تعداد بازدید: 18446

• محتویات:

تاریخچه وزنه برداری

تشکیل فدراسیون وزنه برداری

حرکات وزنه برداری

تمامی قوانین وزنه برداری

 

• تاریخچه وزنه ‌برداری

بشر برای حفاظت خود در غارها، ناگزیر به جابجایی سنگ‌های بزرگ برای قرار دادن در مقابل ورودی آنها بوده است. مصریها برای ساختن مجسمه‌های عظیم فراعنه و اهرام ثلاثه، مردان قوی آن روز جهان را در کنار نیل گرد آوردند و آنها را به ساختن مجسمه‌های سنگی وا ‌داشتند.

 

کاوش‌های باستان‌شناسی نشان می‌دهد وزنه‌برداری و وزنه پرانی به همراه دو و میدانی و ژیمناستیک در یونان باستان تمرین می‌شده است. همچنین وزنه‌برداری و وزنه‌پرانی جزئی از بازیهای تیلی‌تیان ایرلندی‌ها در 4000 سال قبل بوده است. "میلو" از اهالی "کورتونا" سالهای سال قهرمان المپیک باستان بود و مدت 28 سال مقام خود را حفظ کرد.

او اولین وزنه‌بردار علمی در دنیاست که پیشرفت و ترقی و قدرت خود را بطور مرتب و کم‌کم بدست آورد. بدین ترتیب که گوساله‌ای را هر روز از زمین بلند می‌کرد و روی دو دست قرار می‌داد و تا هنگامی که گاو تنومندی شد آن را بر سر دست می‌برد. تاریخ این کار را 684 سال قبل از میلاد نوشته‌اند و در حقیقت وزنه‌برداری جدید از اساس کار میلو پیروی می‌کند.

اولین آثار بوجود آمدن این ورزش زمانیست که در یونان باستان ورزشکاران به وزنه‌پرانی (پرتاب دیسک و وزنه) عادت داشته‌اند و لغت یونانی "هالترس" (پرتاب صفحه یا دیسک هالتر) ریشه وزنه‌برداری امروزی است.

وزنه‌برداری جدید در اروپا توسط اروپاییان پایه‌گذاری شد و به نظر می‌رسد که در وهله نخست جوانان روستایی بدین کار دست زدند تا قدرت و برتری خود را نسبت به هم‌سالان خود نشان دهند و با قدرت خود توجه دوشیزگان را جلب نمایند.

کار نمایش جوانان در بلند کردن وزنه کم‌کم آنقدر بالا گرفت که مسابقه‌هایی ترتیب داده می‌شد و در آن زنان و مردان بی‌شماری برای تماشا گرد هم می‌آمدند و این مسابقات، محک قدرت و نیرومندی جوانان بود.

 

"وی‌نه‌یرون" می‌توانست یک وزنه 305 کیلوئی را روی دوشش بلند کند. یک روز همین وزنه مغزش را متلاشی کرد. "گوتا" فرد دیگری با 77/1 متر قد و 88 کیلوگرم زون بود که قادر به بلند کردن یک اسب بر سر دست خود بود.

لویی یکافه" ملقب به آپولون در سال 1862 در شهر مارس بارگ متولد شد و در جوانی دارای قد 90/1 متر و دور سینه‌اش در حال تنفس 137 سانتی‌متر بوده است. او برای کارهای قهرمانی از چرخهای واگن و یک میله آهنی استفاده می‌کرد. "لویی‌سیر" کانادایی که سرآمد تمام هرکول‌های عصر خود بود به سال 1863 متولد شد.

قدش 176 سانتی‌متر و وزنش 135 کیلوگرم بود، دور سینه‌اش 47/1 متر و دور بازویش 55 سانتی‌متر بود. او قادر بود وزنه 249 کیلوگرمی را با یک انگشت دست از زمین بلند کند و درشکه چهار اسبه را از حرکت باز دارد.

هنگامیکه به سبب علاقه جوانان اروپای مرکزی وسایل این رشته ورزشی تکامل پیدا کرد، مقررات ناقصی هم برای آن وضع شد و جوانان سایر نقاط اروپا از جمله کشورهای اسکاندیناوی نیز به تمرین وزنه‌برداری پرداختند و به تدریج این ورزش حتی در مصر و ژاپن هم متداول شد. این ورزش تا زمانی که در بازیهای المپیک جایی نداشت شهرت و معروفیتی کسب نکرده بود و در آمریکا و سایر نقاط جهان جوانان توجه چندانی به آن نمی‌کردند.

در سال 1896 که اولین دوره بازیهای المپیک نوین در شهر آتن برگزار شد، وزنه‌برداری و زورآزمایی با وزنه در شمار برنامه‌های دو و میدانی قرار گرفت. در این دوره فقط دو حرکت در وزنه‌برداری (یکی با دمبل بزرگ و دیگری با هالتر) انجام شد. داوری این مسابقات بر عهده یک شاهزاده یونانی بود که 02/2 متر قد داشت و خود از پهلوانان مشهور به شمار می‌رفت.

 

 منبع: beytote.com

•  تشکیل فدراسیون وزنه برداری

فکر تشکیل فدراسیون بین‌المللی وزنه‌برداری در سال 1913 که ژول روسه جای دبوفه یا دبوف رئیس فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه را گرفت بوجود آمد. روسه در سال 1914 فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه را پایه‌گذاری کرد. در همین سال کمیته بین‌المللی المپیک کنگره خود را در دانشگاه سوربن فرانسه تشکیل داد تا مقررات و برنامه‌های مربوط به المپیک 1916 برلین را بررسی نماید.

در ساعات آخر اولین روز تشکیل کنگره مزبور، ژول روسه دریافت که مسابقات وزنه‌برداری را از برنامه‌ بازیهای برلین حذف نموده‌اند. روسه با ناراحتی فراوان فرانتز راشل دبیر کمیته ملی المپیک فرانسه را ملاقات و توانست با منطق و صراحتی که خاص خودش بود وی را وادار نماید انجام مسابقات وزنه‌برداری را در بازیهای المپیک پیشنهاد کند. صبح روز بعد روسه با کمک فرانتز در کار خود توفیق حاصل نمود.

با پیش آمدن جنگ جهانی اول بازیهای سال 1916 انجام نیافت ولی در بازیهای المپیک 1920 آنتورپ چهارده کشور در رشته وزنه‌برداری شرکت نمودند. در کنگره بین‌المللی المپیک که در سال 1921 در شهر لوزان تشکیل شد با گنجانیدن این روش در برنامه بازیهای سال 1924 مخالفت شد و آقای روسه مجبور شد فعالیتهای زیادی را برای باقی ماندن وزنه‌برداری در بازیهای المپیک انجام دهد. در سال 1925 که کنگره بین‌المللی المپیک در براگ تشکیل گردید موافقت شد که وزنه‌برداری به طور دایم در برنامه بازیهای المپیک گنجانیده شود.

در بازیهای المپیک لس‌آنجلس (1932)، مسابقات وزنه‌برداری در پنج حرکت انجام می‌شد که وزنه برداشتن با یک دست هم جزو آن بود. اما در بازیهای المپیک برلین (1936) وزنه‌برداری محدود به سه حرکت دو دستی (پرس، یک ضرب و دو ضرب) شد.

پرس- کشیدن هالتر به روی سینه و بالا بردن آن با فشار.

