تعداد بازدید: 21435

واترپلو (Water polo) یک ورزش گروهی است که با استفاده از توپ در آب انجام می‌شودکه در آن دو تیم با ۶ بازیکن و یک دروازه‌بان در هر تیم به همراه ۶ بازیکن ذخیره در این ورزش شرکت می‌کنند و در محوطه‌ای درون استخر به ابعاد ۲۰در ۳۰متر بازی می‌کنند. بازیکنان باید با شنا کردن حرکت کنند. این بازی در ۴ زمان ۸ دقیقه‌ای برگزار می‌شود. برنده تیمی است که در این ۴ زمان توپ‌های بیشتری را وارد دروازه حریف کند.

• محتویات:

تاریخچه

تاریخچه واترپلو ایران

مهارت های اولیه

قوانین

خطاها

فواید ورزش واترپلو

آسیبهای شایع در واترپلو

• تاریخچه

واترپلو در دهه ۱۸۷۰ در بریتانیا اختراع شد و نخستین قواعد آن در اسکاتلند و انگلیس ایجاد شد، اولین بازی بین‌المللی واترپلو بین تیم‌های ملی این دو کشور در سال ۱۸۹۰ در لندن برگزار و با پیروزی اسکاتلند به پایان رسید. ترجمه تحت‌الفظی واترپلو به معنای «چوگان آبی» است. این رشته نخستین ورزش گروهی بود که در سال ۱۹۰۰ وارد المپیک شد که با قهرمانی بریتانیا همراه بود.

 حاکمیت بریتانیایی‌ها بر رشته واترپلو بعدها از میان رفت و کشورهایی چون مجارستان، ایتالیا، هلند و کشور‌های اروپای شرقی به قدرت‌های اول این رشته بدل شدند. ورود واترپلوی زنان به بازی‌های المپیک در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی صورت گرفت. اداره اینورزشدرسطح بین‌المللی بر عهده فدراسیون بین‌المللی شنا با نام اختصاری «فینا» است. طول استخر واترپلو در مسابقات بین‌المللی ۳۰ و عرض آن ۲۰ متر است. دروازه‌ها ۳ متر عرض دارند و ۹۰ سانتی‌متر از سطح آب ارتفاع دارند. وزن توپ هم ۴۰۰ تا ۴۵۰ گرم است. در مسابقات زنان از استخر کوچکتری به طول ۲۵ و عرض ۱۷متر استفاده می‌شود.

• تاريخچه رشته واترپلو در ايران

 از سال 1318 كميته اي تحت عنوان كميته شنا تشكيل شد كه رياست آن را فتح الله اميرعلائي برعهده داشت و تشكيلات ورزش شناي كشور را سرپرستي كرد. اين كميته تا سال 1325 پابرجا ماند و سپس فدراسيون شناي كشور تاسيس مي شود كه از همان ابتدا داراي 3 كميته تفكيك شده شنا، شيرجه و واترپلو بود. درسال 1349 تيم واترپلوي ايران براي نخستين بار در بازيهاي آسيايي بانكوك شركت كرد و مقام چهارم را به دست آورد.

منبع: yjc.ir

• مهارت‌های اولیه در ورزش واترپلو

برای انجام ورزش واترپلو ورزشکار باید در بعضی کارها مهارت داشته باشد. اولین فاکتور لازم برای شروع این ورزش، مهارت در شنا است. در این ورزش، بازیکنان باید بتوانند طول ۳۰ متری استخر را بارها و بارها شنا کنند. نوع شنا کردن بازیکنان واترپلو با شنای کلاسیک متفاوت است. در این روش بازیکنان از یک استیل آزاد استفاده می‌کنند به طوری که هنگام شنا کردن همیشه سر آنها از آب بیرون خواهد بود تا بتوانند بر بازی مسلط باشند.

مهارت دومی که بازیکنان باید به دست آورند، شیوه کنترل توپ با یک دست است. همچنین این ورزشکاران باید بتوانند توپ را با هر دو دست خود کنترل کنند. مهارت دیگری که ورزشکاران رشته واترپلو باید داشته باشند، نوعی پا دوچرخه‌است که در آن حرکات پا به صورت دایره وار انجام می‌شود. در این حرکت که ورزشکاران از آن برای نگه داشتن خود روی سطح آب استفاده می‌کنند، انرژی بسیار کم مصرف می‌شود. ورزشکاران ورزش واترپلو باید از تمرکز و سرعت عمل بالایی برخوردار باشند تا بتوانند بر تیم حریف غلبه کنند.

• مهارتهاي مهم در ورزش واترپلو:
  

1- نوع شنا، به طوري كه بتوانند در آب بمانند و خسته نشوند و سر از آب بيرون باشد تا به بازي مسلط باشند.
2- مهارت در كنترل توپ با يك و هردو دست .
3- نگه داشتن خود در آب با مهارت پا دوچرخه اي .
4- داشتن تمركز و سرعت عمل بالا.

منبع: yjc.ir

• قوانین ورزش واترپلو

هر تیم از ۱۳ بازیکن تشکیل شده‌است که شامل هفت بازیکن اصلی و شش بازیکن ذخیره‌است. بازیکنان اصلی دارای یک دروازه بان و شش بازیکن زمین هستند. این شش بازیکن می‌توانند هم در نقش حمله و هم در نقش دفاعی ظاهر شوند و جای مخصوص به خود ندارند. یکی از قوانین مهم واترپلو این است که بازیکنان زمین اجازه ندارند توپ را با دو دست بگیرند و باید آن را فقط با یک دست کنترل کنند. در فاصله دو متری از دروازه بان‌های هر تیم نشانه‌هایی به نام خط دو متری وجود دارد. بازیکنان تیم مقابل اگر توپ نداشته باشند نباید وارد این محوطه شوند. مدت زمان بازی برای آقایان در چهار ست هشت دقیقه‌ای و برای خانم‌ها چهار ست چهار تا شش دقیقه‌ای است.

• اندازه زمین ( بیـن المللی): طول ۳۰ متر و عرض ۲۰ متر و عمق آب ۲ متر ( ۴ پا ) و نباید از ۸۰/۱ متر کمتر باشد در مسابقات داخلی سعی بر این است که شرایط فوق رعایت شود و برای بانـوان ۱۷×۲۵ متر می باشد.
• اندازه دروازه : طول آن ۳ متر و ارتفاع ۹۰ سانتی متر و عمق ۳۰ سانتی متر و جنس آن از چوب یا فلـز و یا پلاستیک و رنگ آن سفید می باشد.

• توپ واترپلو: ۴۰۰ تا ۴۵۰ گرم و رنگ زرد می باشد. این نوع توپ از سه قسمت اصلی، بلیدر، نخ پیچ و رویه توپ تشکیل شده است و در دو سایز ویژه مردان و زنان تولید می شود.
• محیط توپ واترپلو : بین ۶۷ تا ۷۱ سانتی متر و جنس رویه آن از چرم یا پلاستیک باشد.
• شروع بازی :توسط حلقه ای توپ در وسط آب قرار می گیرد و یا توسط داور انداخته می شود.

• تعداد تعویض :آزاد

فاصله نقطه پنالتی تا دروازه ۴ متر می باشد.
بلند کردن ۲ پرچم متوسط داور یعنی گل قبول است.
تعداد استراحت بعد از هر دوره به مدت ۲ دقیقه و در هر دوره دو استراحت ۱ دقیقه ای.
یک تیم می تواند ۳۵ ثانیه توپ را می تواند در اختیار داشته باشد.
از پشت ۷ متر می توان خطا را یک ضرب گل کرد.

چهار خط با رنگ های خط قرمز ، خط زرد ، خط سبز ، خط سفید وجود دارد.

خط قـرمز :۲متر بازیکن تیم مقابل اگر توپ داشته باشند نباید وارد این محوطه شود. خط زرد :۴متر پنالتی –خطاییکهداورتشخیصبهپنالتیمیدهد .

خط سفید :خط دروازه و خط نیمه خط سبز :۷متر –آزاد بازیکنان در این منطقه آزاد می باشنـد.

کرنر :از منطقه ۲ متر و محل درست وبا خروج بازیکنان تیم حمله از این منطقه می باشد و در غیر این صورت تکرار می شود

وقت اضافی :۲زمان ۵ دقیقه ای

منبع: yjc.ir

 

• خطاها:

-زدن توپ با مشت بسته تکیه کردن و یا گرفتن چوب های دروازه

-شنا کردن روی شانه ها و پشت حریف فرو بردن توپ زیر آب در موقع حمله طرف مقابل

-گرفتن توپ در یک لحظه با هر دو دست پاشیدن آب به صورت حریف
-مانع بازی حریف شدن

-انداختن تنه روی حریف و فشار آوردن  

-اتلاف وقت

-اگر یک بازیکن ۳ بار اخراج شود دیسکالیفه با جایگزین

-اگر بازیکن مرتکب خشونت شود. اکسکلود بدون جایگزین خواهد بود.
-اخراج بازیکن ۲۰ ثانیه و پشت خط دروازه خودی قرار می گیرد.
-زمان بازی ۴ دوره 8 دقیقه ای مفید و فعال برای آقایان و خانم ها در چهار ست ۴ تا ۶ دقیقه ای.

