بود و چندین سال قهرمان اروپا بود و یک بار هم ماکس شملینگ آلمانی را مغلوب کرده بود. چند نفر از علاقه مندان در آن دوران نزد ایشان مشغول به تمرین شدند که آقایان ناطقی (محصل مدرسه نظام) و استوار زنگنه پور از جمله این افراد بودند.

منبع: https://namnak.com

• مسابقات و قوانین مسابقات بوکس

 در همین سالها در بعضی از شهرهای ایران جوانان با این ورزش آشنا شدند برای مثال درمشهد منوچهر مهران و حسین بنایی و چند نفر دیگر نزد یک نفر مهندس برق آلمانی به تمرین این فن مشغول بودند.

بوکس در ایران پس از فعالیتی 34 ساله با پیروزی انقلاب دچار وقفه شد این رشته پس از ده سال بار دیگر راه اندازی شد و بدلیل ابهامات ایجاد شده و عدم تفاوتی که در جامعه بین بوکس حرفه ای و آماتور وجود داشت این رشته جایگاه گذشته خود را بدست نیاورد و در این میان مسائل شرعی و برخی اظهارات در این زمینه بر ابهامات افزود و ذهنیتهای منفی نسبت به بوکس ایجاد کرد.

•  زمان مسابقه بوکس

در کلیه مسابقات جهانی و المپیک و دیگر مسابقات رسمی وقت مسابقه سه دوره(راند) سه دقیقه ای تعیین شده که بین هر راند یک دقیقه استراحت خواهد بود. در مسابقات دو جانبه تعداد دور ها به همین ترتیب خواهد بود .لیکن در صورت توافق طرفین می توان در 4 دوره 3 دقیقه ای یا 6 دوره 2 دقیقه ای مسابقه را انجام داد . هر شرکت کننده مجاز است یک نفر کمک و یک نفر دستیار داشته باشد که او را هنگام استراحت بین هر راند تر و خشک کند.

• ابعاد و اندازه رینگ بوکس و دیگر لوازم آن

رینگ در تمام مسابقات باید به شرح ذیل باشد :1- اندازه رینگ بوکس حداقل 4٫90 متر در 4٫90 مترو حداکثر 6٫10 در 6٫10 متر مربع است . 2- کف رینگ باید مسطح و محکم و دست کم 50 سانتیمتر از لبه خارجی طنابها به بیرون ادامه داشته باشد. 3- کف رینگ باید با نمد یا لاستیکی به قطر حداقل 1٫50 و حداکثر 1٫90 سانت پوشیده شود و روی آن پارچه برزنتی محکمی به طوریکه نمد یا لاستیک و تمام سطح رینگ را بپوشاند کشیده شود . 4- سه رشته طناب اطراف رینگ به ضخامت حداقل سه سانتیمتر و حداکثر 5 سانتیمتر باید کشیده شود به طوریکه فاصله طنابها از کف رینگ به ترتیب 40 و 80 و 130 سانتیمتر باشد. طنابها باید در هر سمت در محل متساوی با پارچه ای به عرض 3 الی 4 سانتیمتر متصل باشد.

منبع: https://namnak.com

•  دستکشها :

دستکشهای مسابقه هر یک باید به وزن 8 اونس ( 227 گرم) باشد بطوری که وزن چرم روکش دستکشها و محتویات آن مساوی باشد ( با 4 اونس روکش چرمی و 4 اونس محتویات آن ) البته در تمرینات از دستکشهای 12 و 14 و 16 اونس استفاده می شود . محتویات داخل دستکش نباید جابجا و روی چرم روکش دستکش بریدگی داشته باشد . بند دستکشها باید بدون سر فلزی و در پشت مچ دست بسته شود .

•  بانداژها :

باندازها باید از نوعی که در پانسمان زخم به کار می رود بطول 2٫5 متر و عرض 4٫5 سانتیمتر استعمال شود .لیکن در مورد بانداژهای زخیمتر برای هر دست فقط 2 متر مجاز می باشد .

•  لباس شرکت کننده :

کفش یا پوتین سبک و بدون هیچ پاشنه ای – شلوار کوتاه که تا نیمه ران برسد و زیر پیراهن رکابی که سینه و پشت را بپوشاند و در صورتیکه پیراهن و شلوار یکرنگ باشد در کمر باید توسط باندی از رنگ دیگر مجز ا باشد. تبصره :1- منظور از کمر خط تصوری است که از ناف تا بالای لگن خاصره می باشد . 2- استفاده کلاه محافظ دندان لاستیکی و بیضه بند کاپ دار از انواع المینیوم یا کائوچویی مجاز است 0در مسابقات آماتوری و الپیادها و جهانی اجباری می 3- استفاده کمربندهای چرمی و سگکهای و هر نوع اشیا ممنوع است . 4- استفاده روغن وازلین و شبیه آن بصورت و تمام بدن و انواع مشکوک آن که برای حریف زیان اور است مجاز نیست . 5- استفاده شلوارهای بافتنی و انواع شلوار شنا مجاز نمی باشند.

 

 منبع: https://namnak.com

• لوازم رینگ :

عبارت است از 2 عدد سینی چوبی که در آن مقداری کلیفون برای کف پاها و 2 عدد چهار پایه و دو بطری آبخوری و دو لگن خاک اره و دو سطل آب و میز و صندلی کافی برای داور زنگ و کرنومتر دقیقه و ثانیه شمار و یک جعبه کامل لوازم کمکهای اولیه پزشکی .

 

منبع: https://namnak.com

• لوازم مورد نیاز در رشته بوکس
  • کلاه محافظ :برای جلوگیری از صدماتی که به سر و صورت وارد شده و در برخی موارد بسیار خطرناک بوکسورها موظفند در مسابقات و تمرینات از کلاه محافظ استفاده نمایند . این نوع کلاهها که توسط شرکتهای مختلف ساخته می شود برخی از سر و دماغ و دهن و گوشها و گونه ها محافظت می کنند و برخی دیگر فقط ناحیه سر و گوش و گونه ها را می پوشانند که انتخاب نوع کلاه با کمیته برگذاری مسابقات است که قبلا تصمیم گیری می نماید.