یک ضرب- بردن هالتر با یک حرکت از روی زمین به بالای سر.

دو ضرب- بالا بردن هالتر با دو حرکت، یکی کشیدن آن به روی سینه و سپس با حرکت بعدی به بالای سر

در سال 1920 همزمان با بازیهای المپیک، فدراسیون جهانی وزنه‌برداری تشکیل گردید و ژول روسه رئیس فدراسیون وزنه‌برداری فرانسه به پاس خدماتش به این ورزش به ریاست فدراسیون جهانی برگزیده شد. وی تا سال 1952 در این سمت باقی ماند و پس از وی دیتریش ورتمن از آمریکا به این سمت برگزیده شد.

 

منبع: beytote.com

• حرکات وزنه برداری

مراحل حرکت یک ضرب

دریک ضرب وزنه ها با یک حرکت از زمین تا بالای سر انتقال داده می شود.

 

حرکت یک ضرب و دو ضرب در وزنه برداری

دوضرب این حرکت در دو مرحله انجام می شود:

• مرحله اول: از زمین تا روی سینه
• مرحله دوم: از روی سینه تا بالای سر

مجموع حرکت یکضرب و دوضرب به عنوان رده بندی نهایی در نظر گرفته می شود.

• ابزار وزنه برداری

وزنه برداری دارای سه ابزار می باشد:

- هالتر: وزنه ای است به شکل صفحه های سنگین فلزی که در طرفین یک میله فلزی قرار می گیرد. میله هالتر 60 تا 90 سانتیمتر است.

- صفحه هالتر: وزنه سنگین مدوری است که به شکل دیسک در دو انتهای میله هالتر بسته می شود. شمار این وزنه ها متناسب با وزنی است که وزنه بردار می تواند بلند کند.

 -تخته هالتر: سکویی چوبین، مربع شکل و کم ارتفاع است به ابعاد 4 متر که وزنه برداری روی آن انجام می گیرد.

وسایل مورد نیاز برای انجام ورزش وزنه برداری:

-کفش:

کف کفش کمی ارتفاع دارد و به تعادل وزنه بردار در هنگام بلند کردن وزنه کمک می کند.

-مچ بند:

پهنای مچ بند ها نباید از 10 سانتی متر بیشتر باشد.

-کمربند:

برای جلوگیری از آسیب دیدگی مهره های کمر ، وزنه برداران در هنگام بلند کردن وزنه از کمربند استفاده می کنند.پهنای کمربند نباید بیشتر از 12 سانتی متر باشد.

• محدودیت سنی :

ورزش هایی مثل وزنه برداری و پاورلیفتینگ برای کودکان ممنوع است چون به عضلات و استخوانهای آنها آسیب می زند.

• از نظر جنسی :

تصور اینکه خانم ها وزنه های سنگین را مهار می کنند خیلی سخت است هر چند هم اکنون در سطح دنیا معتبرترین رقابت های وزنه برداری اعم از جهانی و المپیک برای بانوان برگزار می شود.

اما این رشته در ایران بخش سازمان یافته ای برای بانوان ندارد و فعالیت ها چراغ خاموش پیش می رود.

کالری مصرفی در این رشته ورزشی بخاطر حفظ قدرت فرد ورزشکار بالا است حدودا هر ورزشکار 1100 کالری در ساعت

 

• قوانین وزنه برداری

هر ورزشکار در هر حرکت 3 نوبت اجازه وزنه زدن دارد.

زمان برای هر نوبت، 1 دقیقه می باشد. زمان از لحظه ای که صفحه گذار از روی تخته خارج می شود شروع می شود.

اگر یک ورزشکار بخواهد دو حرکت متوالی انجام دهد برای بار دوم 2 دقیقه وقت دارد.

سه چراغ سفید یا دو چراغ سفید و یک چراغ قرمز یعنی حرکت صحیح است و 3 چراغ قرمز یا 2 چراغ قرمز و یک چراغ سفید یعنی حرکت خطا می باشد.

اگر هنگام بالا بردن هالتر دست های وزنه بردار خم شود و دو مرتبه راست شود خطا است.

وقتی وزنه بردار موفق شد هالتر را بالای سر ببرد، باید آن را سر جای خود نگهدارد.

اگر وزنه بردار توانست هالتر را در بالای سر خود ثابت نگهدارد باید یک لحظه کوتاه مکث کند و وقتی داوران اجازه دادند آن را پایین بیاورد، پایین آوردن هالتر بدون فرمان داوران خطاست.

داور وسط اگر تشخیص دهد حرکت کامل انجام شده، توسط زنگ به ورزشکار اعلام می کند تا وزنه را به پایین بیندازد. با صدای زنگ، باید وزنه به طور صحیح به زمین انداخته شود.

وزنه بردار اگر هالتر را از تخته بیرون بیندازد خطاست. حتی اگر وزنه را به خوبی مهار کند، ولی اگر هنگام پایین آوردن هالتر را بیرون از تخته بیندازد باز هم خطاست.

انداختن وزنه از پشت سر به پایین خطا است.

منبع: namnak.com

• تمامی قوانین وزنه برداری

وزن صفحات فلزی در وزنه برداری:

قرمز 25 کیلوگرم،

آبی 20 کیلوگرم،

زرد 15 کیلوگرم،

سبز 10 کیلوگرم،

سیاه 5/2 کیلوگرم

و قفل های دو طرف میله به عنوان وزنه 5 کیلوگرمی حساب می شود.

• داوری مسابقات:

هر مسابقه ی وزنه برداری را 9 نفر قضاوت می کنند. از این تعداد 3 نفر داور و 3 نفر عضو هیئت ژوری هستند که کار آن ها نظارت بر کار داوران است.یک داور مسئول زمان (وقت نگهدار ) ،یک داور مسئول کنترل فنی یک نفر نیز منشی مسابقه است.داوران باید 6 متر با سکو فاصله داشته باشند.

هرگاه وزنه برداری وزنه ای را بالای سر ببرد ، سه داور سه چراغ روشن خواهند کرد.اگر حرکت مورد قبول باشد ، سه چراغ سفید، و اگر مردود باشد ،سه چراغ قرمز روشن خواهد شد.در صورتی که دو چراغ سفید و یک چراغ قرمز روشن شود ، حرکت مورد قبول است ولی اگر یک چراغ سفید و دو چراغ قرمز روشن شود ، حرکت مورد قبول نیست

منبع: namnak.com

تعداد بازدید: 3316

• محتویات:

تاریخچه

انواع مختلفورزش اسکی

تجهیزات ورزش اسکی

مسیرهای اسکی بازی

ورزش اسکی و امکانات آن

• تاریخچه

تاریخچه اسکی روی برف حداقل به هشت هزار سال پیش برمی گردد. نمونه های اولیه باستان شناسی از اسکی در روسیه حدود 6000 سال قبل از میلاد مسیح است.اگرچه شروع اسکی مدرن از اسکاندیناویا بوده است، اما 5000 سال پیش آثار نقاشی مربوط به اسکی در ایالت Xinjiang چین دیده شده است.

از اواسط سال 1800، اسکی به یک ورزش تفریحی و سرگرمی پرطرفدار تبدیل شد، که در مناطق پر برف در سراسر جهان انجام می شود که درآمد خوبی برای تفریحگاه ها و دیگر اقدامات مربوط به آن را ایجاد کرده است.