منبع: yjc.ir

• فواید ورزش واترپلو

واترپلو ورزشی آبی و تیمی است. بنابراین از یک طرف باعث بروز آثار ورزش شنا می‌شود و از طرف دیگر اثر مفید ورزش‌های توپی را به همراه دارد. بازیکنان این رشته باید از قدرت و سرعت بالایی برخوردار باشند. در ورزش واترپلو تمام اعضای بدن مانند یک زنجیر عمل می‌کنند. یعنی ورزشکار باید از تمام عضلات خود کمک بگیرید تا بتواند نیروی لازم را به توپ وارد کند.

 اعضای مختلف بدن مثل دست‌ها، لگن و پاها باید بتوانند حرکات چرخشی خاصی را انجام دهند. بنابراین علاوه بر قدرت، انعطاف پذیری نیز در ورزش واترپلو لازم و ضروری است. بعضی از حرکات باعث می‌شوند سرعت توپ افزایش یابد مثل چرخش مناسب در ناحیه کمر و شانه و همچنین قدرت به عقب بردن بازوها و آرنج و توانایی خم کردن مچ دست. به دست آوردن مهارت در این زمینه‌ها نیاز به تمرین فراوان دارد. بازیکنان علاوه بر قدرت و انعطاف پذیری باید از تمرکز کافی و قدرت طراحی نقشه برای تسلط بر حریف هم برخوردار باشند.

بنابراین به طور خلاصه می توان گفت که ورزش واترپلو دارای اثرهای مفید زیر است:
افزایش قدرت بدنی به خصوص در ناحیه عضلات ران، بازوها و مچ دست

افزایش قدرت تمرکز، هماهنگی و طراحی نقشه
افزایش انعطاف پذیری
افزایش سرعت عکس العمل در پاسخ به محرک‌ها

منبع: yjc.ir

•  آسیب‌های ورزش واترپلو

برخی از آسیب‌های واترپلو ناشی از انجام این ورزش در آب است مثل حساسیت و قرمزی چشم، آفتاب سوختگی و عفونت‌های پوستی. اما از آسیب‌های شایع و مخصوص به این ورزش می توان به موارد زیر اشاره کرد:

کشیدگی تاندون‌های شانه:این آسیب بسیار شایع است زیرا ورزشکاران برای افزایش قدرت و سرعت پرتاپ توپ به عضلات و تاندون‌های این ناحیه فشار زیادی وارد می‌کنند و باعث کشیدگی و گاهی پارگی تاندون‌های این ناحیه می‌شوند.

آسیب به انگشتان:سرعت سریع توپ و برخورد آن با انگشتان دست ورزشکاران باعث ضرب دیدگی، کبودی و حتی بروز زخم و شکستگی در این نواحی می‌شود.

آسیب ناحیه صورت:واترپلو ورزش پر برخوردی است و ورزشکاران به سهو یا به عمد ضرباتی را به بازیکن حریف وارد می‌کنند. در نتیجه کبودی زیر چشم و پارگی لب از جمله آسیب‌های شایع است.

•  عواملی که سبب بروز آسیب بیشتر می‌شوند:

بی تجربگی و مهارت ناکافی در اجرای تکنیک‌ها
نداشتن بنیه و انعطاف پذیری لازم برای این ورزش
استفاده نکردن از وسایل ایمنی مثل کلاه ایمنی و وسایل حفاظتی از گوش و دهان

 منبع: yjc.ir

تعداد بازدید: 66932

 

(ورزش بوکس) یا مشت زنی از جمله ورزش های پر طرفدار امروزی در میان اکثر جوان ها می باشد. بوکس یا مشت زنی یکی از رشته های ورزش رزمی است که در آن دو نفر با ضربات مشت در دو نوع آماتور و حرفه ای، با یکدیگر مبارزه می کنند.

 

 

• مختصری از ورزش و اصول بازی:

در ورزش بوکس نیروی بدنی و استفاده از تکنیک دارای اهمیت بسیاری است و به جهت طبیعت خاص این ورزش ، افرادی که دارای عادتهای روانی جنگجویی و مبارزه طلبی می باشند به آن روی می آورند . در این ورزش شهامت و قدرت زیاد مورد نیاز است و تکنیکهای آن شامل عملکردهای سریع و عکس العمل های فعال می باشد. ورزش بوکس در راند های 3 دقیقه ای و با کنترل دقیق داور وسط در داخل رینگ انجام می شود . هدف طرفین مبارزه گرفتن امتیاز بوسیله وارد کردن ضربات و به زانو درآوردن حریف می باشد . امتیاز به ضربات کوبنده ای تعلق می گیرد که با مشت بسته بوسیله هر کدام از دستها به طرفین سر ، صورت و یا تنه در بالای کمر اصابت نماید.

 منبع: https://namnak.com

• تاریخچه ورزش بوکس

هیچ وقت تاریخ دقیقی از شروع ورزش بوکس یا مشتی زنی دراختیار نبوده ولی چیزی که مشخص است قدمت این ورزش در روم باستان است جایی که مشت زن ها برای مبارزه از دستکش های چرمی که بروی آنها سنگ و فولاد مجهز شده بود، استفاده می کردند. با این دستکش ها در پایان مبارزه، بطور قطع یک نفر کشته شده زمین مبارزه را ترک می کرد.

 

• هر آنچه که باید از ورزش بوکس بدانید

این مبارزات رومی بعدها در المپیادهای باستان منسوخ شده و دستکش های چرمی محکم جایگزین آن دستکش های سنگی و سیمی شد. مسابقات رسمی ورزش بوکس در 677 سال قبل از میلاد حضرت مسیح و در 23مین بازی المپیک اولین رقابت های خود را آغاز کرد که در پایان بوکسور اهل سمیرنا بنام ابراستوس به مقام قهرمانی رسید. در قرن 18، سن برنادن یک کشیش ایتالیایی ورزش بوکس را که تقریبا فراموش شده بود برای جایگزینی مسابقات شمشیربازی که تلفات زیادی داشت دوباره احیا کرد.

 ورزش بوکس روز بروز در حال پیشرفت بود و در سال 1890 توسط مارکیز کوئینزبری قانونمند شد و برای مبارزات استفاده از دستکش بوکس الزامی شد و اولین مسابقات با قواعد و قوانین جدید در سال 1892 بود، جایی که در پایان جمس می کوربت به مقام قهرمانی رسید.

 

• بوکسور های ایرانی و تاریخچه بوکس در ایران

معروف است که هوارد باسکرویل از آمریکا که به مدیریت کالج آمریکائی در رضاییه منصوب شده بود، نخستین کسی است که ورزش بوکس را به ایران آورد. او بعدها با مشروطه خواهان ایران همراه شد و در جریان جنگی کشته شد.

سالهایی که صنعت سینمای ایران ترقی کرد جوانان روی پرده سینما این ورزش را دیده و با خود تمرین میکردند چند نفری هم که در آن سالها به خارج برای تحصیل رفته بودند به این ورزش آشنا شدند. در سالهای 1314 یک نفر مهندس از کشور چکسلواکی موسوم به فایت که مامور ایران در کمپانی اشکودا در تهران شده بود وارد ایران شد.

 فایت یکی از قهرمانان معروف سنگین وزن اروپا بود و چندین سال قهرمان اروپا بود و یک بار هم ماکس شملینگ آلمانی را مغلوب کرده بود. چند نفر از علاقه مندان در آن دوران نزد ایشان مشغول به تمرین شدند که آقایان ناطقی (محصل مدرسه نظام) و استوار زنگنه پور از جمله این افراد بودند.

منبع: https://namnak.com

• مسابقات و قوانین مسابقات بوکس

 در همین سالها در بعضی از شهرهای ایران جوانان با این ورزش آشنا شدند برای مثال درمشهد منوچهر مهران و حسین بنایی و چند نفر دیگر نزد یک نفر مهندس برق آلمانی به تمرین این فن مشغول بودند.

بوکس در ایران پس از فعالیتی 34 ساله با پیروزی انقلاب دچار وقفه شد این رشته پس از ده سال بار دیگر راه اندازی شد و بدلیل ابهامات ایجاد شده و عدم تفاوتی که در جامعه بین بوکس حرفه ای و آماتور وجود داشت این رشته جایگاه گذشته خود را بدست نیاورد و در این میان مسائل شرعی و برخی اظهارات در این زمینه بر ابهامات افزود و ذهنیتهای منفی نسبت به بوکس ایجاد کرد.

•  زمان مسابقه بوکس

در کلیه مسابقات جهانی و المپیک و دیگر مسابقات رسمی وقت مسابقه سه دوره(راند) سه دقیقه ای تعیین شده که بین هر راند یک دقیقه استراحت خواهد بود. در مسابقات دو جانبه تعداد دور ها به همین ترتیب خواهد بود .لیکن در صورت توافق طرفین می توان در 4 دوره 3 دقیقه ای یا 6 دوره 2 دقیقه ای مسابقه را انجام داد . هر شرکت کننده مجاز است یک نفر کمک و یک نفر دستیار داشته باشد که او را هنگام استراحت بین هر راند تر و خشک کند.