• برخی از مفاهیم ورزش بوکس
  • جب : پر کاربرد ترین ضربه مشت در این رشته ورزشی هست که به وسیله دست پیشرو (دستی که سمت پایی که جلو تر قرار داره هست) مشتی به سمت چانه حریف روانه میشه.
  • کراس : این مشت با دست غالب پرتاب میشود و با قدرت زیادی همراه هست. با چرخش کوچکی در ناحیه تاب کمرگشت همراه هست.
  • آپرکات : مشتی که از فاصله نزدیک و از پایین به سمت چانه حریف روانه میشه.
  • هوک : ضربه مشتی که از طرفین به سمت صورت حریف وارد میشه و با توجه به معنی کلمه هوک که به معنی قلاب هست، حرکت آرنج ها در این ضربه به صورت قلاب در میاد.
  • ساتپو : وقتی که یه مبارز چپ دست در مقابل یک مبارز راست دست قرار میگیره و دو مبارز مجبورند فرم ایستادنشون رو به کل تغییر بدن.

مبارز داخلی و خارجی :یه مبارز خارجی سعی میکند فاصله خودش را با حریف حفظ کند تا در موقعیت مناسب از جب استفاده کند در صورتی که یه مبارز داخلی نزدیک به حریفش کار میکند و فنی مثل آپرکات رو بیشتر ترجیه میدهد.

منبع: https://namnak.com

 

• اصطلاحات تخصصی ورزش بوکس
• وزنهای مختلف بوکس
  • مگس وزن تا 48 کیلو.
  • خروس وزن تا 54 کیلو.
  • پر وزن تا 57 کیلو.
  • سبک وزن تا 60 کیلو.
  • نیم وزن سبک تا 63٫5 کیلو.
  • نیم وزن تا 67 کیلو.
  • میان وزن سبک تا 71 کیلو.
  • میان وزن تا 75 کیلو.
  • نیم سنگین تا81 کیلو.
  • سنگین وزن تا91 کیلو.
  • فوق سنگین تا 91+ کیلو.

 منبع: https://namnak.com

• قوانین ورزش بوکس

بوکس نیز مانند تمامی ورزشها دارای قوانینی است که البته در اکثر ورزشها این قوانین پیچیده نیست و بوکس هم از این قاعده مستثنی نیست. در ورزش بوکس قوانین به دو دسته مسابقات و عمومی تقسیم می شوند. قوانین عمومی مانند نحوه ایستادن ، نحوه مشت زدن و … می باشد و قوانین مسابقات مربوط به وزن کشی و … می باشد.

1.دو بوکسور باید هم وزن باشند

2.بوکسورها تا 24 یا 36 ساعت قبل از مسابقه باید در وزن خود باشند

3.اگر بوکسوری در وزن خود نباشد 1 ساعت به او وقت داده می شود تا به وزن مسابقه برسد

4.مسابقه بوکس باید در رینگ برگزار شود که از سطح زمین فاصله داشته باشد

5.بوکسور اجازه ضربه زدن به بالای کمربند حریف را دارد و ضربه به زیر کمربند خطا می باشد

6.ضربه زدن با سر ، شانه ، آرنج خطا می باشد

7.مشت زدن با دستکش باز ، داخل دستکش ، مچ ، بیرون دست و یا کناره کف دست خطا می باشد

8.مشت زدن به پشت حریف ( گردن ، سر و بدن ) خطا می باشد

9.بوکسور اجازه گرفتن حریف و ضربه همزمان را ندارد

10.نشستن روی پا یا به اصطلاح (duck ) تا اندازه ای که سر شما پایین تر از کمربند حریف باشد مجاز نیست.

 11.پس از سوت داور و اعلام قطع بازی یا اتمام راند ، امکان ضربه زدن به حریف وجود ندارد.

 12.اجازه درآوردن لثه برای استراحت کردن در طول راند وجود ندارد.

13.وقتی حریف شما Knock down شده است ، شما باید به دورترین نقطه رینگ ( گوشه مقابل حریف ) بروید و منتظر بمانید.

14.وقتی شما حریف را نقش زمین می کنید ، موقعی که حریف روی زمین افتاده است نباید به او مشت دیگری بزنید .

15.مشت زنی که روی زمین می افتد فقط 10 ثانیه فرصت دارد تا سر پا بایستد.

 16.بوکسوری که ضربه زیر کمربند به او وارد میشود ، 5 دقیقه فرصت دارد تا به مسابقه برگردد وگرنه بازنده اعلام می شود.

 17.اگر بوکسوری از عمد ضربه خطایی بزند و خطا توسط داوران عمدی اعلام شود ، بوکسور بازنده اعلام می شود.

   منبع: https://namnak.com

• نکات مهم دفاع کردن در ورزش بوکس

کاملا خونسرد باشید و هرگز نفس خود را حبس نکنید. اگر از ضربه خوردن میترسید و چشمانتان بسته می شود این کاملا طبیعی است. از دوست خود درخواست کنید که ضربه های خود را آرام تر و آهسته تر بزند تا مغز و بدن شما این مسئله را درک کند. خواهید دید که با گذشت زمان این مسئله کاملا عادی می شود.

دستهایتان را بالا نگهدارید ، آرنج ها را پایین بیاورید و سرتان را برای جاخالی دادن تکان دهید. این نکته بسیار مهم است که حتی بوکسورهای حرفه ای نیز به این نکته اهمیت نمی دهند که گارد شما باید کاملا بسته باشد. یک بوکسور خوب را میتوان از روی گاردش تشخیص داد پس به هیچ عنوان مخصوصا تازه واردین نباید دستهای خود را پایین بیندازند. همچنین بهترین روش دفاع جا خالی دادن سر است تا ضربه حریف به سر شما برخورد نکند.

به دور رینگ ندوید. از حرکات اضافه و رقص پای زیاد نیز خودداری کنید. این کارها فقط شما را خسته تر می کند و هیچ فایده ای ندارد. برای فرار از حمله حریف فقط کافی است مانند یک گاوباز عمل کنید و حمله او را مدیریت کنید.

بدن خودتان را به عقب مایل نکنید. گارد یک بوکسور باید کمی رو به جلو و در حالت تهاجمی باشد حتی در هنگام دفاع کردن. چشمان خود را هنگام ضربه خوردن نبندید چون اگر نبینید ضربه ی بعدی را نیز خواهید خورد. البته برای مبتدیان بسیار این کار سخت است اما همانطور که گفتم با تمرین میتوانید چشمان خود را نیز باز نگهدارید.