منبع: https://namnak.com/اسکی-روی-برف

• انواع مختلف ورزش اسکی

اگرچه پرطرفدارترین نوع اسکی، نوع سرازیری و آلپاین است ، اما انواع مختلف دیگری وجود دارد که دست شما را برای انتخاب باز می کند. در این قسمت انواع مختلفی از اسکی چه از نوع صحرایی و چه فری استایل آورده شده است.

اسکی آلپاین یا سرازیری:

از انواع مختلف اسکی، این نوع از پرطرفدارترین ها است که در آن می توانید با در اختیار داشتن یک صندلی اسکی یا دیگر وسایل مکانیکی به قله کوه بروید و اسکی کنید. بسته لوازم و پوتین شما نیز باید مخصوص اسکی سرازیری باشد.

اسکی در فضای باز یا صحرایی:

به جای استفاده از لیفت، با اسکی صحرایی کوه پیمایی کنید. تندی سرازیری این نوع اسکی به اندازه اسکی آلپاین نیست. اسکی صحرایی هوازی تر و ارزان تر است، به دلیل اینکه مجبور به پرداخت هزینه لیفت نیستید.

اسکی ها سبک هستند و خودشان به سمت جلو حرکت می کنند و از زمین های صاف نیز علاوه بر سرازیری ها عبور می کنند.

اسکی فری استایل:

این نوع از اسکی عموما دارای حرکات چرخشی و هوازی است.

این نوع اسکی یک ورزش رقابتی بوده که ورزشکاران از جنبه های مختلف این ورزش با یکدیگر رقابت می کنند، که شامل پرش ها، حرکات اکروباتی، حرکت مغولی ( فرو کردن عصا در زمین و پرش از آن) هوای بزرگ (حرکات چرخش به دور خود و پیچشی در هوا)، و مغولی دوتایی (دو رقیب روبروی هم و انجام حرکت مغولی) است.

 

منبع: https://namnak.com/اسکی-روی-برف

اسنوبرد:

در واقع یک نوع اسکی مشخص نداریم، اما به هرحال بعضی از آنها را برای شما شرح می دهیم ، چنانچه در ابن قسمت از ورزش و تناسب اندام نمناک اشاره کرده ایم اسنوبردینگ حالتی است که شخص روی یک تخته تکی بجای تخته دوتایی می ایستد.

تجربه آن مهیج است. خیلی از مردم اسنوبرد را راحت تر از اسکی می دانند.

اسکی بدون پیست:

این نوع اسکی کردن، اسکی روی پیست برفی دست نخورده نیست.این اسکی نیاز به مهارت های پیشرفته دارد، اما تقریبا خطرناک است.به طوری که بهتر است دوره های آن را بگذرانید تا به مهارت حداقل متوسط برسید.

اسکی رو به جلو یا تله مارک:

این اسکی به آلپاین شبیه است و در طی آن باید از کوه به سمت پایین بیایید. قهرمانان این ورزش معمولا روی پاشنه پا نمی ایستند. این ورزش انعطاف بدن را افزایش می دهد.

اسکی انطباقی:

این نوع ورزش به افرادی که ناتوانی فیزیکی دارند، نیز اجازه انجام آن را می دهد، مثل مسابقات پارالمپیک که از تجهیزات انطباقی متفاوت استفاده می کند.

با این روش هرکسی می تواند با چوب اسکی به سمت پایین سرازیر شود. بیشتر افراد برای این نوع اسکی تجهیزات کامل دارند ، اما در مورد انتخاب این اسکی برای تعطیلات شک نکنید.

منبع: https://namnak.com/اسکی-روی-برف

 

• تجهیزات ورزش اسکی

اوایل، اسکی به نوعی ورزش و وسیله تفریح کردن با یک تکه چوب محسوب می شد، که معمولا چوب آن از درخت گردو بود .اما ساختار آن در 1930 پیشرفته تر شد. در سال 1950، سطوح لغزنده ای برای اسکی کردن وجود داشت، که سرعت و مقاومت فرد را افزایش می داد.

در سال 1990، اسکی معمولا با چوبی انجام می شد که پوشش فوم داشت و هر دو لایه آن از فایبرگلاس پوشیده شده بود که با کولار، آلومینیوم، تیتانیوم، یا کربن برای قدرت ترکیب شده بود و یک لایه پلاستیکی نیز در آخر به آن اضافه می شد.

در اوایل قرن 19، مردم نروژ و دیگران اسکی را طراحی کردند که اطراف آن از پروفیل های پارابولیک ساخته شده است.

اسکی های پارابولیک در سال 1990 به طور گسترده ای مورد استفاده قرار گرفت و در حال حاضر برای تمام اسکی های آلپاین استاندارد است.

شرکت کردن در اسکی های رقابتی و تفریحی در بین افراد ناتوان محبوبیت زیادی پیدا کرده است و تجهیزات آن با قد زن یا مرد یکسان است؛ چوب اسکی های بلندتر و سنگین تر باید توسط افراد ماهرتری استفاده شود.

اسکی های آلپاین معمولا 7.6 سانتی متر پهنا دارند. اسکی های صحرایی تقریبا بلند تر و باریک تر هستند و از اسکی های آلپاین سبک ترند.

اسکی های فری استایل کوتاه تر از اسکی های آلپاین هستند. تمام انواع اسکی های نامبرده قابل خمیدگی هستند و نوک آنها پهن تر است و انتهای آن شبیه پارو و مربعی شکل است. در قسمت کمر پهن تر و در قسمت های زیر پا نازک ترین حالت خود را دارند.

اسکی ها معمولا یک قوس یا خمیدگی دارند، که وزن فرد را در طول اسکی پخش می کند. اسکی یک شیار کم عمق نیز دارد که به حفظ تعادل فرد کمک می کند، که این ویژگی در اسکی های پارابولیک استفاده نمی شود.لبه های اسکی آلپی از فولاد بوده و تیز است که در برف یا یخ فرو می رود.

اسکی های پرشی تقریبا 2.6 متر بوده و پهن تر، ضخیم تر و سنگین تر از اسکی های سرازیری هستند. این اسکی ها لبه فولادی و هیچ شیاری ندارند.

پوتین های اندازه و سنگین پلاستیکی برای تمام انواع اسکی ضروری است.پوتین های آلپاین و فری استایل انتهای صاف و سفت دارند، که کنترل اسکی باز را حفظ می کند.پوتین های چرمی، منعطف تر و سبک تر، پاشنه را بالا نگه داشته و در اسکی پرشی و صحرایی استفاده می شود.

اسکی بازهای آلپاین دسته های فلزی و سبک دارد که طول آن در هر دست به 1.2 متر می رسد.اسکی بازهای صحرایی به طور نمونه از دسته های سبک تر و بلندتر استفاده می کنند.

دسته ها به فرد کمک می کند که در زمین صاف خود را به جلو هل بدهد، و در سرازیری ها سرعت زیاد خود را کنترل کند. هر دسته یک رینگ یا چرخ در انتها دارد که از اسکی در محل های عمیق برفی جلوگیری می کند.

در خیلی از لباس های اسکی، نوعی موم یا وکس وجود داشت که وضعیت فرد را در اسکی حفظ می کرد، اما مواد صمغی و پوشاننده اسکی ها کم کم پیشرفت کرد و نیاز استفاده از وکس را در بسیاری از اسکی ها ازبین برد.