• ابعاد و اندازه رینگ بوکس و دیگر لوازم آن

رینگ در تمام مسابقات باید به شرح ذیل باشد :1- اندازه رینگ بوکس حداقل 4٫90 متر در 4٫90 مترو حداکثر 6٫10 در 6٫10 متر مربع است . 2- کف رینگ باید مسطح و محکم و دست کم 50 سانتیمتر از لبه خارجی طنابها به بیرون ادامه داشته باشد. 3- کف رینگ باید با نمد یا لاستیکی به قطر حداقل 1٫50 و حداکثر 1٫90 سانت پوشیده شود و روی آن پارچه برزنتی محکمی به طوریکه نمد یا لاستیک و تمام سطح رینگ را بپوشاند کشیده شود . 4- سه رشته طناب اطراف رینگ به ضخامت حداقل سه سانتیمتر و حداکثر 5 سانتیمتر باید کشیده شود به طوریکه فاصله طنابها از کف رینگ به ترتیب 40 و 80 و 130 سانتیمتر باشد. طنابها باید در هر سمت در محل متساوی با پارچه ای به عرض 3 الی 4 سانتیمتر متصل باشد.

منبع: https://namnak.com

•  دستکشها :

دستکشهای مسابقه هر یک باید به وزن 8 اونس ( 227 گرم) باشد بطوری که وزن چرم روکش دستکشها و محتویات آن مساوی باشد ( با 4 اونس روکش چرمی و 4 اونس محتویات آن ) البته در تمرینات از دستکشهای 12 و 14 و 16 اونس استفاده می شود . محتویات داخل دستکش نباید جابجا و روی چرم روکش دستکش بریدگی داشته باشد . بند دستکشها باید بدون سر فلزی و در پشت مچ دست بسته شود .

•  بانداژها :

باندازها باید از نوعی که در پانسمان زخم به کار می رود بطول 2٫5 متر و عرض 4٫5 سانتیمتر استعمال شود .لیکن در مورد بانداژهای زخیمتر برای هر دست فقط 2 متر مجاز می باشد .

•  لباس شرکت کننده :

کفش یا پوتین سبک و بدون هیچ پاشنه ای – شلوار کوتاه که تا نیمه ران برسد و زیر پیراهن رکابی که سینه و پشت را بپوشاند و در صورتیکه پیراهن و شلوار یکرنگ باشد در کمر باید توسط باندی از رنگ دیگر مجز ا باشد. تبصره :1- منظور از کمر خط تصوری است که از ناف تا بالای لگن خاصره می باشد . 2- استفاده کلاه محافظ دندان لاستیکی و بیضه بند کاپ دار از انواع المینیوم یا کائوچویی مجاز است 0در مسابقات آماتوری و الپیادها و جهانی اجباری می 3- استفاده کمربندهای چرمی و سگکهای و هر نوع اشیا ممنوع است . 4- استفاده روغن وازلین و شبیه آن بصورت و تمام بدن و انواع مشکوک آن که برای حریف زیان اور است مجاز نیست . 5- استفاده شلوارهای بافتنی و انواع شلوار شنا مجاز نمی باشند.

 

 منبع: https://namnak.com

• لوازم رینگ :

عبارت است از 2 عدد سینی چوبی که در آن مقداری کلیفون برای کف پاها و 2 عدد چهار پایه و دو بطری آبخوری و دو لگن خاک اره و دو سطل آب و میز و صندلی کافی برای داور زنگ و کرنومتر دقیقه و ثانیه شمار و یک جعبه کامل لوازم کمکهای اولیه پزشکی .

 

منبع: https://namnak.com

• لوازم مورد نیاز در رشته بوکس
  • کلاه محافظ :برای جلوگیری از صدماتی که به سر و صورت وارد شده و در برخی موارد بسیار خطرناک بوکسورها موظفند در مسابقات و تمرینات از کلاه محافظ استفاده نمایند . این نوع کلاهها که توسط شرکتهای مختلف ساخته می شود برخی از سر و دماغ و دهن و گوشها و گونه ها محافظت می کنند و برخی دیگر فقط ناحیه سر و گوش و گونه ها را می پوشانند که انتخاب نوع کلاه با کمیته برگذاری مسابقات است که قبلا تصمیم گیری می نماید.

• برخی از مفاهیم ورزش بوکس
  • جب : پر کاربرد ترین ضربه مشت در این رشته ورزشی هست که به وسیله دست پیشرو (دستی که سمت پایی که جلو تر قرار داره هست) مشتی به سمت چانه حریف روانه میشه.
  • کراس : این مشت با دست غالب پرتاب میشود و با قدرت زیادی همراه هست. با چرخش کوچکی در ناحیه تاب کمرگشت همراه هست.
  • آپرکات : مشتی که از فاصله نزدیک و از پایین به سمت چانه حریف روانه میشه.
  • هوک : ضربه مشتی که از طرفین به سمت صورت حریف وارد میشه و با توجه به معنی کلمه هوک که به معنی قلاب هست، حرکت آرنج ها در این ضربه به صورت قلاب در میاد.
  • ساتپو : وقتی که یه مبارز چپ دست در مقابل یک مبارز راست دست قرار میگیره و دو مبارز مجبورند فرم ایستادنشون رو به کل تغییر بدن.

مبارز داخلی و خارجی :یه مبارز خارجی سعی میکند فاصله خودش را با حریف حفظ کند تا در موقعیت مناسب از جب استفاده کند در صورتی که یه مبارز داخلی نزدیک به حریفش کار میکند و فنی مثل آپرکات رو بیشتر ترجیه میدهد.

منبع: https://namnak.com

 

• اصطلاحات تخصصی ورزش بوکس
• وزنهای مختلف بوکس
  • مگس وزن تا 48 کیلو.
  • خروس وزن تا 54 کیلو.
  • پر وزن تا 57 کیلو.
  • سبک وزن تا 60 کیلو.
  • نیم وزن سبک تا 63٫5 کیلو.
  • نیم وزن تا 67 کیلو.
  • میان وزن سبک تا 71 کیلو.
  • میان وزن تا 75 کیلو.
  • نیم سنگین تا81 کیلو.
  • سنگین وزن تا91 کیلو.
  • فوق سنگین تا 91+ کیلو.

 منبع: https://namnak.com

• قوانین ورزش بوکس

بوکس نیز مانند تمامی ورزشها دارای قوانینی است که البته در اکثر ورزشها این قوانین پیچیده نیست و بوکس هم از این قاعده مستثنی نیست. در ورزش بوکس قوانین به دو دسته مسابقات و عمومی تقسیم می شوند. قوانین عمومی مانند نحوه ایستادن ، نحوه مشت زدن و … می باشد و قوانین مسابقات مربوط به وزن کشی و … می باشد.

1.دو بوکسور باید هم وزن باشند

2.بوکسورها تا 24 یا 36 ساعت قبل از مسابقه باید در وزن خود باشند

3.اگر بوکسوری در وزن خود نباشد 1 ساعت به او وقت داده می شود تا به وزن مسابقه برسد

4.مسابقه بوکس باید در رینگ برگزار شود که از سطح زمین فاصله داشته باشد

5.بوکسور اجازه ضربه زدن به بالای کمربند حریف را دارد و ضربه به زیر کمربند خطا می باشد

6.ضربه زدن با سر ، شانه ، آرنج خطا می باشد

7.مشت زدن با دستکش باز ، داخل دستکش ، مچ ، بیرون دست و یا کناره کف دست خطا می باشد

8.مشت زدن به پشت حریف ( گردن ، سر و بدن ) خطا می باشد

9.بوکسور اجازه گرفتن حریف و ضربه همزمان را ندارد

10.نشستن روی پا یا به اصطلاح (duck ) تا اندازه ای که سر شما پایین تر از کمربند حریف باشد مجاز نیست.

 11.پس از سوت داور و اعلام قطع بازی یا اتمام راند ، امکان ضربه زدن به حریف وجود ندارد.

 12.اجازه درآوردن لثه برای استراحت کردن در طول راند وجود ندارد.

13.وقتی حریف شما Knock down شده است ، شما باید به دورترین نقطه رینگ ( گوشه مقابل حریف ) بروید و منتظر بمانید.

14.وقتی شما حریف را نقش زمین می کنید ، موقعی که حریف روی زمین افتاده است نباید به او مشت دیگری بزنید .

15.مشت زنی که روی زمین می افتد فقط 10 ثانیه فرصت دارد تا سر پا بایستد.

 16.بوکسوری که ضربه زیر کمربند به او وارد میشود ، 5 دقیقه فرصت دارد تا به مسابقه برگردد وگرنه بازنده اعلام می شود.

 17.اگر بوکسوری از عمد ضربه خطایی بزند و خطا توسط داوران عمدی اعلام شود ، بوکسور بازنده اعلام می شود.

   منبع: https://namnak.com

• نکات مهم دفاع کردن در ورزش بوکس

کاملا خونسرد باشید و هرگز نفس خود را حبس نکنید. اگر از ضربه خوردن میترسید و چشمانتان بسته می شود این کاملا طبیعی است. از دوست خود درخواست کنید که ضربه های خود را آرام تر و آهسته تر بزند تا مغز و بدن شما این مسئله را درک کند. خواهید دید که با گذشت زمان این مسئله کاملا عادی می شود.