حتما منتظر نباشید که بعد از ضربه های حریف شما ضربه بزنید. همیشه گفتند که بهترین دفاع حمله است. پس در بین ضربات ترکیبی حریف درست همانجا که انتظارش را ندارد به او حمله کنید و با این کار از خودتان نیز دفاع کنید.

 

• شرایط و ویژگی های رینگ بوکس
  • محل بوکس:

محل بوکس که رینگ نام دارد. محل بوکس از داخل طناب ها 6٫10 × 6٫10 متر مساوی با 20 ×20 فوت و از خارج 8 × 8 متر مساوی با 26 × 26 فوت می باشد. گوشه ها بایستی بخوبی (در قدیم با پارچه و پنبه)توسط تشکهای مخصوص پوشیده شود. محوطه از چهار طرف توسط 4 طناب پوشیده شده که قطر طنابها یک اینچ و روی آن توسط پارچه نرمی یا لاستیک پوشانده می شود.

 فواصل طناب ها از کف محوطه به ترتیب 30 , 60 , 90 , 120 سانتی متر می باشد. کف محوطه بوکس بایستی با تشک به ضخامت 5 سانتی متر و روی تشک را نیز با برزنت محکم پوشیده شده و توسط طناب به کف محوطه بسته می شود. . ارتفاع کف رینگ 91 الی 122 سانتیمتر بالا تر از سطح زمین می باشد .

 رینگ مشت زنی در مرکز سالن مستقر می شود به گونه ای که امکان دید از تمام جهت به داخل آن وجود داشته باشد . تعداد جمعیت تماشاچی در مسابقات به حساسیت مسابقه و امکانات سالن بستگی دارد.

 

 منبع: https://namnak.com

• نحوه برد و باخت در مسابقات بوکس

به دو طریق بوکسور برنده تعیین می گردد :

 الف) برد با امتیاز :هر دو بوکسور قبل از شروع مسابقه طبق مقررات دارای 20 امتیاز هستند . بر مبنای ضربات خورده شده که مجموع آنها را بر 3 تقسیم کرده و حاصل آنرا از 20 کم کرده و در ورقه داوری ثبت می نمایند . مثلا ( بوکسور برنده 20 و بازنده 18 ) یعنی بوکسور بازنده 6 ضربه از حریف دریافت کرده و هیچگونه ضربه ای نخورده است. اگر بوکسور بازنده نیز ضرباتی زده باشد این محاسبه پس از کسر ضربات انجام خواهد شد. این محاسبه در یک دقیقه وقت استراحت توسط داوران کنار انجام میشود.(داور وسط حق دادن امتیاز کتبی را ندارد)

 ب) برد با ضربه فنی :به طور معمول هر گاه بر اثر ضربه ای بجز دو کف پای بوکسور جای دیگر او مانند لگن و دست و زانو و غیره با کف رینگ تماس بگیرد ( با لیز خوردن اشتباه نشود (یا روی طناب بی حال افتاده و یا تلو تلو خورده به زمین بیفتد داور باید به او 10 ثانیه فرصت بدهد و این اوقات را با شمردن بلند و انگشتان به بوکسور تفهیم کند.

• نحوه محاسبه برد و باخت در رشته بوکس

هرگاه بوکسور تا قبل از رسیدن به شماره 8 آمادگی خود را اعلام کند و داور تشخیص دهد که او سرحال و آماده مبارزه است دیگر از گفتن شماره 9 و 10 خودداری کرده و با گفتن کلمه بوکس مبارزه را مجددا آغاز می نماید. هرگاه بوکسور در شمارش 8 اعلام آمادگی کند ولی این اعلام از روی غیرت و به توصیه دوستان و تماشاگران باشد ولی قدرت و توان حفظ تعادل خود را نداشته باشد داور به شمارش ادامه داده و او را ناک اوت محسوب می کند . در اینگونه مواقع داور باید با صدای بلند نوع ناک اوت و جلوگیری از ادامه بازی او را با کلمات رایج اعلام کند.

•  نحوه امتیاز دادن در مسابقه بوکس:

ضربه ای که با 4 بند انگشت بدون برخورد به مانعی به نقاط مجاز بدن حریف وارد می شود یک امتیاز خواهد داشت و برنده بر طبق تعداد ضربه ها تعیین خواهد شد .

بد یهی است که تعداد ضربات زده شده توسط بوکسور برنده را درپایان هر راند تقسیم بر 3 نموده و حاصل تقسیم را از امتیاز 20 بوکسور بازنده کسر می نماید به هر بوکسور در شروع هر راند 20 امتباز تعلق می گیرد

مثال:

اگر تعداد ضربات رد و بدل شده بوکسور برنده 3 مشت باشد به این طریق عمل میشود (19=20-1=3÷3 ) بوکسور برنده 20 و بوکسور بازنده 19 امتیاز خواهند داشت.

هرگاه تعداد ضربات بوکسور برنده 2 مشت باشد چون 2 بر 3 قابل قسمت نیست داور به بوکسور برنده یک مشت اضافه کرده تا برای تقسیم مناسب شود ولی به مجرد شروع راند دوم یک مشت داده شده را برای بوکسور مقابل منظور می نماید و نسبت به ضربات دیگر حساس می کند.

 اگر تعداد ضربات بوکسور برنده 1 باشد راند اول را 20 – 20 امتیاز داده ولی به مجرد شروع راند دوم یک مشت اضافه را برای بوکسور مزبور حساب کرده و بر مبنای آن شمارش راند دوم را شروع می کند.

اگر تعداد ضربات بوکسور برنده 4باشد (1=3÷4) به بوکسور برنده 20 و بازنده 19 داده و راند بعد را با یک مشت برتری به نفع بوکسور برنده شروع می کنند.

• فواید بی نظیر ورزش بوکس

تمرین بدنی کامل

بوکس، تقریباً عضلات تمام بدن را درگیر می کند. عضلات کول، سرشانه، جلو بازو، پشت بازو، شکمی، سینه و پشت، تقریباً عضلاتی هستند که هنگام مشت زدن، گارد گرفتن و جاخالی دادن بکار گرفته می شوند. عضلات پاهای شما هم برای اینکه درون رینگ مسابقه سر پا بمانید درگیر هستند، و به شما کمک می کند تا از حریف واقعی یا مجازی تان بگریزید.