لباس های اسکی نیز به نوعی طراحی شدند که رطوبت را به خود جذب نکنند، در نتیجه فرد در لباس گرما و راحتی بیشتری احساس می کند.

اسکی کردن نوعی جابجایی با یک جفت وسیله است که یکی از آنها حرکت پای فرد را هدایت می کند. اسکی روی یخ از قدیمی ترین ها و پرطرفدارترین نوع اسکی است ، که بعدها باعث پیدایش اسکی روی چمن، شن و اسکی روی آب شد.

اسکی به طور گسترده یک فعالیت سرگرم کننده است که در مسابقات نیز خواهان دارد.

• مسیر ورزش اسکی

اسکی های بدون پیست در کوه ها ایجاد می شود.اگرچه خطر غرق شدن ندارد ، اما وجود تخته سنگ ها و کلوخ روی کوه برای فرد نیز خطر محسوب می شود.

پیست اسکی توسط ماشین های مخصوص، برف ها را فشرده و صاف می کنند تا فرد هنگام اسکی داخل برف فرو نرود و غرق نشود. همچنین برای قسمت های سخت و سرازیری های تند به افراد آموزش می دهند.

انواع پیست ها شامل موارد زیر هستند:

• شیب کم- مبتدیان
• سبز- شیب ملایم و راحت.
• آبی- شیب راحت اما بدون عمق
• قرمز- سطح متوسط
• سیاه- شیب پیشرفته

• ورزش اسکی و امکانات آن

تمام تجهیزات برای اسکی ضروری است. می توانید برای روزهای اسکی لوازم را اجاره کنید.تنها مشکلی که وجود دارد، این است که ممکن است لوازم دیگران سایز شما نباشد.

کلاه ایمنی :

یکی از مهم ترین لوازم اسکی هنگام افتادن یا برخورد به چیزی، کلاه ایمنی است. پوشش کلاه ایمنی برای کودکان حیاتی است.

شلوار، ژاکت پشمی و گرم کننده مخصوص اسکی:

شلوارها و ژاکت های اسکی ضدآب بوده و از ورود آب به داخل لباس جلوگیری می کنند، که باعث می شود فرد درون آن احساس گرما داشته باشد.

ترمال، یک لایه در پوشش لباس است که با قرار گرفتن پشم روی آن باعث گرم نگه داشتن بدن می شود. ضخامت پشم لباس بستگی به سردی هوا دارد.

دستکش، عینک ایمنی، روسری، ماسک و سپر:

دستکش های ضدآب برای حفاظت از دست ها و جلوگیری از آنفلوانزا موثر است. یکی دیگر از لوازم ضروری عینک ایمنی است ،که به شما کمک می کند دوردست ها را بهتر ببینید و از چشم ها در برابر تابش مستقیم نور شدید خورشید محافظت شوند.

همراه داشتن ماسک، سپر و روسری از صورت فرد در برابر برف و سرما محافظت می کند.

درس های ورزش اسکی:

مربی های متبحر در این رشته معمولا انگلیسی زبان هستند و برای آموزش دیدن توسط آنها باید از قبل کلاس اموزشی تان را رزرو کنید. اگر مبتدی هستید، بهتر است تا زمانیکه ماهر نشدید، از لیفت ها برای بالا رفتن از کوه استفاده نکنید.

• انواع لیفت های ورزش اسکی:

لیفت با طناب:

این نوعی از لیفت است که فرد اسکی باز باید خود را روی طناب نگه دارد ، تا طناب او را از سرازیری بلند کند و بالا بکشد. این نوع لیفت، معمولا در شیب های کم استفاده می شود.

فرش جادویی:

این یک فرش است که اسکی باز ها یا افرادی که اسنوبرد کار می کنند، روی آن می ایستند و به سمت بالا می روند. این نوع لیفت نیز در شیب های کم استفاده می شود.

میله به شکل T :

این میله به شکل T بوده که به طنابی در بالای کوه متصل است و فرد را به سمت بالا هل می دهد.

لیفت دکمه ای:

به این نوع از لیفت یک دکمه متصل شده که به کابلی در بالای کوه وصل است و فرد را به سمت بالا هل می دهد.

لیفت صندلی:

این یکی از پرطرفدارترین لیفت ها است که فرد را روی یک صندلی به بالای کوه می برد، درحالیکه لوازم اسکی و اسنوبرد فرد روی میله جداگانه به سمت بالا کشیده می شود.

واگن:

این یک لیفت به شکل کابین است که می تواند 8 نفر را در خود نگه دارد و چسبیده به کابل، آن ها را بالا بکشد.

منبع: https://namnak.com/اسکی-روی-برف

لیفت سرخود:

اسکی بازها می توانند پیاده هم از کوه بالا بروند. خیلی از کابین ها نیز به طناب وصل می شوند.

ماشین کابلی:

ماشین های کابلی، ماشین هایی هستند که از لیفت کابین بزرگ تر بوده و می توانند 40 نفر را همزمان بالا ببرند، در حالیکه تنها به یک طناب وصل هستند.

منبع: https://namnak.com/اسکی-روی-برف

تعداد بازدید: 3185

 

ورزش محبوب Baseball از دو کلمه Base به معنی پایگاه و Ball به معنی توپ تشکیل شده است و یک ورزش توپی با چوب محسوب می شود ، مثل ورزشهای بدمینتون ، تنیس ، گلف و ... این ورزش بصورت گروهی برگزار می شود و در ایالات متحده آمریکا بسیار محبوب است و چند سالی است که در ایران نیز محبوبیت خاصی پیدا کرده است .این ورزش دارای بیش از 500 میلیون هوادار در جهان است و جزو ورزشهایی است که جایگاه خاصی در بین شخصیت های سیاسی دارد.

• محتویات:

تاریخچه

محبوبیت

وسایل ورزش بیسبال

زمین ورزش بیسبال

• تاریخچه

تاریخچه این ورزش به قرن نوزدهم بر می گردد اما هنوز کاملا مشخص نیست ریشه این ورزش از کجا پیدا شده است ، برخی می گویند این ورزش از ورزش دیگری به نام کریکت که یک ورزش انگلیسی است برگرفته شده است ، برخی اعتقاد دارند که این ورزش ترکیبی از کریکت ، ورزش قرون وسطی ای به نام اُینا همچنین ورزش دیگری به نام راوندر که در آمریکای شمالی انجام می شده است برگرفته شده است .

نخستین مسابقه ورزش مدرن بیسبال که در اسناد نوشتاری گزارش شده‌است، به مسابقه‌ای در ۴ ژوئن ۱۸۳۸ در بیچ‌ویل، انتاریو، کانادا مربوط می‌شود. بیسبال در دهه ۱۸۶۰ حالت نیمه‌ حرفه‌ای پیداکرد. نخستین تیم کاملا حرفه‌ای بیسبال در ایالات متحده، تیم سینسیناتی رد استاکینگز بود که در ۱۸۶۹ تشکیل شد.