دستهایتان را بالا نگهدارید ، آرنج ها را پایین بیاورید و سرتان را برای جاخالی دادن تکان دهید. این نکته بسیار مهم است که حتی بوکسورهای حرفه ای نیز به این نکته اهمیت نمی دهند که گارد شما باید کاملا بسته باشد. یک بوکسور خوب را میتوان از روی گاردش تشخیص داد پس به هیچ عنوان مخصوصا تازه واردین نباید دستهای خود را پایین بیندازند. همچنین بهترین روش دفاع جا خالی دادن سر است تا ضربه حریف به سر شما برخورد نکند.

به دور رینگ ندوید. از حرکات اضافه و رقص پای زیاد نیز خودداری کنید. این کارها فقط شما را خسته تر می کند و هیچ فایده ای ندارد. برای فرار از حمله حریف فقط کافی است مانند یک گاوباز عمل کنید و حمله او را مدیریت کنید.

بدن خودتان را به عقب مایل نکنید. گارد یک بوکسور باید کمی رو به جلو و در حالت تهاجمی باشد حتی در هنگام دفاع کردن. چشمان خود را هنگام ضربه خوردن نبندید چون اگر نبینید ضربه ی بعدی را نیز خواهید خورد. البته برای مبتدیان بسیار این کار سخت است اما همانطور که گفتم با تمرین میتوانید چشمان خود را نیز باز نگهدارید.

حتما منتظر نباشید که بعد از ضربه های حریف شما ضربه بزنید. همیشه گفتند که بهترین دفاع حمله است. پس در بین ضربات ترکیبی حریف درست همانجا که انتظارش را ندارد به او حمله کنید و با این کار از خودتان نیز دفاع کنید.

 

• شرایط و ویژگی های رینگ بوکس
  • محل بوکس:

محل بوکس که رینگ نام دارد. محل بوکس از داخل طناب ها 6٫10 × 6٫10 متر مساوی با 20 ×20 فوت و از خارج 8 × 8 متر مساوی با 26 × 26 فوت می باشد. گوشه ها بایستی بخوبی (در قدیم با پارچه و پنبه)توسط تشکهای مخصوص پوشیده شود. محوطه از چهار طرف توسط 4 طناب پوشیده شده که قطر طنابها یک اینچ و روی آن توسط پارچه نرمی یا لاستیک پوشانده می شود.

 فواصل طناب ها از کف محوطه به ترتیب 30 , 60 , 90 , 120 سانتی متر می باشد. کف محوطه بوکس بایستی با تشک به ضخامت 5 سانتی متر و روی تشک را نیز با برزنت محکم پوشیده شده و توسط طناب به کف محوطه بسته می شود. . ارتفاع کف رینگ 91 الی 122 سانتیمتر بالا تر از سطح زمین می باشد .

 رینگ مشت زنی در مرکز سالن مستقر می شود به گونه ای که امکان دید از تمام جهت به داخل آن وجود داشته باشد . تعداد جمعیت تماشاچی در مسابقات به حساسیت مسابقه و امکانات سالن بستگی دارد.

 

 منبع: https://namnak.com

• نحوه برد و باخت در مسابقات بوکس

به دو طریق بوکسور برنده تعیین می گردد :

 الف) برد با امتیاز :هر دو بوکسور قبل از شروع مسابقه طبق مقررات دارای 20 امتیاز هستند . بر مبنای ضربات خورده شده که مجموع آنها را بر 3 تقسیم کرده و حاصل آنرا از 20 کم کرده و در ورقه داوری ثبت می نمایند . مثلا ( بوکسور برنده 20 و بازنده 18 ) یعنی بوکسور بازنده 6 ضربه از حریف دریافت کرده و هیچگونه ضربه ای نخورده است. اگر بوکسور بازنده نیز ضرباتی زده باشد این محاسبه پس از کسر ضربات انجام خواهد شد. این محاسبه در یک دقیقه وقت استراحت توسط داوران کنار انجام میشود.(داور وسط حق دادن امتیاز کتبی را ندارد)

 ب) برد با ضربه فنی :به طور معمول هر گاه بر اثر ضربه ای بجز دو کف پای بوکسور جای دیگر او مانند لگن و دست و زانو و غیره با کف رینگ تماس بگیرد ( با لیز خوردن اشتباه نشود (یا روی طناب بی حال افتاده و یا تلو تلو خورده به زمین بیفتد داور باید به او 10 ثانیه فرصت بدهد و این اوقات را با شمردن بلند و انگشتان به بوکسور تفهیم کند.

• نحوه محاسبه برد و باخت در رشته بوکس

هرگاه بوکسور تا قبل از رسیدن به شماره 8 آمادگی خود را اعلام کند و داور تشخیص دهد که او سرحال و آماده مبارزه است دیگر از گفتن شماره 9 و 10 خودداری کرده و با گفتن کلمه بوکس مبارزه را مجددا آغاز می نماید. هرگاه بوکسور در شمارش 8 اعلام آمادگی کند ولی این اعلام از روی غیرت و به توصیه دوستان و تماشاگران باشد ولی قدرت و توان حفظ تعادل خود را نداشته باشد داور به شمارش ادامه داده و او را ناک اوت محسوب می کند . در اینگونه مواقع داور باید با صدای بلند نوع ناک اوت و جلوگیری از ادامه بازی او را با کلمات رایج اعلام کند.

•  نحوه امتیاز دادن در مسابقه بوکس:

ضربه ای که با 4 بند انگشت بدون برخورد به مانعی به نقاط مجاز بدن حریف وارد می شود یک امتیاز خواهد داشت و برنده بر طبق تعداد ضربه ها تعیین خواهد شد .

بد یهی است که تعداد ضربات زده شده توسط بوکسور برنده را درپایان هر راند تقسیم بر 3 نموده و حاصل تقسیم را از امتیاز 20 بوکسور بازنده کسر می نماید به هر بوکسور در شروع هر راند 20 امتباز تعلق می گیرد

مثال:

اگر تعداد ضربات رد و بدل شده بوکسور برنده 3 مشت باشد به این طریق عمل میشود (19=20-1=3÷3 ) بوکسور برنده 20 و بوکسور بازنده 19 امتیاز خواهند داشت.

هرگاه تعداد ضربات بوکسور برنده 2 مشت باشد چون 2 بر 3 قابل قسمت نیست داور به بوکسور برنده یک مشت اضافه کرده تا برای تقسیم مناسب شود ولی به مجرد شروع راند دوم یک مشت داده شده را برای بوکسور مقابل منظور می نماید و نسبت به ضربات دیگر حساس می کند.

 اگر تعداد ضربات بوکسور برنده 1 باشد راند اول را 20 – 20 امتیاز داده ولی به مجرد شروع راند دوم یک مشت اضافه را برای بوکسور مزبور حساب کرده و بر مبنای آن شمارش راند دوم را شروع می کند.

اگر تعداد ضربات بوکسور برنده 4باشد (1=3÷4) به بوکسور برنده 20 و بازنده 19 داده و راند بعد را با یک مشت برتری به نفع بوکسور برنده شروع می کنند.

• فواید بی نظیر ورزش بوکس

تمرین بدنی کامل

بوکس، تقریباً عضلات تمام بدن را درگیر می کند. عضلات کول، سرشانه، جلو بازو، پشت بازو، شکمی، سینه و پشت، تقریباً عضلاتی هستند که هنگام مشت زدن، گارد گرفتن و جاخالی دادن بکار گرفته می شوند. عضلات پاهای شما هم برای اینکه درون رینگ مسابقه سر پا بمانید درگیر هستند، و به شما کمک می کند تا از حریف واقعی یا مجازی تان بگریزید.

 سوزاندن فوق العاده کالری

هر یک ساعت انجام تمارین بوکس، برابر با سوزاندن 600 کیلو کالری می باشد. هم چنین در نتیجه ترشح هورمون رشد، ضمن افزایش توده عضلانی در مدت استراحت نیز، بدن تان به سوزاندن کالری ادامه خواهد داد.

کارکرد موثر قلب

مشت زدن و جهش درون رینگ بوکس، انرژی قابل توجهی مصرف می کند، بهمین دلیل بوکس ورزشی موثر برای تمرین استقامت قلبی نیز بحساب می آید.

با تمرینات شدید با کیسه بوکس می توانید استقامت خود را بالا ببرید اینگونه که 3 دقیقه به کیسه مشت بزنید، و 1 دقیقه برای استراحت اطراف کیسه رقص پا کنید، حالا دوباره مشت زنی تان را از سر بگیرید.

تخلیه کننده عالی استرس

بوکس یک فعالیت فیزیکی است که مزایای روانی فراوانی هم دارد! ضربه زدن به کیسه بوکس و تمرکز بر مشت زنی و ترکیب ضربات، امکان رهایی از ناامیدی، عصبیت و حس تهاجمی را برای شما به ارمغان می آورد.