 سوزاندن فوق العاده کالری

هر یک ساعت انجام تمارین بوکس، برابر با سوزاندن 600 کیلو کالری می باشد. هم چنین در نتیجه ترشح هورمون رشد، ضمن افزایش توده عضلانی در مدت استراحت نیز، بدن تان به سوزاندن کالری ادامه خواهد داد.

کارکرد موثر قلب

مشت زدن و جهش درون رینگ بوکس، انرژی قابل توجهی مصرف می کند، بهمین دلیل بوکس ورزشی موثر برای تمرین استقامت قلبی نیز بحساب می آید.

با تمرینات شدید با کیسه بوکس می توانید استقامت خود را بالا ببرید اینگونه که 3 دقیقه به کیسه مشت بزنید، و 1 دقیقه برای استراحت اطراف کیسه رقص پا کنید، حالا دوباره مشت زنی تان را از سر بگیرید.

تخلیه کننده عالی استرس

بوکس یک فعالیت فیزیکی است که مزایای روانی فراوانی هم دارد! ضربه زدن به کیسه بوکس و تمرکز بر مشت زنی و ترکیب ضربات، امکان رهایی از ناامیدی، عصبیت و حس تهاجمی را برای شما به ارمغان می آورد.

 

• رژیم غذایی یه بوکسور شامل چیست؟

مهمترین رژیم غذایی یک بوکسور پروتئین است که در موادی مثل مرغ، ماهی، تخم مرغ، کره بادام زمینی و سبزیجات و میوه ها یافت می شود . به علاوه بدن شما به یه سری چربی های مفید هم نیاز دارد که با مصرف روغن زیتون، آواکادو و آجیل به دست می آید. بدن شما به تعادل در استفاده از مواد مغذی نیاز دارد و بخاطر تمرین های سخت، شما احتیاج به این چربی ها دارید.

 

تعدادی از بوکسور معروف های جهان (سبک وزن)

• Hiroki Ioka

• Napa Kiatwanchai

• Jum-Hwan Choi

• Hideyuki Ohashi

منبع: https://namnak.com

تعداد بازدید: 1991

 

• تاریخجه
• انواع مسابقات دوچرخه سواری
• 12 مرحله علمی برای دوچرخه سواری

• تاریخچه

دوچرخه وسیله نقلیه‌ای است سبک و دارای دو چرخ که به کمک پا زدن حرکت می‌کند. تاریخچه دوچرخه‌سواری به عنوان یک ورزش با تاریخچه خود دوچرخه، ارتباط کامل دارد.

اولین فرد در تاریخ که سوار بر دوچرخه شد، یک فرانسوی به نام سیوراک (sivrac) بود. سیوراک، در سال 1690 میلادی دوچرخه‌ای چوبی ساخت که شاخه‌هایی عمودی بر روی چرخهای آن قرار داشت و هر دو چرخ به وسیله یک چوب افق به هم متصل می‌شد. این دستگاه، پنجه رکاب نداشت و حرکت آن به کمک فشار دادن پاها بر روی زمین صورت می‌گرفت. اهالی پاریس، دوچرخه سیوراک را اسب چوبی عنوان داده بودند.

 

دوچرخه‌ فون دریاس

اسب چوبی گرچه تعجب مردم پاریس را برانگیخته بود، چندان مورد استقبال قرار نگرفت و فقط فروشندگان دوره‌گرد بودند که برای حمل بار از آن استفاده می‌کردند.

در سال 1817، در شهر کارلسروهه آلمان شخصی به نام بارون فون دریاس دوچرخه پایی کاملتری ساخت و یک زین کوچک هم بر روی آن قرار داد. دوچرخه‌های فون دریاس به زودی در چند پایتخت اروپایی به مردم معرفی شد و شخصی به نام دنیس جانسون یکی از آنها را با خود به انگلستان برد تا از روی آن بسازد و بفروشد.

دنیس جانسون کلاسهایی برای آموزش فن دوچرخه‌سواری ترتیب داد و با این کار مشتاقان بسیاری برای کالای خود به وجود آورد. به این ترتیب، کار و بار دنیس جانسون به قدری گرفت که دوچرخه‌سواری تبدیل به یکی از تفریحات محبوب و متداول روز شد.

در سال 1818، شخصی به نام بارون ساوربرن در فرانسه دوچرخه‌ای ساخت که دارای چرخ بسیار بزرگی در جلو و چرخ کوچکی در عقب بود. به چرخ جلو این دوچرخه عجیب، طنابی دایره‌وار (به صورت حلقه) بسته می‌شد که راننده باید آن را با دست می‌کشید تا چرخ جلو به حرکت درآید و دستگاه را به جلو ببرد. چنین کاری فقط از عهده بندبازها و دوچرخه‌ سوارهای بسیار ماهر بر می‌آمد. از روی این دستگاه عده زیادی افتادند و مجروح و مصدوم شدند.

در سال 1834، آهنگری اسکاتلندی به نام مک میلان برای دوچرخه پنجه رکاب اختراع کرد تا دیگر احتیاجی به فشار پا بر روی زمین نباشد. مک میلان دوچرخه خود را به تدریج و طی پنج سال چنان کامل کرد که می‌ توانست تا 22 کیلومتر در ساعت سرعت بگیرد. خود مک میلان نمایشهایی هم برپا می‌کرد تا به مردم ثابت کند که وسیله نقلیه او چه اندازه مطمئن و بی‌خطر است. دوچرخه مک میلان اکنون در موزه لندن نگهداری می‌شود.

در سال 1860 در فرانسه، کارخانه‌داری به نام میشو به دوچرخه علاقمند شد و تصمیم گرفت تغییراتی در آن به وجود بیاورد. برای این کار،‌میشو مهندس جوان و مبتکری به نام پی‌یر لالمنت را به استخدام کارخانه خود درآورد.