در سال ۱۳۷۴ فدراسیون این رشته در ایران تشکیل شد در سال ۱۳۸۶ اولین دوره لیگ با حضور ۶ تیم برگزار شد اما در سال بعد تعداد تیمها به ده تیم رسیده و تا به امروز مسابقات لیگ ایران در حال برگزاری است . تیم ملی ایران در جدید ترین رنکینگ بیسبال دنیا در رتبه پنجاه پنج دنیا قرار دارد . درسال های گذشته بیسبال ایران با شیب کمی رو به پیشرفت قرار گرفته امید است با توجه بیشتر به این ورزش این سرعت بهبود یافته و همانند سایر ورزشهای تیمی دیگر این ورزش در ایران مطرح‌تر گردد

منبع: https://www.tarafdari.com

• محبوبیت

جالب است بدانید که بیسبال آنقدر ورزش محبوبی است که بعضا رئیس جمهورهای آمریکا هر ساله حداقل یک بار این ورزش را بازی می کردند . اغلب مدارس و دانشگاه ها در ایالات متحده آمریکا دارای تیم های حرفه ای این ورزش هستند و قدرتمند ترین لیگ بیسبال دنیا نیز به نام لیگ برتر بیسبال آمریکا در این کشور با عنوان Major Leagues Baseball مشغول به فعالیت است .

 

 در عکس بالا رئیس جمهور اسبق ونزوئلا در حال بازی بیسبال دیده می شوند.

• وسایل ورزش بیسبال

به چوب بازی بیسبال چفته هم گفته می شود و این چوب ها و البته توپ های مخصوص بازی بیسبال با نهایت دقت تهیه می شوند ، توپ ها از چوب پنبه ، لاستیک ، نخ و بعضا چرم اسب تهیه می شوند حدودا 150 گرم وزن و 7 سانتی متر نیز قطر دارند ، حداکثر طول چوب بیسبال 106 سانتی متر است یعنی حداقل یک متر طول چوب می باشد . 

از دیگر لوازم بیسبال دستکش های بزرگ چرمی جهت توپ گیرها ، کلاه ایمنی و همچنین ماسک فلزی جهت دریافت کننده ها و کفش های مخصوص جهت بازیکنان را می توان نام برد. که مجال شرح مفصل آن در این مطلب میسر نمی باشد.

منبع: https://www.tarafdari.com

• زمین ورزش بیسبال

زمین بازی Baseball زمینی به شکل تقریبا مثلث است که در شکل زیر می توانید شکل زمین را مشاهده کنید:

همانطور که در تصویر بالا مشاهده می کنید زمین بازی بیسبال شبیه به یک مثلث است که یکی از زوایای آن را بصورت خمیده و نیم دایره طراحی کرده اند . طول این زمین تقریبا دو برابر یک زمین فوتبال معمولی است و در قسمت های سبز رنگ پوشیده از چمن است . ساختار زمین به شکل درون زمین یا Infield و بیرون زمین یا Outfield به صورت کلی تقسیم بندی می شود . در این ورزش سه پایگاه یا Base اصلی وجود دارد که فاصله بین هر Base تقریبا چهار متر و سی سانتی متر است .

قسمت Pinchers قسمتی است که پرتاب کننده توپ بایستی قرار بگیرد و معمولا تا Base اصلی یا Home Base پنج متر و بیست سانتی متر فاصله دارد . مکانیزم ورزش چندان پیچیده نیست ، شما بر اساس نقشی که خوب می توانید در تیم ایفا کنید یا توپ را پرتاب می کنید ، یا با چوب توپ پرتاب شده را به شدت می زنید تا به دورترین نقطه ممکن برود و یا اینکه دریافت کننده هستید و می توانید به خوبی توپ را در هوا قبل از برخورد به زمین دریافت کنید . در این بازی چهار داور حضور دارند که هر یک از آنها برای قضاوت در کنار یکی از Base ها یا پایگاه ها قرار می گیرند .

در میان قسمت های بزرگ چمنی زمین ، قسمت ها یا منطقه هایی بصورت خاکی نیز وجود دارند ، قسمت خاکی دایره ای شکلی که در مرکز قرار می گیرد و در آن عنوان Pitchers ( پرتاب کننده توپ ) نوشته شده است محلی است که ورزشکاران باید توپ خود را به سمت قسمت Batters ( چوبزن ) که جلوتر از Catchers ( توپگیر با دست و دستکش ) پرتاب کند.

 

 

 

 

 

 

 

منبع: https://www.tarafdari.com

 

تعداد بازدید: 24700

•  محتویات
  • ورزش تکواندو
  • تاریخچه تکواندو
  • سبک ها و انواع ورزش تکواندو
  • تجهیزات و نکته های ورزش تکواندو
  • قوانین تکواندو
  • تکواندو در ایران
   
  
• ورزش تکواندو

تکواندو یکی از منظم ترین و علمی ترین هنرهای رزمی سنتی کره ای است، که چیزی بیش از صرف مهارت های مبارزه فیزیکی به افراد یاد می دهد. این نظم و انضباطی است که از طریق آموزش بدن و ذهن، راه های تقویت روح و بالا بردن سطح زندگی را به افراد نشان می دهد. امروزه، تکواندو تبدیل به یک ورزش جهانی شده و توانست است شهرتی بین المللی به دست آورد. تکواندو یکی از بازی های رسمی المپیک است.

• تاریخچه تکواندو

یکی از نخستین سرنخ های وجود تکواندو در نقاشی دیواری از یک آرامگاه است که در پادشاهی کره ای گوگوریو، بین 37 سال قبل میلاد و سال 66 میلادی ساخته شده است. طراحی این نقاشی نشان می دهد که دو چهره غیرمسلح در فرم ایستادن تکواندو با یکدیگر رو به رو شده اند. سایر طرح های موجود در آرامگاه نشان دهنده شخصیت هایی است که در حال شکستن آجر هستند و لباس هایی شبیه به فرم تکواندو امروزی بر تن دارند. پیشرفت تکواندو و تکنیک های آن با پیشرفت کشور کره توسعه یافته است. نمونه ها و تاریخچه تکواندو در طول قرن های مختلف، تقریبا در تمام سوابق پادشاهی های مختلف کره وجود دارد.

 

بالاترین شکل هنر باستانی در سلطنت شیلا به دست آمد. این پادشاهی کوچک به طور مداوم با حملات و مخالفت از طرف مناطق بزرگتر و قوی تر مواجه می شد. پادشاه جین هونگ، پس از اعلام یک حکم پادشاهی، گروهی از نخبگان جنگجویان را به نام "هوراگان" یا "گل جوانان" تشکیل داد. هوراگان از پسران اربابان موجود در سلطنت تشکیل شد. آنها با دقت انتخاب شدند و به طور رسمی در تمام جنبه های مهارت های نظامی، از جمله جنگ غیر مسلح، که در آن زمان به عنوان Tae Kyon شناخته می شد، آموزش می دیدند.

قابل توجه است که هوراگان نه تنها اهمیت توسعه قدرت بدنی آنها را زیر نظر داشت، بلکه کار بر قدرت ذهن و روح آنها نیز از اهمیت خاصی برخوردار بود. علاوه بر مبارزه و یادگیری تکنیک ها، جنگجویان جوان در زمینه تاریخ، شعر و فلسفه آموزش داده می شدند. کل روند آموزش به عنوان Hwarang Do شناخته شد. هوراگان نه تنها برای جنگ، بلکه برای زندگی روزمره نیز مهارت هایی را به دست آورند. این ویژگی به طور مستقیم به آموزش مدرن تکواندو مربوط می شود که در کنار مهارت های دفاع شخصی، شخصیت فرد بهبود یافته، انضباط و اعتماد به نفس ورزشکار بهبود پیدا می کند. این خصوصیات برای انجام هر کاری در زندگی مفید است.