 

• رژیم غذایی یه بوکسور شامل چیست؟

مهمترین رژیم غذایی یک بوکسور پروتئین است که در موادی مثل مرغ، ماهی، تخم مرغ، کره بادام زمینی و سبزیجات و میوه ها یافت می شود . به علاوه بدن شما به یه سری چربی های مفید هم نیاز دارد که با مصرف روغن زیتون، آواکادو و آجیل به دست می آید. بدن شما به تعادل در استفاده از مواد مغذی نیاز دارد و بخاطر تمرین های سخت، شما احتیاج به این چربی ها دارید.

 

تعدادی از بوکسور معروف های جهان (سبک وزن)

• Hiroki Ioka

• Napa Kiatwanchai

• Jum-Hwan Choi

• Hideyuki Ohashi

منبع: https://namnak.com

تعداد بازدید: 5200

محتویات

• تاریخچه مسابقات اتومبیلرانی
• اولین مسابقات موتوری
• اولین مسابقه موتوری تاریخ (Paris-Rouen)
• مسابقات شهر به شهر
• 1910-1950 میلادی
• پس از جنگ جهانی دوم تا به امروز
• معنی و مفهوم پرچمها در اتومبیلرانی
• منشور اخلاقی فدراسیون اتومبیلرانی کشور

تاریخچه مسابقات اتومبیلرانی

  مسابقات اتومبیلرانی، ورزشی است که در آن، اتومبیل‌ها برای قهرمانی با یکدیگر به رقابت می‌پردازند. هدف اصلی مسابقه یا رقابتی که خودروها در آن شرکت می‌کنند، ثبت سریع‌ترین زمان ممکن در هر دور از پیست است تا بتواند به سریع‌ترین زمان کلی دست پیدا کند. بنابراین، اتومبیلی که کمترین زمان را ثبت کرده باشد، پیروز میدان است. اگر هر اتومبیل مسابقه‌ای بنا به هر دلیلی قادر به ادامه مسابقه نباشد، در اصطلاح انگلیسی (retired) به معنای بازنشسته شده است و در زبان عامیانه‌تر گفته می‌شود که اتومبیل مورد نظر، از دور مسابقات، خارج شده است.

 

در‌این‌صورت، جایگاه راننده‌های اتومبیل‌های خارج شده از دور مسابقات به‌دین شکل خواهد بود که اولین اتومبیل خارج شده، در رتبه‌بندی در جایگاه آخر قرار می‌گیرد. در برخی از مسابقات اتومبیلرانی، برنده بر اساس میزان مسافتی که پیموده، انتخاب می‌شود؛ برای مثال، در مسابقات فرمول یک، جایگاه راننده بر‌این اساس مشخص می‌شود که اگر او 90 درصد از کل مسافت پیست را پیموده باشد. تعداد زیرشاخه‌های ورزش اتومبیلرانی متعدد بوده اما خود عبارت (مسابقات اتومبیلرانی) راهی طولانی‌ را پشت سر نهاده تا به جایی که امروزه هست، برسد. در نوشتار زیر، به اتفاق مروری مختصر بر تاریخچه مسابقات اتومبیلرانی خواهیم داشت.

 

• اولین مسابقه ثبت شده در تاریخ

اولین مسابقه ترتیب داده شده بین 2 وسیله نقلیه موتوری که نیرو حرکتی‌شان از منبع خارجی تأمین نمی‌شد، در تاریخ 30 ماه آگوست سال 1867، در ساعت 4:30 دقیقه بامداد رخ داد. مسیر‌این مسابقه، به مسافت 13 کیلومتر، بین 2 شهر‌اشتون و ترافورد، به وقوع پیوست. در‌این مسابقه، اتومبیل ساخته شده توسط Isaac Watt Boulton، پیروزی را از آن خود کرد، یکی از 6 ساخته موفق وی که گفته می‌شود در طول‌این مسابقه، توسط فرزند 22 ساله‌اش با نام فیلیپ، هدایت می‌شد.

 

اتومبیل دوم‌این مسابقه، توسط دانیِل آدامسون برای فردی با نام‌اشمیت، ساخته شده بود که گفته می‌شود خود‌اشمیت در طول مسابقه، هدایت آن‌را بر عهده داشته است. شواهد و مدارک ثبت‌شده، فاقد نام رانندگان بوده اما طبق گفته‌ها، هر 2 راننده در رقابتی تنگاتنگ و تحت فشار مسابقه، به پرچم اخطار قرمز بی‌اعتنایی کرده و مسابقه را ادامه دادند. اتومبیل بولتون، یک نمونه توسعه‌یافته و اصلاح‌شده از وسیله نقلیه ریلی جان بریج آدامز (John Bridge Adams) بود که از موتور بخار بهره می‌برد.

مجلس ویسکانسین (Wisconsin)، مسابقه‌ای را در سال 1875 میلادی برای مسابقات اتومبیلرانی در‌ایالت متحده ترتیب دید که‌این مسابقه در تاریخ 16 جولای سال 1878 میلادی در مسافتی به طول 321 کیلومتر با شروع از Green Bay و پشت سر نهادن Appleton، Oshkosh، Waupon، Watertown، Fort Atkinson و Janesville، به Madison خاتمه می‌یافت. در‌این مسابقه سخت و استقامتی تنها 2 شرکت‌کننده از شهرهای Oshkosh و Green Bay حضور داشتند. جزئیات و مشخصات دقیق‌این مسابقه حماسی، در کتاب (مسابقه بزرگ سال 1878) اثر ریچارد باکوس (Richard Backus)، گردآوری شده است.

منبع: سایت برترینها

•  اولین مسابقات موتوری

مسابقات اتومبیلرانی با اتومبیل‌هایی که موتورهای درون‌سوز بهره می‌بردند، تقریبا بلافاصله پس از اختراع اولین اتومبیل‌های بنزین سوز، آغاز شد. اولین مسابقه سازمان‌یافته، در تاریخ 28 آوریل سال 1887 میلادی توسط Monsieur Fossier؛ سردبیر نشریه پاریسی Le Velocipede ترتیب داده شد.‌این مسابقه به مسافت 2 کیلومتر، بین 2 شهر Neuilly Bridge و Bois de Boulogne برگزار شد . Georges Bouton از کمپانی De Dion-Bouton، با اتومبیلی که با همکاری Albert the Comte de Dion ساخته شده بود، به پیروزی رسید اما بد نیست بدانید که وی تنها شرکت‌کننده‌این مسابقه بود، بنابراین در حقیقت برنده یا بازنده‌ای وجود نداشت و به سختی می‌توان اسم آن‌را مسابقه گذاشت.

 یک رویداد انفرادی دیگر، در سال 1891 رخ داد، زمانی که AugusteDoriot و Louis Rigoulot، از کمپانی پژو، با سه‌ چرخه موتوری Type3 که از موتور بنزینی بهره می‌برد، در مسابقه دوچرخه ‌سواری مابین پاریس-برست-پاریس، شرکت کردند. اما زمانی‌که‌این اتومبیل 3 چرخه، به شهر برست رسیده بود، دوچرخه سوار برنده در پاریس، از خط پایان عبور کرده بود.

Armand Peugeot، برای اثبات قابلیت‌ها و توانایی‌های بالای‌این سه‌چرخه، برگزارکننده‌این مسابقه را سردبیر نشریه Le Petit Journal بود، متقاعد کرد تا از مشخصات و عملکرد‌این سه‌چرخه بنوسید. قرار بود که پژو Type3، مسافت 1200 کیلومتر را بپیماید،‌ این اتفاق هرگز به رخ نداد چراکه 3 برابر طولانی‌تر از رکورد آن زمان بود که توسط Leon Sepollet، بین دو شهر پاریس تا لیون طی شده بود.

• اولین مسابقه موتوری تاریخ: Paris-Rouen

 

در تاریخ 22 جولای سال 1894 میلادی، روزنامه پاریسی Le Petit Journal، رویدادی را سازماندهی کرد که به عنوان اولین مسابقه موتوری برگزار شده در طول تاریخ، شناخته می‌شود و از آنجایی که بین 2 شهر پاریس و Rouen بود، به مسابقه Paris-Rouen ، شهرت یافت. ویراستار‌این روزنامه؛ Pierre Giffard، از‌این مسابقه با عنوان (مسابقه‌ای برای کالسکه‌های بدون اسب) یاد کرده بود که خطرناک نیست، هدایت آنها راحت بوده و در طول مسابقه، هزینه بالایی را در بر نداشتند. بنابراین‌این مسابقه، ذهنیت مردم را نسبت به اتومبیل‌ها دگرگون کرد چراکه وسایلی پرهزینه و گران‌قیمت شناخته می‌شدند که هدایت آنها نیز سخت بود.‌این مسابقه برخلاف انواع قبلی، یک یا 2 شرکت‌کننده نداشت، بلکه تعداد یکصد و دو شرکت کننده با پرداخت هزینه ورودی 10 فرانک، در‌این رقابت، شرکت کردند.