لالمنت، قسمتهایی از دوچرخه را که قبلاً از جنس چوب بود، با لوله‌های آهنی ساخت و سپس سطح خارجی چرخهای چوبی را با نوارهای لاستیکی پوشانید. در سال 1962 لالمنت دوچرخه‌ای ساخت که دارای رکاب بر روی چرخ جلو بود. وقتی لالمنت به آمریکا مهاجرت کرد، دوچرخه ابداعی خود را هم در آنجا ساخت و به بازار فرستاد. دوچرخه‌های لالمنت در ایالات متحده به بون شیکر معروف شدند.

در سال 1871 در انگلستان دوچرخه‌ای به بازار آمد که کم و بیش شبیه بون‌شیکر بود. این دوچرخه را شخصی به نام جیمز استانلی چنان ساخته بود که چرخی بزرگ در جلو و چرخی کوچک در عقب داشت و با یک پدال که در مرکز چرخ جلو کار گذاشته شده بود، حرکت می‌کرد.

در سال 1873 مهندسی به نام هاردی لاوسون برای نخستین بار زنجیر چرخ را به دوچرخه افزود. این زنجیر به چرخ عقب وصل می‌شد و با گردش آن توسط فشار پا،‌ دوچرخه به حرکت در می‌آمد. با این همه، چون تایر دوچرخه سنگین بود و از لاستیک توپر ساخته می‌شد،‌سرعت دوچرخه چندان زیاد نبود. اما، در سال 1879 در مرکز چرخه بلبرینگ قرار گرفت و این ابداع که توسط شخصی به نام توماس صورت پذیرفته بود، بر سرعت دوچرخه بسیار افزود. در سال 1881 یک شرکت سازنده چرخ خیاطی دوچرخه‌هایی تولید کرد که هر دو چرخ جلو و عقب آن به یک اندازه بود.

در سال 1889 میلادی دانلپ از تایرهای هوادار برای دوچرخه استفاده کرد. نخستین تایری که دانلپ ساخت، اکنون در موزه «ادینبورد» در انگلستان نگهداری می‌شود. این تایر پیش از آنکه باز نشسته شود، حدود پنج هزار کیلومتر کار کرده بود. در اواخر سال 1888، گروهبان بلفست برای کمپانی دانلپ لاستیک تویی و رویی دوچرخه را ساخت و از آن تاریخ تاکنون دوچرخه را به صورتی که امروز معمول است می‌سازند. در سال 1896 با شروع نخستین دوره بازیهای المپیک نوین، مسابقات دوچرخه‌سواری به عنوان یک رشته ورزشی مستقل و پرطرفدار در برنامه بازیها گنجانده شد.

نخستین مسابقه دوچرخه‌سواری در سال 1868 در محلی به نام هندون در انگلستان انجام شد. در همین سال یک کارخانه سازنده دوچرخه در فرانسه، مسابقه‌ای نمایشی به مسافت 1200 کیلومتر (دور فرانسه) ترتیب داد تا برای محصولات خود تبلیغ کند.

 

در سال 1869 نخستین مسابقه بین‌المللی دوچرخه‌سواری در جاده بین دو شهر پاریس و روان برگزار شد. نقطه شروع این مسابقه طاق نصرت در پاریس بود و از میان 323 شرکت کننده در این مسابقه تاریخی، یک انگلیسی به نام جیمز مور به مقام نخست رسید.

در سال 1876، شخصی به نام اف.ال.دادز در دانشگاه کمبریج لندن توانست 25 کیلومتر را در زمانی کمتر از یک ساعت رکاب بزند و نخستین رکورددار سرعت در تاریخ دوچرخه‌سواری باشد.

در این سالها، دوچرخه‌سواری به صورت یک تفریح همگانی در ایالات متحده درآمده بود و این ورزش و سرگرمی جدید به قدری مورد استقبال مردم قرار گرفته بود که روزهای تعطیل و یکشنبه‌ها به جای حضور در مراسم دعا و نیایش کلیسا، پیر و جوان سوار بر دوچرخه رهسپار خارج از شهر می‌شدند. نوشته‌اند که کشیش یک کلیسا برای مقابله با این وضع، سوار بر کالسکه به میان جمع دوچرخه‌سواران می‌رفت و خطاب به آنها با اعتراض می‌گفت: ای غفلت‌زدگان! روی زین دوچرخه نشستن و رکاب زدن، شیوه‌ای درست برای رسیدن به خدا نیست!

در سال 1883، یک آمریکایی به نام کورتیس، نخستین رکورد دوچرخه‌سواری استقامت را برپا داشت. او به مدت یک شبانه‌روز کامل رکاب زد و در این مدت مسافتی معادل 320 کیلومتر را پیمود. در همان سال، یک آمریکایی دیگر به نام توماس استیون تصمیم گرفت با دوچرخه خود دنیا را دور بزند. این دوچرخه‌سوار پس از دو سال به وطن خود بازگشت و ادعا کرد که هرجا بر روی کره زمین جاده‌ای بوده، آن را پیموده است.

در سال 1878، اولین اتحادیه ملی دوچرخه‌سواران در انگلستان تأسیس شد و این اتحادیه، مقررات خاصی برای مسابقات دوچرخه‌سواری در جاده و پیست برقرار کرد.

در سال 1891، دوچرخه‌ سواری به نام پاگربیل موفق شد 142 ساعت (حدود 6 شبانه ‌روز) پیوسته رکاب بزند. این رکوردگیری در مکانی که امروزه مجموعه بسیار بزرگ مدیسون اسکوئرگاردن نیویورک برپا شده است، صورت گرفت.

در سال 1895، لوتر.اچ.پورتر کتابی منتشر کرد با عنوان «دوچرخه‌سواری برای تندرستی و تفریح». پورتر در کتاب خود خاصیت دوچرخه‌سواری را در کم کردن وزن، افزایش قدرت بدن و بهبود تنفس شرح داده بود.

 

منبع:https://www.beytoote.com

• انواع مسابقات دوچرخه سواری

 

 

• مسابقات استقامت یک مرحله ای

این نوع مسابقه ها به مسافت ۱۸۰ کیلومتر تا ۲۵۰ کیلومتر در جاده انجام می شود که می تواند بصورت انفرادی یا تیمی باشد. معمولترین این مسابقات ۱۸۰ تا ۲۵۰ کیلومتر انفرادی، ۱۰۰ کیلومتر تایم تریل تیمی، ۱۸۰ کیلومتر تیمی، دور امتیازی و ۷۰ کیلومتر زنان می باشد.