 

بانوی تکواندوی ایران کیمیا علیزاده

• سبک های تکواندو

پس از سلسله شیلا، سلسله کوریو (935 میلادی - 1352 میلادی) به نام کره نامگذاری شد. تمرین هنرهای رزمی، که تحت عنوان Subak Do شناخته می شود، به عنوان یک ورزش سازمان یافته با قوانین دقیق شناخته می شود. خانواده سلطنتی مسابقات و رقابت های زیادی را حمایت کردند و هنرهای رزمی ریشه عمیقی در فرهنگ کره پیدا کرد.

• • کیوروگی

لفظ کره ای کیوروگی به مبارزات جذاب و دیدنی تکواندو اطلاق می شود. مبارزات تکواندو نسبت به سایر رشته های رزمی از سطح حفاظتی ویژه ای برخوردار است. بهره گیری از ساق بند، کاپ، لثه، هوگو و کلاه توسط تکواندو کاران در مبارزات باعث شده تا آسیب های ورزشی این رشته در حد صفر باشد و کمترین مصدومیتی متوجه ورزشکاران فعال در تکواندو باشد. حفظ سلامتی در کنار کسب موفقیت در میادین قهرمانی جزء تاکیدات این رشته در بخش کیوروگی که پر متقابل ترین بخش تکواندو است، تلقی می شود. مبارزات تکواندو در 3 راند 2 دقیقه ای برگزار می شود و ورزشکاران در این زمان روی تشک مسابقه تکواندو که شیاپ چانگ خوانده می شود به قضاوت یک داور وسط و 4 داور کنار برای کسب امتیاز و پیروزی به مبارزه می پردازند. 

 

• • پومسه

پومسه یا فرم بخش دیگری از تکواندو می باشد که در آن تکواندو کاران به اجرای تکنیک های این رشته می پردازند. در پومسه تکنیک ها بر اساس روندی که ترکیب شده است به ترتیب مورد اجرا در می آید که و ورزشکاران در یک مسیر مشخص تلاش می نمایند یک رشته تکنیک های استاندارد را به بهترین نحو ممکن به اجرا در می آورند. این تکنیک ها به طریقی به اجرا در می آید که به صورت طبیعی نیز کاربرد آن حفظ شود و اثر گذاری آن در برابر یک فرد قابل مشاهده باشد.

پومسه خود به دو روش استاندارد و ابداعی تقسیم می شود که در جای خود نیاز به بررسی دارد در پومسه استاندارد، ورزشکاران یک سری تکنیک های مشخص را به صورت متوالی و با نظم مشخص به اجرا در می آورند اما در پومسه ابداعی تکواندو کاران مجاز هستند که روال تکنیکی جدیدی را شکل دهند و از این حیث آزادی عمل و تنوع فرم های اجرایی در پومسه ابداعی بر طرفداران آن می افزاید.

تکواندو کار شرکت کننده در پومسه که پومسه رو نیز خوانده می شود فارق از مبارزه طلبی زیبایی های تکواندو را در قالب اجرای فرم های منظم و اصولی به نمایش می گذارند و اصالت این هنر شرقی را در ترکیب نمایان می کند. پومسه نیز با توجه به جذابیت های خاص خود مشتاقان فراوانی را به سمت و سوی خود جلب نموده است که با این وجود کره ای ها همچنان در این بخش حرف اول را می زنند.

• • هان مادانگ

(شکستن اجسام سخت – دفاع شخصی – پومسه ایروبیک)

هان مادانگ که به آن تکواندو همگانی نیز می گویند، رویکرد متفاوتی با کیوروگی و پومسه را پی می گیرد و بدین لحاظ بخشی مجزا را شامل می شود. در هان مادانگ که فلسفه آن همگانی نمودن ورزش از طریق توسعه آن در کوچکترین جوامع یا خانواده است تلاش می شود تا سایر جذابیت های فنی تکواندو در قالبی خاص به مخاطبین ارائه شود. در رقابت های هان مادانگ بر خلاف مبارزه و فرم به جای اینکه بیشتر به کسب نتیجه توجه شود، بر افزایش تعاملات فرهنگی نژادی و قومی تأکید می شود تا باعث تقویت اتحاد و دوستی میان اقشار مختلف مردم گردد.

 

رشته ورزشی تکواندو

هان مادانگ به بخش های مختلف همچون هوشین سول یا دفاع شخصی و کیوک پا یا شکستن اجسام سخت تقسیم می گردد که البته پومسه ابداعی و پومسه ایروبیک نیز جزء این بخش ها می باشند. دفاع شخصی کاربردی که در هان مادانگ آموزش داده می شود امنیت هر ورزشکار را تأمین می کند و این امکان را فراهم می کند تا آخرین دستاورد های دفاع شخصی رادر قالبی ساده ارائه نمود. در کیوک پا یا شکستن اجسام سخت نیز روش های تسلط قدرت هر فرد بر اجسام سخت همچون چوب و سنگ آموزش داده می شود معیار کسب برتری در کیوک پا حجم شکستن اجسام است که شرکت کنندگان مسابقات در شرایط برابر به اجرای آن می پردازند.

این بخش سایر علاقمندان را به تکواندو جذب خود می کند و از این لحاظ اهمیت فوق العاده بالایی برای اهالی این رشته دارد. در هان مادانگ پومسه به صورت استاندارد، ابداعی و ایروبیک به نمایش گذاشته می شود. در پومسه ایروبیک تکنیک های زیبای تکواندو همراه با موزیک و حرکات ایروبیک صحنه های زیبا و جذابی را خلق می کند که در همگانی و فراگیر نمودن تکواندو می تواند نقش مهم و بسزایی ایفا نماید.

تکواندو بانوان و قوانین آن

• تکواندو و زنان

یک توصیه خوب برای خانم ها این است که این ورزش بسیار برای بانوان مناسب است زیرا باعث شکل گرفتن و خوش فرم شدن عضلات شکم و زیر شکم، لگن و قسمت داخلی ران ها می شوند، یعنی دقیقا محل هایی که همیشه خانم ها از وجود چربی در این نقاط درعذابند. علاوه بر تمرینات عضلانی، این ورزش در بهبود کارکرد سیستم قلبی عروقی هم بسیار کارآمد است.

لباس

مبارزین تکواندو معمولاً یک لباس به رنگ سفید و یا سیاه با نام دوبوک (도복) به همراه یک کمربند می پوشد. حداقل سه سبک اصلی در دوبوک وجود دارد، که مشهودترین تفاوت آن ها در شکل ژاکت است:1- ژاکت متقاطع جلویی که شبیه لباس های سنتی آسیایی است؛ 2- ژاکت یقه 7 که متقاطع نیست) معمولاً توسط افراد WTF پوشیده می شود)، و ژاکتی که از جلو به صورت عمودی بسته می شود (متقاطع نیست) که معمولاً توسط افرادITF  استفاده می شود. رنگ کمربند، رتبه دانش آموز را نشان می دهد. به طور کلی، هر چه رنگ تیره تر باشد، رتبه بالاتر است. مدرسه و یا مکانی که در آن آموزش داده می شود، دوجانگ (도장) نامیده می شود. استاد بزرگ دوجانگ ، گوان-جانگ-نیم  (관장님)، استاد دوجانگ، سا-بوم-نیم (사범님) ، فرد تمرین دهنده، گیو-سا-نیم (교사님) و تعلیم دهنده کمکی، جو-گیو-نیم (조교님) نامیده می شود. 