تعداد 69 دستگاه اتومبیل، مسیر 50 کیلومتری را آغاز کردند که اتومبیل‌هایی که از خط پایان عبور کردند، تازه مجوز شرکت در مسابقه اصلی را می‌گرفتند که مسافتی شامل 127 کیلومتر را بین 2 شهر پاریس تا Rouen در بر می‌گرفت. اتومبیل‌های شرکت کننده در‌این مسابقه، از معتبرترین شرکت‌های اتومبیل‌سازی در دنیا که پژو، پنهارد و De Dion بودند، در کنار شرکت‌کنندگان و تولیدکنندگان آماتور، شرکت داشتند؛ از میان آنها، تنها 25 اتومبیل به مسابقه اصلی راه یافتند.

 

محل شروع‌این مسابقه از Porte Maillot در پاریس بود. کنت Jules Albert De Dion، اولین فردی بود که پس از 6 ساعت و 48 دقیقه، به Rouen رسید. میانگین سرعت او، 19 کیلومتربرساعت بود. وی به ترتیب 3 دقیقه و 30 ثانیه از Albert Lemaitre از پژو، 16 دقیقه و 30 ثانیه از AugusteDoriot از پژو، 33 دقیقه و 30 ثانیه از Rene Panhard از پنهارد و 55 دقیقه و 30 ثانیه از Emile Levassor از پنهارد، سریع‌تر از خط پایان عبور کرد. اما برندگان رسمی‌این مسابقه، پژو و پنهارد بودند چرا که معیارهای پیروزی، 3 معیار سرعت، هندلینگ و‌ایمنی بود. De Dion برای حرکتش نیازمند یک متصدی برای سوخت رسانی بود که توسط برگزارکنندگان مسابقه، ممنوع اعلام شد.

 منبع: سایت برترینها

• مسابقات اولیه

مسابقه پاریس-بوردو-پاریس که در ژوئن سال 1895 میلادی برگزار شد نیز در بسیاری از محافل، با عنوان اولین مسابقه موتوری در طول تاریخ یاد می‌شود چرا که پیروز مسابقه سال 1894، بر اساس 3 معیار سرعت، هندلینگ و‌ایمنی انتخاب می‌شدند تا‌اینکه اولین اتومبیلی که از خط پایان عبور می‌کند، پیروز مسابقه باشد.

 اولین فردی که در‌این مسابقه از خط پایان عبور کرد، Emile Levassor در اتومبیل Panhard- Levassor  با موتور 1205 سی‌سی بود. او مسیر 1178 کیلومتری مسابقه را در 48 ساعت و 47 دقیقه، پشت سر گذاشت که 6 ساعت سریع‌تر از نفر دوم بود. تنها 9 اتومبیل از 22 اتومبیلی که مسابقه را آغاز کرده بودند، توانستند از خط پایان بگذرند.

 

اولین مسابقه اتومبیلرانی آمریکایی به مناسبت (روز شکرگزاری) در تاریخ 28 نوامبر سال 1895 میلادی برگزار شد. پوشش خبری‌این رویداد که توسط روزنامه (شیکاگو تایمز) انجام شده بود، با ابراز علاقه شدید آمریکایی‌ها به اتومبیل همراه شد. مسیر مسابقه، 87.48 کیلومتر طول داشت Frank Duryea،‌ این مسیر را در مدت زمان 7 ساعت و 53 دقیقه پشت سر گذاشت تا با شکست 5 رقیب دیگرش، بر سکوی نخست بایستد.

اولین محل رایج مسابقات اتومبیلرانی در دنیا، نیس در فرانسه بود که در اواخر ماه مارچ سال 1897 میلادی با عنوان (هفته سرعت) برگزار شد. شایان به ذکر است که بیشتر انواع مسابقات اتومبیلرانی در دنیا، در همین مکان ریشه دارند که از آن جمله باید به اولین مسابقه hill climb و هم‌چنین sprint‌اشاره کرد که خود، پایه و اساس مسابقات دِرَگ را تشکیل می‌دهد.

هنرمند پاریسی؛ Ernest Montaut و همسرش؛ Marguerite، چهره دائمأ در حال تغییر وسایل نقلیه موتوری در اروپا را به زیبایی و به‌صورت تمام و کمال، ثبت کردند. آنها پوسترهای بی‌شماری را با موضوع اتومبیل‌های موتوری، هواپیما، بالن و قایق‌های سرعتی به چاپ رساندند.‌این تصاویر و پوسترها، یکی از بهترین منابع ثبت شده در تاریخ وسایل نقلیه و مخصوصا مسابقات اتومبیلرانی به‌شمار می‌روند.

 منبع: سایت برترینها

• مسابقات شهر به شهر

اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم میلادی، فرانسه، صنعت اتومبیل‌سازی و مسابقات اتومبیلرانی را به تصرف خود درآورده بود. کلوپ اتومبیل‌های فرانسه (ACF)، تعدادی مسابقه بین‌المللی را تدارک دیده که در اغلب آنها، محل آغاز مسابقه، پاریس بود و در برخی مواقع، مسیر مسابقه یا مقصد، در سایر شهرهای اروپا قرار داشت.
مسابقات اولیه موفق رالی در اروپا، در سال 1903 خاتمه یافت، چرا که Marcel Renault، در حادثه‌ای در مسابقه بین پاریس-مادرید، جان خود را از دست داد. مرگ وی در کنار 9 تلفات دیگر، دولت فرانسه را بر آن داشت تا از برگزاری مسابقه بوردو جلوگیری کرده و به‌طور کل، برگزاری مسابقات در جاده‌های آزاد را منع کند.

در سال 1907 میلادی، مسابقه Peking to Paris، با مسافت باورنکردنی 14 هزار و 991 کیلومتر، از برخی از سخت‌ترین طاقت فرساترین جاده‌های دنیا عبور می‌کرد. فقط 5 اتومبیل در ‌این مسابقه شرکت کردند و Prince Scipione Borghese‌ ایتالیایی، پیروزمندانه از خط پایان عبور کرد. اتومبیل وی با نام Itala، با موتوری با 7433 سی‌سی حجم، فقط 35 (تا 45) اسب‌بخار نیرو را تولید می‌کرد.

طولانی‌ترین مسابقه ثبت شده در طول تاریخ، با عنوان 1908 NewYork to Paris Race، از نیویورک شروع شده و در پاریس، خاتمه می‌یافت. 6 تیم از فرانسه،‌ ایتالیا، آلمان و‌ ایالت‌متحده آمریکا، در ‌این مسابقه شرکت کردند که 3 تیم توانستند از خط پایان در پاریس عبور کنند. George Schuster آمریکایی سواری بر Thomas Flyer، توانست به عنوان نفر اول،‌ این مسابقه را به مسافت غیر قابل باور 35 هزار و 398 کیلومتر، در مدت زمان 169 روز، پشت سر بگذارد و نام خود را در تاریخ ثبت کند.

• 1910-1950 میلادی

دهه 30 میلادی، شاهد تبدیل اتومبیل‌های گران‌قیمت، به اتومبیل‌های مسابقه‌ای بود. سازندگانی نظیر آلفارومئو، اتویونیون، بوگاتی، Delage، Delahaye و مرسدس‌بنز، اتومبیل‌های مسابقه‌ای بی‌نظیری را به سبک استریم‌لاین طراحی کرده بودند که بعضا قدرت بعضی از آنها به 603 اسب‌بخار هم می‌رسید که به لطف سوپرشارژرهای چند مرحله‌ای میسر شده بود.

 

بین سال‌های 1928 تا 1930 و هم‌چنین 1934 تا 1936، بیشینه وزن مجاز برای شرکت در مسابقات، 750 کیلوگرم بود. دستیابی به چنین رقم اندکی برای اتومبیل‌های مسابقه‌ای، در زمانی که تنها فلزات برای ساخت اتومبیل توجیه‌پذیر بودند، چالش بزرگی را پیش‌روی اتومبیل‌سازان آن زمان، قرار داده بود.

 استفاده گسترده از فلزات سبک‌وزن نظیر آلیاژهای آلومینیوم، دستیابی به وزن‌های پایین را میسر ساخت. حتی مرسدس‌بنز برای کاهش کمتر وزن اتومبیل‌های مسابقه‌ای‌اش، از رنگ‌آمیزی بدنه، اجتناب کرد.‌ این اتومبیل مسابقه‌ای چیزی نیست جز سری مشهور Silver Arrow، مسابقات مشهور نسکار (NASCAR) نیز در همین دوران، توسطBill France و تعدادی دیگر از رانندگان مشهور آن زمان، در تاریخ 21 فوریه سال 1948 میلادی، ثبت شد.

اولین مسابقه نسکار در 19 ژوئن سال 1949 میلادی، با کمترین تغییرات نسبت به اتومبیل‌های معمولی که در خیابان‌ها تردد می‌کنند، در ساحل دایتونا در فلوریدا آمریکا، برگزار شد.‌ این بخش با نام Strictly Stock شناخته می‌شد اما از آنجایی که اتومبیل‌سازان آمریکایی قادر نبودند سدان‌های خانوادگی را به اندازه لازم، سریع و قوی بسازند، ‌این بخش، از مسابقات نسکار حذف شد.