 

 

• مسابقات چند مرحله ای جاده (تور)

 

از رایج ترین و محبوب ترین مسابقات دوچرخه سواری در جاده، مسابقات تور است که در چند مرحله انجام می شود. میانگین مسافت برای هر مرحله حدود ۱۵۵ کیلومتر است

منبع : aftabir.com

• دوچرخه‌سواری کوهستان (Mountain biking)

از رشته‌های ورزش دوچرخه‌سواری است. این ورزش با استفاده از دوچرخه در جاده‌های کوهستانی و زمین‌های ناهموار انجام می‌شود. این ورزش با رشته‌هایی همانند کراس کانتری، کراس کانتری ماراتن، دانهیل، فور کراس، پریدن از خاک، مسابقات تعقیبی برگزار می‌شود. دوچرخه‌سواری کوهستان از اواسط دهه ۱۹۷۰ میلادی به صورت مدرن انجام می‌شود و از سال ۱۹۹۶ در بازی‌های المپیک رسماً برگزار شده‌است.

 

 

• مسابقات دوچرخه سواری رشته های سرعت (مسابقات پیست)

مسابقات پیست، رشته هایی از مسابقات دوچرخه سواری است که در استادیوم های مخصوص برگزار می شود. اندیشه ایجاد چنین استادیوم هایی، از آنجا بروز کرد که مردم از تماشای مسابقاتی که در جاده برگزار می شد و دوچرخه سواران به سرعت از مقابل آنها می گذشتند، احساس رضایت نمی کردند. آنها می خواستند این امکان را داشته باشند که در مکانی بنشینند و به تماشای رقابت های دوچرخه سواران بپردازند. استادیوم های مخصوص دوچرخه سواری را ولودروم (Veloderome) می گویند. پیست ولودروم، سطحی است که نسبت به سطح افق ۳۳ درجه شیب دارد . ولودروم دوچرخه سواری در ایران در مجموعه ورزشی آزادی قرار دارد که از بهترین های دنیاست.

در پیست، این رشته از مسابقات اجرا می شود:
یک کیلومتر تایم تریل انفرادی که در آن، دوچرخه سوار در مسیر خلاف جهت حرکت عقربه های ساعت رکاب می زند.
۲۰۰ متر سرعت انفرادی.
یک کیلومتر سرعت انفرادی.
۴ کیلومتر تعقیبی انفرادی.
دور امتیازی انفرادی.
۲۰۰ متر سرعت بانوان.
۴ کیلومتر تعقیبی تیمی.

 

 

منبع : aftabir.com

• دوچرخه های مخصوص مسابقات

دوچرخه مسابقاتی، با دوچرخه معمولی تفاوت دارد. وزن دوچرخه های مسابقاتی سبک تر و دسته (فرمان) آنها پائین تر از زین است. این نوع دوچرخه ها را که کورسی نامیده می شوند، مخصوصاً به این شکل خاص می سازند که دوچرخه سوار به حالت خمیده قرار گیرد و فشار هوای مقابل به حداقل برسد. طوقه و تایر دوچرخه های مسابقاتی هم باریک است تا کمترین اصطکاک را با جاده و پیست داشته باشد و سرعت بیشتری بگیرد.

دوچرخه استقامت اصولاً سنگین تر از دوچرخه مخصوص سرعت در پیست است.
دوچرخه های جاده معمولاً بین ۸ تا ۱۲ کیلوگرم وزن دارند.
دوچرخه های سرعت را از فیبرکربن می سازند و معمولاً بین ۳ تا ۶ کیلوگرم وزن دارند.
دوچرخه های مخصوص سایکلو کراس نسبت به بقیه دوچرخه ها کمی سنگین تر هستند.
دوچرخه های استایر که مخصوص پیست موتور هستند، وزنی بین ۷ تا ۵/۷ کیلوگرم دارند.
دوچرخه مسابقات کوهستان حدوداً ۱۰ تا ۱۲ کیلومتر وزن دارد.

لازم به ذکر است طوقه های جدید دوچرخه ها به صورت دیسک بوده و دیگر پره ندارد و بصورت تارهایی بافته شده از فیبرکربن است. در سالهای اخیر، آن قسمت از طوقه ها که با لنت های ترمز در ارتباط است از سرامیک ساخته می شود و اکثراً حالت آیرودینامیکی دارد و فرمان دو چرخه هم به صورت شاخه گاوی ساخته می شود.

منبع : aftabir.com

• 12 مورد مهم برای نحوه صحیح دوچرخه سواری  و رکاب زدن اصولی 

سوال اساسی این است که آیا دوچرخه سواری  صحیح و اصولی تا چه اندازه  می تواند وابسته به داشتن دانش و مبانی اولیه باشد؟ چه تصمیم داشته باشید از دوچرخه به عنوان یک وسیله برای جابجایی در شهر و چه برای ورزش و یا برای طبیعت گردی یا مسافرت و یا هر فعالیت جدی دیگری استفاده کنید نیازمند داشتن دانش و رعایت مبانی اولیه دوچرخه سواری هستید. در این نوشتار سعی شده 12 مورد مهم برای نحوه صحیح دوچرخه سواری  و رکاب زدن اصولی  را معرفی کنیم چرا که داشتن دانش  و رعایت  این موارد نیاز اولیه برای دوچرخه سواری اصولی است  زیرا کمک می کند از آسیب ها احتمالی جلو گیری شود و شما بتوانید بصورت صحیح به دوچرخه سواری بپردازید.

• انتخاب دوچرخه مناسب

بدون شک اولین قدم برای دوچرخه سواری انتخاب دوچرخه مناسب برای کاربری  است که مدنظرتان  دارید.  بصورت مثال یک دوچرخه جاده که ما آن را گاها با نام دوچرخه کورسی میشناسیم مناسب دوچرخه سواری در مسیر های خاکی نخواهد بود. بنابر این  انتخاب دوچرخه مناسب کاربری مدنظرتان، قدم اول است. اما فارغ از تمام سختگیری ها می توان از سبکهای مختلف برای دوچرخه سواری در شهر استفاده کرد یا برای ورزش، اما مناسب تر آن است که دوچرخه مناسب کاربری خود را انتخاب و تهیه کنید و از آن استفاده نمایید.