• تجهیزات و نکته های ورزش تکواندو

تجهیزات ایمنی شامل این موارد می باشد:هوگو (محافظی شبیه به جلیقه ضد گلوله)، باده و ساباده (ساق بند و ساعد بند) و نانشیم (محافظ بیضه و آلت تناسلی) تنها در این رشته مورد استفاده قرار می گیرد. برای سایر ورزشهای رزمی چینی وسایل ایمنی وجود ندارد. شماره مبارزین باید پشت پیراهن آنها نصب گردد. اندازه شماره مبارزین بزرگسال 25 × 25 سانتیمتر و شماره مبارزین نوجوان و خرد سال 15 × 12 سانتیمتر می باشد. تمرینات تکواندو به طور سنتی با پای برهنه انجام می شود، هرچند گاهی اوقات ممکن است کفش های رزمی پوشیده شود. 

• آسیب های تکواندو

حالا می رسیم به قسمت ناخوشایند ورزش تکواندو، یعنی آسیب های ایجاد شده شایع در این ورزش. شاید برایتان جالب باشد که بگوییم بیشتر آسیب های ورزش تکواندو در حین مسابقات ایجاد می شوند نه در هنگام تمرینات. شایع ترین این آسیب ها شامل پارگی یا له شدگی در اعضای مختلف بدن است. به دنبال آن پیچ خوردگی به خصوص در ناحیه مچ پا، آسیب های زانو و شکستگی ها به ترتیب شایع اند. یعنی ناشایع ترین این آسیب ها شکستگی اندام ها مثل ساق پا، دست ها و انگشتان است. دیده شده است که این آسیب ها در ورزشکاران وزن 65 تا 75 کیلوگرم بیشتر ایجاد می شود.

 

خطاها و امتیاز های ورزش تکواندو

• انواع خطا و امتیازات:

 پشت سر، پشت گردن، پشت کمر و از کمر به پایین خطای عمد گفته می شود و ضربه در صورت و کنا صورت و از گردن تا کمر امتیازدارد. البته صدای ضربه باید به گوش داور برسد و اگر با یک حرکت پا به حریف ضربه وارد شود و او نتواند به بازی ادامه دهد داور به او «ناک اوت» اعلام می کند.

• نشستهای تکواندو

1- نشست بلند: آپ کوبی

2- نشست کوتاه: آپ سوگی

3- نشست روی پای عقب: دیت کوبی

•  نحوه دفاع کردن در رشته تکواندو

انواع دفاع اولیه و عمده در تکواندو

1-الگو ماگی: دفاع از سرو صورت با ساعد دست

2- موم تونگ ماگی: دفاع از سینه و شکم با ساعد دست

3-آره ماگی: دفاع از پایین بدن با ساعد دست

انواع فرم:  در تکواندو 17 فرم وجود دارد که با شماره شان از 1 تا 17 معرف می شوند.

• فلسفه رنگ

بد نیست کمی درمورد فلسفه رنگ های کمربندهای دریافتی در ورزش تکواندو بدانیم. به طور کلی 6 کمربند در مقاطع گوناگون این ورزش وجود دارد.

کمربند سفید: که نشان دهنده بی گناهی است. در این مرحله نو آموزان هیچ چیز در مورد تکواندو نمی دانند.

کمربند زرد: نشان دهنده زمینی است که در آن گیاه جوانه می زند و در اصل تکواندو در نوآموز در حال شکل گرفتن است.

کمربند سبز: نشان دهنده این است که این گیاه جوانه زده رشد می کند یعنی فنون تکواندو در حال پیشرفت است.

کمربند آبی:نشان دهنده این است که گیاه در حال رشد به درخت تبدیل شده است. یعنی فنون تکواندو در ورزشکار به حد مطلوب رسیده است.

کمربند قرمز: نشان دهنده خط است و در این مرحله ورزشکار باید مواظب حریف خود باشد و او را دور نگه دارد.

کمربند سیاه: درست نقطه مقابل سفید است. بنابراین نشان دهنده مهارت کامل در تکواندو است و نشان می دهد که دارنده این مهارت نسبت به تمام ترس ها و بدی ها نفوذناپذیر است. باید این نکته را هم یادآور شویم که هر کدام از این کمربندها خود دارای درجات متفاوتی است که آنها هم هر کدام برای خود فلسفه ای دارند. نکته جالبی که بد نیست درباره این ورزش بدانیم این است که برخلاف اینکه از نظر بعضی از افراد ورزش های رزمی با خشونت همراه هستند اما شاید اگر فلسفه این ورزش را بدانیم به ظرافت نهفته در این ورزش بیشتر توجه کنیم.

 انواع کمربند ها در تکواندو

• قوانین تکواندو

این ورزش در سه دوره 2 دقیقه ای برگزار می شود که بین هر کدام از این زمان ها ورزشکار به مدت یک دقیقه استراحت می کند. هیات داوران از 4 نفر تشکیل شده است که 3 داور در جایگاه مخصوص در کنار زمین می نشینند و یک داور هم در وسط زمین مسابقه را کنترل می کند. یادتان باشد وقتی می خواهید این ورزش را انجام دهید حتما از وسایل ایمنی آن استفاده کنید. وسایل مورد استفاده عبارتند از:محافظ های ساق پا و در خانم ها:محافظ های پستان، محافظ دهان و دندان، محافظ سر در افراد تازه کار محافظ برای لگن هم وجود دارد که تازه کاران آنها را در زیر لباس خود می پوشند.

• جیروکی، چاگی

درتکواندو از ضربات پا و دست استفاده می شود که این ضربات دارای نام های خاصی هستند. به ضربات مشت در تکواندو ضربات جیروگی می گویند که بسته به اینکه به کجای بدن برخورد کنند، به 3 نوع تقسیم می شوند. در مبارزه تکواندو از ضربات پا استفاده زیادی می شود در تکواندو به این ضربات چاگی می گویند که خود به انواع مختلفی تقسیم می شود که معروف ترین آنها به نام های دیت چاگی، آپ چاگی، پاکان آن مریان چاگی، یوپ چاگی، دولیو چاگی، آپ دولیو چاگی و موندولیا چاگی معروف هستند که بعضی از آنها را به کرات در گزارش های تلویزیونی شنیده اید.

• ویژگی های بدن:

توانایی حرکات اعضای بدن در هوا با حداکثر سرعت در این ورزش ضروری است. سطوح چربی بدنی کم به ورزشکاران برای سرعت بخشیدن به عملکرد خود تا حداکثر ممکن کمک می کند. درنتیجه ورزشکاران سعی می کنند با حداقل چربی بدنی در مسابقات شرکت کنند. ورزش تکواندو در گروه های وزنی مختلف برگزار می شودتا حریف ها از نظر قدرت با هم یکسان تر باشند.به هر حال ورزشکاران سعی می کنند حداکثر وزن گروه خود را داشته باشندتا نشان دهد که در بین گروه خودشان قویترین هستند.