منبع: سایت برترینها

• پس از جنگ جهانی دوم تا به امروز

پس از جنگ جهانی دوم، مسابقات اتومبیلرانی به عنوان بخشی مجزا از مسابقات کلاسیک، فعالیت خود را ادامه دادند. بخش Strictly Stock در مسابقات نسکار نیز به Grand National تغییر یافت که اولین مسابقه آن، در سال 1950 میلادی برگزار شد. در طول بیش از یک دهه، تغییرات و اصلاحات به منظور افزایش ‌ایمنی و بهبود عملکرد اتومبیل‌ها برای شرکت در مسابقات، مجاز بود تا ‌اینکه در اواسط دهه 60 میلادی، اتومبیل‌های مسابقه‌ای، اتومبیل‌هایی بودند که صرفأ با هدف شرکت در مسابقات ساخته می‌شدند حتی اگر از ظاهری شبیه به انواع تولیدی بهره می‌بردند.

دهه 50 و 60 میلادی، دوران ظهور اتومبیل‌های نیرومندی بود که از شاسی‌های اروپایی و موتورهای حجیم و نیرومند آمریکایی بهره می‌بردند که از آن جمله می‌بایست به ساخته‌های Allard، لوتوس 19S و AC Cobra‌ اشاره کرد. تلفیق شاسی‌های اروپایی، اغلب بریتانیایی، با موتورهای نیرومند 8 سیلندر خورجینی آمریکایی، سری مسابقات Can-Am را در دهه 60 و 70 میلادی، رقم زد.‌ این مسابقات که در آمریکا و کانادا (Can مخفف واژه کانادا و Am مخفف واژه آمریکا است) برگزار می‌شدند، با اتومبیل‌های مسابقه‌ای سبک وزنی همراه بودند که از موتورهای تولید سری آمریکایی بهره می‌بردند و قادر بودند تا به سرعت‌های بالای 320 کیلومتربرساعت، دست پیدا کنند.

اتومبیل‌های مسابقه‌ای Clubmans، با ویژگی‌های منحصربه‌فردش، از دهه 60 تا دهه 90 میلادی، جزو پرطرفدارترین اتومبیل‌ها در کلوپ‌های اتومبیلرانی بود. مسابقه اتومبیل‌های گرند تورینگ دسته 4 و مسابقه دسته 5 اتومبیل‌های تولیدی خاص، از سال 1976 به بعد، به فرم اصلی مسابقات اتومبیل‌های اسپرت، تبدیل شدند. آخرین مسابقه نسکار در پیست خاکی، در تاریخ 30 سپتامبر سال 1970 در پیست State Fairgrounds در کارولینای شمالی، برگزار شد. از سال 1972 تا 2003، دسته برتر مسابقات نسکار، با نام Winston Cup شناخته می‌شد چراکه شرکت تنباکو R.J.Reynolds و شرکت تولیدکننده سیگار وینستون، حامی و سرمایه‌گذار‌این مسابقات بود. تغییر برخی از قوانین در‌این دوران نظیر کاهش تعداد سالانه مسابقات از 48 به 31، باعث شد تا‌این سال‌ها، به عنوان (دوران مدرن) نسکار، نامگذاری شود.

 

در اروپا، سازمان FIA با به عاریت گرفتن قوانین ACO GTP و عدم‌ایجاد تغییراتی در آنها، مسابقات قهرمانی استقامتی دسته C یا همان (مسابقات قهرمانی اتومبیل‌های مسابقه‌ای) را برگزار کرد که اتومبیل‌های شرکت‌کننده از کابین پوشیده و فناوری‌های مدرنی بهره می‌بردند. سازمان FIA، بر آن شد تا در اوایل دهه 90 میلادی، مسابقات دسته C را به فرمت مسابقات گرند پریکس دوسرنشینه تبدیل کند که قوانین وضع شده برای نیروی محرکه آنها، کاملا با مسابقات فرمول یک، یکسان بود و از دورها و مسافت‌های کوتاهی بهره می‌برد. مسابقات قهرمانی IMSA GT، از سال 1983 میلادی با محوریت اتومبیل‌های پروتایپ و تمرکز کمتر روی اتومبیل‌های تولیدی، آغاز به کار کرد.

 مسابقات قهرمانی اتومبیل‌های تولیدی استرالیایی، برای اولین بار در سال 1987 میلادی برگزار شد. اولین مسابقه قهرمانی بین‌المللی اتومبیل‌های تورینگ که به اتومبیل‌های تورینگ گروه A، مشهور بود در سال 1987 میلادی برگزار شد. بخش Winston Cup نسکار، در دهه 90 میلادی، از محبوبیت بالایی در میان مردم برخوردار بود که با کاهش طرفداران مسابقه قهرمانی اتومبیل‌های مسابقه‌ای آمریکایی هم‌زمان شد.

 سازمان FISA، تصمیم گرفت تا مسابقات رالی را به 3 دسته گروه N اتومبیل‌های تولیدی، دسته A )اتومبیل‌های تولیدی اصلاح شده) و دسته B)اتومبیل‌های اسپرت اصلاح‌شده)، تفکیک کند. دسته B توسط FIA در سال 1982 میلادی به عنوان جایگزین دسته 4 (اتومبیل‌های گرند تورینگ اصلاح شده) و دسته 5 (اتومبیل‌های پروتوتایپ تورینگ) معرفی شد.

مسابقات IMSA GT، به سری مسابقات لمان آمریکایی توسعه یافت و اولین فصل از آن در سال 1999 میلادی برگزار شد که قوانین و نحوه برگزاری آن بسیار شبیه به مسابقات لمان اصلی بود زیرا اتومبیل‌های پروتوتایپ و GT در کنار یکدیگر در‌ این مسابقه حضور پیدا کردند. مسابقات بین‌المللی SCCA با مدت زمان یک ساعت برگزار شد که 3 دسته GT، GTS و تورینگ را در بر می‌گرفت. نسکار نیز در طول‌ این دوران و تا به امروز، روزبه‌روز محبوب‌تر شد و قوانین و مقررات آن توسعه یافت. مسابقات‌ایندی هم در سال 1996 از CART جدا شد تا تمرکز بیشتری روی مسابقات open wheel محلی معطوف شود.

 منبع: سایت برترینها

تعداد بازدید: 1325

•  محتویات قسمت دوم:

فدراسیون جهانی

مسابقات تور دوفرانس

سریع ترین دوچرخه های تایم تریل تور دو فرانس (تکنولوژی روز دوچرخه)

 

 

• فدراسیون جهانی دوچرخه سواری

پایه‌ های فدراسیون بین‌ المللی دوچرخه‌ سواری، در سال 1900 با تأسیس اتحادیه بین‌ المللی دوچرخه‌ سواری، ریخته شد. مرکز این اتحادیه در شهر پاریس بود. در حال حاضر فدراسیون بین‌المللی دوچرخه‌سواری که آن را به اختصار فیاک می‌نامند و از طرف کمیته بین‌المللی المپیک نیز به رسمیت شناخته شده است، به کار توسعه، هدایت و ایجاد مقررات جدید می‌پردازد.

فیاک عضو اصلی اتحادیه بین‌المللی دوچرخه‌سواری نیز هست. مقر فیاک در شهر رم قرار دارد. مشهورترین مسابقات دوچرخه‌سواری جاده در دنیا، تور دوفرانس است که مسافتی بالغ بر 3500 کیلومتر را در بر می‌گیرد. تور دوفرانس در سال 1903 به ابتکار هانری دگرانژ سردبیر مجله آتو در فرانسه پا گرفت و از آن تاریخ به بعد همه ساله به طور منظم و با شرکت بهترین دوچرخه‌سواران جهان برگزار می‌شود.

منبع:https://www.beytoote.com

• سریع ترین دوچرخه های تایم تریل تور دو فرانس

تورنمنت دوچرخه سواری تور دو فرانس بزرگترین مسابقات قهرمانی دو چرخه سواری است. هر ساله شاهد برگزاری مسابقات دوچرخه‌ سواری دور فرانسه یا تور دو فرانس هستیم که از جمله‌ی معتبرترین رقابت‌های دوچرخه‌سواری در دنیا است، بطوریکه تنها ورزشکاران حرفه‌ای با توانایی بالا می‌توانند این تورنمنت را به پایان برسانند.

به بیان بهتر به پایان رساندن این تورنمنت استقامتی در نوع خود یک موفقیت بزرگ است، حال آنکه قهرمانی در آن یکی از بزرگ‌ترین اتفاقاتی است که یک دوچرخه سوار می‌تواند در طول دوران ورزشی خود به دست بیاورد. با توجه به اینکه این روزها فناوری به جزئی جدانشدنی از زندگی تبدیل شده، ورزش نیز از این قاعده مسنثنی نیست. ردپای فناوری را می‌توان در ورزش دوچرخه‌سواری نیز پیدا کرد. علاوه بر علم ورزش و بدنسازی برای آماده کردن بدن ورزشکاران، دوچرخه‌های مورد استفاده نیز با استفاده از آخرین یافته‌های مهندسی تولید می‌شوند تا بهترین عملکرد را در نزدیک‌ترین شرایط رقابتی داشته باشند.