منبع: http://docharkhehmag.ir

• انتخاب دوچرخه در سایز مناسب

انتخاب یک دوچرخه در سایز مناسب همانند انتخاب یک کت و شلوار در سایز مناسبتان است. شما نمی توانید یک دست کت و شلواری که 4 سایز از شما بزرگتر یا کوچکتر است را بپوشید به همان شکل هم نمی توانید دوچرخه ای که  چند سایز از شما بزرگتر و یا کوچکتر است را استفاده نمایید در بعضی مواقع می توان دوچرخه ای که یک سایز یا گاها دو سایز از  سایز مناسب شما بزرگتر یا کوچکتر باشد را  به وسیله تنظیمات متناسب سازی تنظیم نموده تا مناسب سایز و قد شما شود اما فقط در موارد خاص! و بیشتر مواقع این امکان وجود ندارد و یا پیشنهاد نمی شود. بنابر این باید سعی کنید دوچرخه مناسب قد خود را تهیه کنید.

 عدم استفاده از سایز مناسب دوچرخه برای هر فرد باعث آسیب رساندن به بدن می شود بنابراین باید به این نکته توجه ویژه ای داشت. پس در ابتدا می بایست یک دوچرخه که مناسب و نزدیک به سایز خود را انتخاب نمایید و بعد برای اینکه بتوانید از آن استفاده کنید تنظیمات مختص قد و بدن خود را به روی دوچرخه انجام دهید.

منبع: http://docharkhehmag.ir

 

• تنظیم سایز دوچرخه

 

 

بعد از اینکه دوچرخه مناسب در سایز خود را انتخاب کردید میبایست تنظیمات شخصی سازی ارتفاع قد طول فاق پا و دستها را روی دوچرخه انجام دهید. به یاد داشته باشید که تنها انتخاب دوچرخه در سایز مناسب شما به تنهایی کفایت نمی کند و اگر شما تنضیمات سایز دوچرخه را انجام ندهید بدون شک با آسب دیدگی زانو و کمر و گاها گردن مواجه خواهید شد. تنظیمات سایز دوچرخه بسیار مهم است قدم اول بعد از تهیه دوچرخه تنظیم  سایز دوچرخه است. مهمترین بخش از تنظیم دوچرخه تنظیم ارتفاع زین و بعد آن تنظیمات بالا تنه و اگر از کفش پنجه مخصوص دوچرخه سواری استفاده می کنید تنظیمات پنجه رکاب و پل کفش است.

منبع: http://docharkhehmag.ir

• تنفس صحیح

تنفس ، روش دم و بازدم یکی موضوع بسیار مهم در هنگام انجام تمرینات دوچرخه سواری است. نفس کشیدن صحیح و درست می تواند انرژی زیادی را برای بدن حفط کند و همچنین بدن را سالمتر نگه دارد در حالی که روش غیر صحیح آن می تواند انرژی زیادی از بدن بگیرد و به سلامت بدن آسیب وارد کند.

بايد بدانيم هوايي که تنفس مي کنيم، تنها ۲۱ درصد اکسيژن دارد، بنابراين روش صحيح نفس کشيدن بسيار مهم است. با يادگيري نفس کشيدن عميق مي توانيم هر بار اکسيژن بيشتري وارد بدن کنيم. بررسي هاي متعدد نشان مي دهد، پايين بودن سطح اکسيژن خون روي عملکرد مغز تأثير مي گذارد.

• استفاده صحیح از دنده ها( تنظیم دور پا)

استفاده صحیح از دنده ها به میزان سرعت چرخش دور پای شما در رکاب زدن بستگی دارد. در حال رکاب تعداد چرخش یک پای خود را در یک دقیقه بشمارید برای راحتی بیشتر میتوانید در 15 ثانیه این تعداد را بشمارید و در 4 ضرب کنید به این شکل تعداد دور پای شما در یک دقیقه بدست خواهد آمد. حال باید سعی کنید بوسیله تغییر دنده تعداد دور پای خود را بین 80 تا 110 دور در دقیقه در یک عدد ثابت مثل دور پا متوسط 90 دور در دقیقه نگاه دارید. بصورت مثال در یک مسیر سریالایی قرار دارید دور پای شما روی 60 دور در دقیقه است این میزان فشار برای زانو ها مضر است و به راحتی می تواند به زانو ها صدمه وارد کند حال باید چند دنده از خودرو را سبک تر کنید تا پای شما راحت تر و سریع تر بچرخد و به یک دورپای ثابت و متوسط 90 دور در دقیقه برسد.فرقی نمی کند در مسیر سربالایی قرار دارید یا در مسیر صاف باید سعی کنید یک دور پای ثابت بین اعداد 80 تا 110 دور در دقیقه را نگاه دارید.

 

 

 

 

 

 

 

منبع: http://docharkhehmag.ir

• همترازی ران و زانو  و قوزک پا

از زاويه روبرو باید ران، زانو و قوزك پاي شما هنگام ركاب زدن در امتداد يك خط قرار داشته باشند. «زانوهاي شما نبايد به چپ و راست حركت كنند، بلكه دقیقاً باید مانند پيستون‌ها مستقیم بالا و پايين شوند». اگر نمي‌توانيد اين وضعيت را ایجاد كنيد و هنگام تلاش براي محدود نمودن حركت عرضي زانوهاي خود احساس درد داريد، احتمالاً به اُرتِز1 يا نوع ديگري از وسایل کمک‌پزشکی نياز خواهيد داشت. به هیچ عنوان نباید با فشار آوردن به زانو ها، پا را در یک راستا نگاه داشت اگر پای شما در هنگام رکاب زدن در یک راستا قرار نمی گیرد و زمانی که در یک راستا قرار می گیرد دچار درد در نقاط مختلف پا به خصوص زانو ها می شود .