 

قوانین کامل ورزش تکواندو

• وزن در تکواندو:

ورزشکاران تکواندو کار سعی می کنند در بالاترین وزن گروه وزنی خود فعالیت کنند. به عنوان مثال یک مرد 72 کیلوگرمی سعی می کند 2 کیلوگرم از وزتن خود را کم کند تا بتواند در دسته ی 69 کیلوگرم مسابقه دهد تا اینکه در دسته ی 80 کیلوگرمی مسابقه دهدکه در آن جزء وزن های پایین محسوب می شود.باید انتخاب گروه وزنی در طولانی مدت ومتناسب با سلامت و عملکرد مناسب تکواندو کار مشخص شود.

وزن های مسابقه های تکواندو

مسابقه های تکواندو بازی های المپیک (4 وزن مردان - 4 وزن زنان)

    مردان زنان منهای 58 کیلوگرم (پایین تر از 58 کیلوگرم)

    منهای 49 کیلوگرم (پایین تر از 49 کیلوگرم)

    منهای 68 کیلوگرم (پایین تر از 68 کیلوگرم)

    منهای 57 کیلوگرم (پایین تر از 57 کیلوگرم)

    منهای 80 کیلوگرم (پایین تر از 80 کیلوگرم)

    منهای 67 کیلوگرم (پایین تر از67 کیلوگرم)

    به اضافه 80 کیلوگرم (بالاتر از 80 کیلوگرم)

    به اضافه 67 کیلوگرم (بالاتر از 67 کیلوگرم)

مسابقه های تکواندو قهرمانی جهان (سنین بالای 15 سال)

• زمان راندها و استراحت:

خردسالان:5/1 دقیقه و 1 دقیقه استراحت نونهالان:5/1 دقیقه و یک1 دقیقه استراحت نوجوانان:2 دقیقه و 1 دقیقه استراحت جوانان:3 دقیقه و 1 دقیقه استراحت بزرگسالان:3 دقیقه و 1 دقیقه استراحت بانوان خردسالان :1 دقیقه نوجوانان:2 دقیقه جوانان:2 دقیقه - چهار وزن المپیکی عبارتنداز:- منهای 58 کیلوگرم - منهای 68 کیلوگرم - منهای 80 کیلوگرم - به اضافه 80 کیلوگرم - در راند سوم در صورت مساوی، سرداور برنده را بادرنظر گرفتن شرایط زیر اعلام می کند:1- از نظر فنی 2- اخلاق 3- بازی هجومی 4- فعالیت بیشتر

 

نحوه شمارش اعداد در ورزش تکواندو

شمارش اعداد 1 تا 10 در تکواندو

یک:هانا                                                   شیش:یاسوت

دو:تول                                                    هفت:ایل کوپ

سه:ست                                                   هشت:یا دول

چهار:نت                                                   نه:آوپ

پنج:تاسوت                                                  ده:یول

تمامی اصطلاحات و فرمان های تکواندو

چاریوتتوجه

کیون نِه تعظیم

پارو برگشت

شویو  آزاد

هیوشی زمان استراحت

کیهاب فریاد

جونبی آماده

شی جا شروع

کالیو جدا شدن

گِسو ادامه

گومَن پایان (توقف(

هِسَن می توانید بروید

 

مفاهیم مهم ورزش تکواندو

•  رژیم غذایی در طول تمرینات و مسابقات هفتگی:

ورزشکاران اگر از نظر انرژی و مایعات بدن تامین شده باشند بیشترین نتیجه را از هر جلسه تمرین خواهند گرفت. تمرکز همه ی برنامه های غذایی باید روی غذاهای مغذی غنی از قند همانند پاستا، برنج، نان، میوه جات و محصولات لبنی طعم دار باشند تا برای عضلات مقادیر سوخت مورد نیاز تمرین را فراهم آورد.

مقادیر متوسطی از منابع غذایی پروتئین و کم چربی مثل گوشت خام، مرغ، ماهی، تخم مرغ ومنابع گیاهی باید به این غذاها برای برقراری تعادل غذایی استفاده شود و  همان طور که مقادیری از میوه جات و سبریجات برای فراهم کردن ویتامین ها و مواد معدنی مورد نیاز است. زمانیکه فاصله ی بین وعده ی غذایی و تمرین طولانی است ( مثلا" خوردن غذا در نهار و تمرین در عصر اما دیروقت آن روز ) بهتر است 2-1 ساعت قبل از تمرین یک وعده ی غذایی غنی از کربوهیدرات را دریافت نمود.

 

• رژیم غذایی ورزشکاران در تکواندو
  • تغذیه بعد از وزن گیری:

معمولا" تکواندوکاران صبح روز مسابقه وزن کشی می شوند. پس زمان کمی بر آنها برای ذخیره سازی مجدد انرژی و بالا بردن سطوح مایعات بدن وجود داردکه نشان دهنده ی این است که باید یک برنامه ریزی دقیق وجود داشته باشد تا بتوان این امر را به بهترین صورت انجام داد.

نوشابه های ورزشی  یکی از بهترین انتخاب ها برای تامین  آب بدن قبل از مسابقه است. غذاهای مایع، غلات و شیرینی  نیز ممکن است برای کسب انرژی بیشتر مورد استفاده قرار گیرند. این موارد برای استفاده در بین مسابقات نیز مناسب است.

• بررسی تاریخچه تکواندو در ایران

ورزش تکواندو در سال 1347 به ایران وارد شد و در سال 1349 اولین کلاس آموزشی خود را با حدود 75 نفر شرکت کننده رسمیت داد. تکواندو ابتدا زیر نظر فدراسیون ورزشهای رزمی فعالیت می کرد اما پس از چند سال در سال 1352 به صورت فدراسیونی مستقل درآمد. اولین رئیس فدراسیون تکواندو سرهنگ سرشار بود.

اولین حضور بین المللی تکواندو ایران مسابقات قهرمانی جهان در سال 1975 بود که در سئول کره جنوبی برگزار گردید و تیم ایران موفق به کسب یک مدال برنز توسط حسین بدیع زاده در وزن چهارم شد. اولین مسابقات رسمی در ایران به سال 1357 با عنوان قهرمانی کشور در سالن شهید افراسیابی برگزار شد.

اولین حضور تکواندو ایران در مسابقات جهانی

مسابقات قهرمانی آسیا اقیانوسیه هم از سال 1974 آغاز گردید که تیم ایران نخستین بار در سومین دوره این رقابت ها در سال 1978 حضور یافت که حاصل آن دو مدال نقره و پنج برنز و کسب عنوان سوم بود.

جام جهانی لیون در سال 2111  برای نخستین بار در تاریخ ورزش تکواندو با پشت سر نهادن کره جنوبی به مقام قهرمانی جهان دست یابد. از سال 1999 تاکنون در مسابقات جهانی و آسیایی همواره ایران پس از کره جنوبی قدرت دوم جهان و آسیا بوده است.

افتخارات تکواندو در عرصه جهانی، بازیهای آسیایی و المپیک باعث شده که این ورزش در کنار وزنه برداری و کشتی با اهمیت ترین رشته ورزشی در ایران باشد. ایران در رشته تکواندو عملکرد بسیار خوبی در المپیک ها داشته است به طوری که 5 مدال ایران در المپیک برای تکواندو است. ایران تنها در 4 شاخه اصلی موفق به کسب مدال شده است که تکواندو یکی از آن ها بود.هادی ساعی اولین مدال آور تکواندوی ایران بود.

منبع : سایت نمناک https://namnak.com