سریع‌ترین دوچرخه‌های مورد استفاده در توردوفرانس در مرحله‌ی زمان گیری این مسابقات مورد استفاده قرار می‌گیرد که بنابر اطلاعات ارائه شده حتی قادرند تا به سرعت ۵۵ کیلومتر در ساعتی دست پیدا کنند. تیم‌های شرکت کننده در این رقابت‌ها در مسابقات امسال شانس این را دارند که دو بار در طول مسابقات از دوچرخه‌های زمان‌گیری یا تایم‌تریل (Time Trail) استفاده کنند. اولین مرحله مربوط به مسیر ۱۴ کیلومتری در دوسلدورف آلمان بوده و دومین باری که می‌توانند از این دوچرخه‌ها استفاده کنند، مربوط به مرحله‌ی ماقبل آخر در مارسی فرانسه است که مسیری ۲۲.۵ کیلومتری دارد.

 

• در ادامه تمام دوچرخه‌های زمان‌گیری هر ۲۲ تیم حاضر در مسابقات را از نظر خواهیم گذراند.

در تصویر زیر تیلور فینی را از تیم کانندیل-درِیپَک را روی دوچرخه‌ی Cannondale Slice RC مشاهده می‌کنید. این دوچرخه سوار آمریکایی موفق شده تا در دوسلدورف کار خود را در رتبه‌ی ۱۲اُم پایان دهد.

دوچرخه‌ی Cannondale Superslice را در تصویر پایین مشاهده می‌کنید که برای اولین بار از ترمزهای دیسکی در یک دوچرخه طی رقابت‌های زمان گیری تور دو فرانس استفاده شده است.

آلبرتو بتیول از تیم کانندیل-دریپک با استفاده از این اولین دوچرخه‌ی زمان گیری مجهز به ترمز دیسکی در دوسلدورف حاضر شده و موفق شده تا رتبه‌ی ۶۴اُم را کسب کند.

 

دوچرخه‌ی مفهومی زمان‌گیری متعلق به ترِک (Trek) با نام Trek Speed در مسابقات تایم‌تریل.

 

جان دِگِنکولب از تیم Trek-Segafredo روی دوچرخه‌ی ترِک اسپید در مسابقات زمان‌گیری دوسلدورف. دوچرخه‌سوار آلمانی موفق شد تا این رقابت را در رتبه‌ی ۵۸اُم پایان دهد.

در تصویر پایین دوچرخه‌ی متعلق به تیم آستانا را مشاهده می‌کنید. Argon 18 E-118 نام این دوچرخه‌ی زیبا است.

 

فابیو آرو، دوچرخه‌سواری ایتالیایی روی دوچرخه‌ی آرگون ۱۸ قرار گرفته و مسابقه زمان گیری را در جایگاه ۶۶ اُم پایان برد.

 

در تصویر زیر پیتر ساگان را از تیم Bora-Hansgrohe مشاهده می‌کنید که روی دوچرخه‌ی مخصوص S-Works Shiv قرار گرفته است. این دوچرخه‌سوار اسلواک موفق شد تا مسابقه را در رتبه‌ی ۱۸ تمام کند.

تیم کاتوشا-آلپسین با دوچرخه‌ی Canyon CF پای به تور دو فرانس گذاشته بود.

تونی مارتین از تیم کاتوشا-آلپسین روی دوچرخه‌ی Canyon Speedmax CF قرار گرفته و موفق شد به عنوان قهرمان جهان مسابقه‌ی زمان‌گیری را در جایگاه چهارم به اتمام برساند.

 

تیم آمریکایی BMC Racing از دوچرخه‌های BMC Timemachine در مسابقات تایم‌تریل استفاده کرد.

 

ریکی پورته، رکاب زن تیم بی‌اِم‌سی را روی دوچرخه‌ی موسوم به Timemachine از این کمپانی مشاهده می‌کنید. این دوچرخه‌سوار مسابقه‌ی زمان گیری را زیر باران در جایگاه ۴۹اُم به پایان رساند.

 

تیم Direct Energy از دوچرخه‌های زمان‌گیری BH Aerolight در تور دو فرانس استفاده کرد.

 

در تصویر زیر توماس وئِکلر را روی BH Aeorolight مشاهده می‌کنید که مسابقه‌ی زمان‌گیری را در رتبه‌ی ۱۵۸اُم به پایان رساند.

 

تیم فرانسوی AG2R-La Mondiale از دوچرخه‌های Factor Slick  برای زمان‌گیری استفاده کرده است.

 

در تصویر زیر ماتیاس فرانک را از تیم AG2R-La Mondiale مشاهده می‌کنید. این رکاب‌زن سوئیسی مسابقه‌ی زمان‌گیری دوسلدورف را در جایگاه ۱۰۴اُم به پایان رساند.

 

تیم Fortuneo-Oscaro از دوچرخه‌ی Look 796 Monoblade استفاده کرد.

 

برایس فایلو، رکاب‌زن این تیم را در تصویر زیر روی دوچرخه‌ی Look 796 Monoblade مشاهده می‌کنید. این دوچرخه‌سوار کار خود را در رتبه‌ی ۱۴۸اُم به پایان رساند.

 

تیم Cofidis-Solutions Credits از دوچرخه‌ی Orbea Ordu برای مسابقات زمان‌گیری استفاده کرده است.

 

نیسر بوهانی با استفاده از دوچرخه‌ی Orbea Ordu موفق شد تا مسابقه را در جایگاه ۱۹۳اُم به پایان برساند.

 

دوچرخه‌ی Lapierre Aerostorm DRS که توسط تیم FDJ مورد استفاده قرار گرفته و رکاب‌زن آن موفق شد رقابت را در جایگاه ۶۰اُم به پایان برساند.

 

 

تیم Dimenssion Data از دوچرخه‌ی Cevelo p5 استفاده کرده است. این تیم دو رنگ قرمز و مشکی با رگه‌هایی از رنگ سبز این دوچرخه را در اختیار داشته و دوچرخه‌ سوار آن موفق شده تا رقابت را در رتبه‌ی ۱۷۶اُم به پایان برساند.

 

در تصویر زیر دوچرخه‌ی Scott Plasma از تیم Orica Scott را مشاهده می‌کنید که دوچرخه سوار آن موفق شد با استفاده از آن رقابت را در رتبه‌ی ۲۹اُم به پایان برساند.

 

 

تیم مطرح Movistar از دوچرخه‌ی Canyon Speedmax CF استفاده کرد. آلخاندرو والورده اسپانیایی به عنوان رکاب‌زن این تیم نتوانست رقابت را به پایان برساند و در اثر تصادف از ادامه مسابقه زمان‌گیری انصرف داد.

 

 

تیم Sunweb از دوچرخه‌ی Ginat Trinity Pro در رقابت زمان‌گیری استفاده کرد. رکاب‌زن آلمانی این تیم با استفاده از این دوچرخه کار خود را در رتبه‌ی ۴۷اُم به پایان رساند.

 

 

تیم بلژیکی Quick Step Floors از دوچرخه‌ی Specialized S-Worls Shiv استفاده کرد که با استفاده از آن این تیم در مسابقات زمان‌گیری موفق شد تا رتبه‌ی ۵۶اُم را به خود اختصاص دهد.

 

 

تیم Bahrain-Marida با استفاده از دوچرخه‌ی Marida Warp در مسابقه‌ی زمان گیری شرکت کرد که سانی کولبرلی ایتالیایی موفق شد در رتبه‌ی ۲۳ به کار خود پایان دهد.

 

 

تیم دوچرخه‌ سوار امارات متعلق به خطوط هوایی امارات نیز با دوچرخه‌ی Colnago K.One در این رقابت شرکت کرد. رکاب‌زن این تیم موفق شد تا کار خود را در جایگاه ۱۱۳اُم به پایان برساند.

 تیم Wanty-Groupe Gobert از بلژیک نیز با استفاده از دوچرخه‌ی Cube Aerium C:68 در مسابقه‌ی زمان گیری شرکت کرد.

 

تیم Lotto-Soudal نیز با استفادهاز Ridley Dean در مسابقه زمان‌گیری شرکت کرد. این تیم با استفاده از دوچرخه‌ی Ridley Dean کار خود را در جایگاه ۱۹۶اُم به پایان رساند.

تیم LottoNL-Jumbo از دوچرخه‌ی Bianchi Aquila CV در مسابقه‌ی زمان‌گیری استفاده کرد. جورج بنت، دوچرخه‌سوار این تیم که نیوزلندی است، رقابت را در جایگاه ۱۶۲ به پایان رساند.

 

تیم Sky از دوچرخه‌ی Pinarello Bolide در رقابت‌های خود استفاده کرد. کریس فرومه به عنوان مدافع عنوان قهرمانی با استفاده از این دوچرخه در مسابقات زمان‌گیری جایگاهی بهتر از ششمی به دست نیاورد.

 

گراینت توماس، دیگر رکاب‌زن تیم اسکای موفق شد با همان دوچرخه‌ی Pinarello Bolide و زمان ۱۶ دقیقه و ۴ ثانیه به مقام اول در مسابقه زمان‌گیری دست پیدا کند. سرعت متوسط وی در این مسابقه ۵۲.۲۸ کیلومتر در ساعت ثبت شده است.

 

منبع: https://www.zoomit.ir