• استفاده از کفش و پنجه

اگر بخواهید به صورت اصولی و به بهترین شکل از انرژی عضلات خود برای رکاب زدن استفاده کنید نیازمند یک کفش و پنجه مخصوص دوچرخه سواری هستید. استفاده از کفش و پنجه در دوچرخه سواری باعث می شود تا دوچرخه سوار بتواند بصورت 360 درجه رکاب را بچرخواند و نه اینکه رکاب را تنها به پایین فشار دهد. در کفش مخصوص دوچرخه سواری یک پل فلزی در کف به آن پیچ می شود که بوسیله این پل کفش روی پنجه رکاب قفل میشود. این عملکرد باعث می شود که شما بتوانید از 5 عضله اصلی پا در زمان رکاب زدن بهره ببرید. این در صورتی است که بدون استفاده از کفش و پنجه تنها از 2 عضله پا و حتی نه بصورت بازدهی کامل عضله، می توانید بهره ببرید.

منبع: http://docharkhehmag.ir

• استفاده از لباس مخصوص ( شورت دوچرخه سواری)

تصور کنید بعد از  یک ساعت دوچرخه سواری نشیمنگاه شما دچار درد شده است یا کشاله ران شما عرق سوز شده و یا در مردان دستگاه تناسلی دچار خواب رفتگی شده است. بسیار مهم است که از یک شورت دوچرخه سواری استفاده نمایید در بخش نشیمنگاه شورت دوچرخه یک پد نرم که آنتی باکتریال است وجود دارد. هر چه شورت مرغوب تر و از جنس بهتری تولید شده باشد از مشکلاتی که در بالا به آن اشاره شد بهتر و بیشتر جلوگیری می کند. شورت دوچرخه سواری ارزش آن را دارد برای آن چند صدهزار تومان هم هزینه کنید. به یاد داشته باشید که در زمان پوشیدن شورت دوچرخه سواری نباید از شورت دیگری استفاده نمایید. شورت های دوچرخه سواری در دو مدل کلی تولید می شوند در یک مدل شورت بصورت تکی در زیرشلوار و بجای شورت زیر استفاده می شود و مدل دیگر به عنوان شلوارک که همان شورت متعارف دوچرخه سواری است به تنهایی استفاده میشود. شورت دوچرخه سواری را بیشتر فروشگاه های معتبر دوچرخه فروشی دارند.

 

• رکاب زدن ممتد

توجه داشته باشید نباید در زمان دوچرخه سواری پای خود را مدام بعد از چند دور رکاب زدن نگاه دارید. باید سعی کنید پای خود را بصورت منظم بایک دور ثابت به چرخانید. سعی کنید سرعت دورپا و فشاری که روی رکاب میاورید به میزانی باشد که نخواهید مدام پای خود را نگاه دارید.  هر چه پای شما بیشتر با فشار کمتر در حال چرخیدن باشد بهتر است.

منبع: http://docharkhehmag.ir

 

• روی تنه رکاب زدن

چه مواقعی باید از روی زین بلند شوید و ایستاده رکاب بزنید!؟

روی تنه رکاب زدن در 2 زمان مورد استفاده قرار می گیرد

1-    برای جلو گیری از خستگی پاها و جلو گیری از خستگی نشیمنگاه می توانید هر 5 تا 10 دقیقه از روی زین بلند شوید اما همچنان رکاب بزنید بعد از چند دور رکاب زدن مجدد روی زین بنشینید. به این کار به اصطلاح روی تنه رکاب زدن می گویند سعی کنید فاصله بین این کار را کم کم افزایش دهید.

2-    در زمان که از روی زین بلند می شوید فشار بالاتری را می توانید به رکاب ها وارد کنید و سرعت بیشتری را داشته باشید

از این روش برای زمانی استفاده می شود که بخواهید بصورت لحظه ای سرعت خود را افزایش دهید یا در مسیرهای سربالایی با قدرت بیشتری بالا بروید برای انجام این حرکت به عضلات میانی و پاهای بسیار قوی نیاز دارید.

منبع: http://docharkhehmag.ir

• سرعت مناسب

سرعت مناسب در زمان دوچرخه سواری چقدر است؟ 15 کیلومتر در ساعت؟ 20 کیلومتر در ساعت؟ 30 کیلومتر؟ یا بیشتر!؟  سرعت مناسب در دوچرخه سواری به آمادگی بدنی دوچرخه سوار برمیگردد. در واقع سرعت در تمرینات دوچرخه سواری مهم نیست و بجای آن کنترل ضربان قلب مهم است در واقع هر شخص می بایست در ورزش‌های هوازی مثل دوچرخه سواری  در ضربان هوازی مختص به خود ورزش کند. در ضربان هوازی بدن انسان بیشترین بازدهی را خواهد داشت و بیشترین مقدار چربی ذخیره شده را خواهد سوزاند به این صورت که در ورزشهای هوازی و استقامتی ورزشکاران با استفاده و نگاه داشتن ضربان قلب خود در  بخش هوازی می توانند ساعت ها تمرین و دوچرخه سواری کنند. ضربان هوازی هر شخص نسبت به سن او متفاوت است برای بدست آوردن ضربان هوازی از فورمول زیر استفاده کنید.

 

 

منبع: http://docharkhehmag.ir

• تغذیه

اگر در فکر دوچرخه‌سواری بیشتر در هر سبکی هستید تغذیه بخش جدا نشدنی دوچرخه سواری است. چه برای تردد در شهر از دوچرخه استفاده کنید چه برای رژیم های لاغری و چه برای ورزش داشتن دانش درباره تغذیه بسیار مهم است تا به نتیجه دلخواه خود برسید.

در حالی که دوچرخه‌سواران غیرحرفه‌ای حدود 300 کیلومتر در هفته تمرین می‌کنند، دوچرخه‌سواران حرفه‌ای مسافتی حدود 400 تا بیشتر از 1000 کیلومتر در هفته رکاب می‌زنند. با این حجم بالای تمرین، نقش تغذیه در عملکرد ورزشکاران و حفظ آمادگی جسمانی ایشان بیش از پیش مشخص می‌شود.

برای بالا بردن کیفیت دوچرخه سواری اطلاعات تغذیه ای خود را بالا ببرید.خوردن غذای سبك براي شما و کیفیت تمرين‌‌هایتان خوب نيست، تغذیه قبل و بعد از دوچرخه سواری بسیار مهم است بنابر این پیشنهاد میکنیم برای بالا بردن دانش خود جهت تغذیه مناسب برای دوچرخه سواری مقالات آموزشی تغذیه را مطالعه نمایید.

 

منبع: http://docharkhehmag.ir